سخن از یکی از مشهورترین غزل سرایان معاصر است؛ شاعری آرام و متین که تلاش داشته است آداب و رسوم و سنت‌های مردم را در اشعارش از زبان خود آنان بسراید. از همین روست که غزل‌ها و ترانه هایش با استقبال خاص و عام روبه رو شده است.
شهرآرانیوز - محمدعلی بهمنی، متولد ۱۳۲۱ در دزفول است، اما او خودش را در اصل تهرانی می‌داند و می‌گوید: من در قطار متولد شدم و در شناسنامه ام درج شد «متولد اندیمشک»، درحالی که پدرم برای ده ونک و مادرم برای اوین است.
ماجرا از این قرار است که پیش از تولد او، برادرش در دزفول بیمار می‌شود و، چون دو ماه به زمان تولد محمدعلی مانده است، خانواده اش از این فرصت استفاده می‌کنند و به عیادت برادرش می‌روند. این است که او در قطار متولد می‌شود و با اینکه کمتر از یک ماه را در آنجا سپری می‌کنند، اما دایی اش در ثبت احوال آن منطقه بوده و شناسنامه اش را همان زمان می‌گیرند.
سخن از یکی از مشهورترین غزل سرایان معاصر است؛ شاعری آرام و متین که تلاش داشته است آداب و رسوم و سنت‌های مردم را در اشعارش از زبان خود آنان بسراید. از همین روست که غزل‌ها و ترانه هایش با استقبال خاص و عام روبه رو شده است.
بهمنی را بدون شک یکی از جدی‌ترین غزل سرایان جریان موسوم به «غزل مدرن» می‌دانند. نگاه انسانی و زبان ساده و تغزل بکر او، موجب شده است تا شعری بسراید که عوام آن را با لذت بخوانند و در عین حال خواص هم بپسندند. شعر او دیرتر از زمانی که شایسته اش بود مورد توجه و استقبال قرار گرفت، اما او توانست با حضور پیگیر خود در عرصه غزل، نام خود را به عنوان یک شاعر خلاق به اثبات برساند.
محمدعلی نخستین شعرش را در سال ۱۳۳۰، یعنی زمانی که نوجوانی ۹ ساله بود، به چاپ رسانید. این اتفاق از پس آشنایی او با فریدون مشیری در چاپخانه رقم خورد که آن روز‌ها مسئول صفحه شعر و ادب هفت تار چنگ مجلۀ روشنفکر بود. سروده‌های این شاعر از همان زمان تاکنون، پراکنده در نشریات متعدد کشور و مجموعه شعر‌های مختلف و جنگ ها، انتشار یافته است.
بهمنی در سال ۱۳۵۱ نخستین مجموعه اش «باغ لال» را، ۸۰ صفحه در قالب نیمایی از سوی انتشارات بامداد منتشر کرد و از آن پس آثار متعدد او به دست مخاطبانش رسید.
این شاعر ۷۹ ساله در زمینه‌های مختلف شعری طبع آزمایی کرده است، از قالب‌های سنتی تا شعر نو نیمایی را در آثار او می‌توان دید.
«جسمم غزل است، اما روحم همه نیمایی است در آینه تلفیق این چهره تماشایی است». این را بهمنی درباره خودش می‌گوید و بسیاری بر این باور هستند غزل‌های او وام دار سبک و سیاق نیمایوشیج است.
بهمنی که عشق از جمله مضمون غزل هایش است در سال۱۳۷۸ غزل سرای نمونه کشور می‌شود و سال۱۳۸۵ در نخستین دوره جشنواره بین المللی شعر فجر به اتفاق حسین منزوی برگزیده بخش شعر کلاسیک می‌شوند و نام او در فهرست چهره‌های ماندگار شعر قرار می‌گیرد.
گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود (۱۳۶۹)، دهاتی (۱۳۷۷)، غزل (۱۳۷۷)، شاعر شنیدنی است (۱۳۷۷)، عشق است (۱۳۷۸)، نیستان (۱۳۷۹)، کاسه آب دیوژن، امانم بده (۱۳۸۰)، این خانه واژه‌های نسوزی دارد ازجمله آثار اوست که همایون شجریان، علیرضا قربانی و مرحوم ناصر عبداللهی با بهره گیری از آن‌ها ترانه‌هایی خوانده اند.
«اگر حافظ هم امروز بود غزل پست مدرن می‌گفت» دفاع سرسختانه این شاعر معاصر از غزل پست مدرن است. زندگی بهمنی نیز بدون حاشیه و جنجال نبوده است؛ او شهریور ۱۳۹۷ در اینستاگرام خود می‌نویسد: من باآگاهی اشتباهم از قبول (ریاست شورای ترانه) - نه به دلیل اینکه شش ماه است کارشناسانش هم حقوقی دریافت نکرده اند. فقط به این دلیل که دیگر مزاحم ترانه‌های ضعیف نباشم. باشرم خداحافظی می‌کنم؛ و به این ترتیب با انتشار نامه ای، خداحافظی اش از ریاست شورای شعر و ترانه دفتر موسیقی وزارت ارشاد را اعلام می‌کند.
این شاعر بلندآوازه ایرانی که اکنون ساکن بندرعباس است و در آنجا مسئول چاپخانه دنیای چاپ و مدیر انتشارات چی چی کا (در گویش بندرعباسی به معنی قصّه) است به دلیل عمل قلب باز در بیمارستان به سر می‌برد.
چهارشنبه گذشته غلامرضا طریقی از شاعران کشورمان به خبرگزاری فارس گفته بود: استاد از مدت‌ها پیش دچار تنگی نفس می‌شد. پس از معاینات مختلف، پزشکان مشکل دریچه قلب را تشخیص دادند و تصمیم به عمل قلب باز گرفتند تا دریچه قلب ترمیم شود. اکنون حال استاد پس از عمل قلب باز خوب است. او گفته بود: محمدعلی بهمنی، سه شنبه گذشته در تهران تحت عمل قلب باز قرار گرفته است و تا روز جمعه باید در «آی سی یو» بستری باشد. پس از آن هم چند روزی در بخش عمومی بستری خواهد شد، البته با توجه به حاد شدن وضعیت کرونا در مراکز درمانی به احتمال زیاد با نظر پزشکان باقی مراحل درمان را در زمان ترخیص سپری کند.
شعری از محمدعلی بهمنی، مجموعه باغ لال
از زندگی از این همه تکرار خسته ام
از‌های و هوی کوچه و بازار خسته ام
دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام
دل خسته سوی خانه تن خسته می‌کشم
آوخ ... کزین حصار دل آزار خسته ام
بیزارم از خموشی تقویم روی میز
وز دنگ دنگ ساعت دیوار خسته ام
از او که گفت یار تو هستم، ولی نبود
از خود که بی شکیبم و بی یار خسته ام
تنها و دل گرفته و بیزار و بی امید
از حال من مپرس که بسیار خسته ام