هرمان ملویل یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان انگلیسی‌زبان در قرن ۱۹ و جزو ستون‌های اصلی ادبیات آمریکاست. او در ۳۱ سالگی رمان پر افتخار «موبی دیک» (نهنگ سفید) را می‌نویسد.
لیلا کوچک‌زاده | شهرآرانیوز - هرمان ملویل یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان انگلیسی‌زبان در قرن ۱۹ و جزو ستون‌های اصلی ادبیات آمریکاست. او در ۳۱ سالگی رمان پر افتخار «موبی دیک» (نهنگ سفید) را می‌نویسد. رمانی که اقتباس‌های سینمایی بسیاری از آن می‌شود و به گفته کوین جی هیز، پژوهشگری که بیش از ۳۰ سال عمرش را روی بررسی آثار ملویل گذاشته است، موبی دیک، یکی از مهم‌ترین رمان‌های تاریخ جهان است.
این پژوهشگر در کتاب خود با عنوان «هرمان ملویل»، ۱۰ بافت وجودشناسانه، شهری، بصری، تاریخی، برده‌داری، روان‌شناسی، آمریکائی، کارگری، جهانی و خیال‌پردازانه را در رمان موبی‌دیک بررسی کرده است. ملویل، متولد سال ۱۸۱۹ در نیویورک و در خانواده‌ای پرجمعیت است که خیلی زود پدرش را از دست می‌دهد و همین موضوع زندگی‌شان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. در شانزده‌سالگی معلم ریاضی می‌شود و در هجده‌سالگی تصمیم می‌گیرد دریانوردی کند. ۴ تا ۵ سال دوری از خانواده و روی دریا بودن، آغازی برای نوشتن رمان‌های او می‌شود. طوری که در بیست‌وپنج‌سالگی و در بازگشت از جزیره‌ای که قبیله‌ای آدم‌خوار در آن زندگی می‌کنند، نخستین رمان خود، «تای‌پی» را با همین موضوع می‌نویسد و دوسال بعد رمان «اُمو» را می‌نویسد که درباره سفر دیگر دریایی‌اش به تاهیتی است.
ملویل متون کلاسیک جهان و آثار رم باستان را می‌خواند و پس از این است که به خلق شخصیت‌هایی جدید در رمان‌هایش می‌رسد. رمان «ردبرن»، ماجرای سفرش به لیورپول و روایت خشونت و فحشا و فساد است و «ژاکت سفید» هم ماحصل سفری با ناو جنگی به آمریکاست. او در ۳۱ سالگی به رمان درخشان «موبی‌دیک» در سال ۱۸۵۱ می‌رسد که داستان جست‌وجوی دیوانه‌وار ناخدای کشتی برای انتقام از موبی‌دیک، وال سفیدی است که پیش‌تر کشتی‌اش را نابود کرده است و پایش را از زانو قطع کرده است.
اثری که آن را به ناتالین هاوثورن (نویسنده مطرح آمریکایی) تقدیم می‌کند. در ابتدای انتشار این کتاب، نقد‌های مثبتی روی آن نوشته نمی‌شود و استقبالی هم صورت نمی‌گیرد و همین است که ملویل، تصمیم به نوشتن رمان‌های دیگری می‌گیرد و در نهایت در ۳۸ سالگی و در سال ۱۸۵۷، با رمان «شیاد» که روایت مرد شیادی روی رودخانه می‌سی‌سی‌پی است، به پایان داستان‌نویسی خود نزدیک می‌شود. اما تا ۷۲ سالگی و زمان مرگ به سرودن شعر روی می‌آورد که مجموعه‌هایی با عنوان «قطعه شعر‌های جنگ و خاطرات جنگ»، «کلارل» (شعر‌های حماسی) و ... از آثارش است.