شهرآرانیوز - ابوالحسن محمد‌بن‌علی‌بن‌الشاه از مشایخ (احتمالاً) سنّی شیخ صدوق (م۳۸۱ق) است که در منطقۀ خراسان بزرگ می‌زیسته است. نام کامل و دقیق وی را باید ابوالحسن محمد‌بن علی‌بن‌الشاه‌التمیمی‌المروزی بدانیم. از سال وفات او اطلاع دقیقی نداریم. این تنها بخش باقی‌مانده از آن قرآن سی‌پارۀ موقوفه، جزء نخست قرآن، حاوی ۳۴ برگ از آغاز قرآن تا میانۀ آیۀ ۱۳۶ بقره است.
این قرآن به خط نَسخی قدیمی و اولیه است. اغلب حروف و کلمات در آن نقطه‌گذاری شده، و اِعراب آیات به شیوۀ موسوم به ابوالاسودی با نقاط رنگی شنگرف مشخص شده است. برخلاف بسیاری از واقفان قدیم در خراسان، وی قرآن خود را بر مکان خاصی، چون مساجد شهر یا مرقد امام رضا علیه‌السلام وقف نکرده، بلکه آن را بر قاریان قرآن در منطقۀ نوقان (در مشهد کنونی) وقف کرده است. نوقان که در قدیم قصبه‌ای کوچک از بلاد خراسان بوده و مرقد امام رضا علیه‌السلام در آن قرار داشته، اکنون تنها نام محله و خیابانی قدیمی در مشهد است. نکتۀ جالب آنکه در میان ضبط‌های مختلفی که در منابع تاریخی برای این مکان (از جمله نوقان، نوغان، نوکان و نُوْکان) آمده است، وقف‌نامۀ یادشده قدیم‌ترین سند مکتوب است که ضبط نوقان را در پایان قرن چهارم تأیید می‌کند. متن وقف‌نامۀ وی که تنها یک جزء اکنون در کتابخانۀ آستان قدس رضوی باقی مانده، چنین است:
«هذا الجامع و هو ثلثون جزوا وقف علی قرّاء القرآن بالنوقان وقفه ابوالحسن بن ابی‌علی بن الشاه تقبل الله ذلک منه وقف لا یباع و لا یوهب و لا یورث الی ان یرث الله الارض و من علی‌ها و هو خیر الوارثین و ذلک فی شهور سنة احدی و اربع مایة».