لازم نیست دنبال عیب و ایراد دیگری بگردید، همه‌چیز مثل روز روشن است. «خطای انسانی» آشکارترین دلیل هر حادثه در ایران است که نیازی به مصاحبه هیچ مسئول و نهادی هم برای توضیح افکار عمومی ندارد.
اما آن چیزی که از خطای انسانی در ذهن مسئولان است، با چیزی که ما درباره خطای انسانی در ذهن داریم، زمین تا آسمان فرق دارد.
از نظر نگارنده خطای انسانی اشتباه راننده اتوبوس نیست، خطا انتخاب آن اتوبوس است. فراتر از آن خطا، انتخاب عیسی کلانتری به‌عنوان رئیس سازمان محیط زیست است.
در همه این سال‌ها نشستن و هیچ‌کاری‌نکردن کلانتری بار‌ها مورد عتاب دوستداران محیط زیست قرار گرفت، اما حالا چگونگی همین نشستن نیز چونان ویترینی، نمایانگر همه فعالیت‌های این سال‌هایش شده است.
او را روی همان صندلی، کنار پرندگان میان‌کاله گذاشتند و بردندش به عمق جنگل‌ها و او باز شاهد قطع‌کردن درختان و زمین‌خواری‌ها، روی همان صندلی و با همان حالت نشسته است.
کلانتری را می‌توان با صندلی‌اش به هرجایی برد، برایش چندان اهمیتی ندارد که بعد از واکنش‌های فضای‌مجازی هم عذرخواهی کند. برای او مهم همین صندلی‌اش است، صندلی را از این‌گونه مدیران نگیرید.
خطای انسانی دیگر، گفته‌های استاندار آذربایجان‌غربی است که این‌گونه حوادث را طبیعی قلمداد می‌کند و دوباره دل بسیاری از هم‌وطنان را می‌آزارد.
این اتفاق‌ها را که می‌بینم، برایم این پرسش پیش می‌آید که مشاوران مسئولان عزیز چرا به آن‌ها مشورت نمی‌دهند؟ آیا اصلا مشاوری دارند؟ آیا یکی از آن چهارپنج نفری که دست‌به‌سینه در کنار کلانتری بودند، به ذهنشان نمی‌رسید به او بگویند در حضور چند خانم درست بنشین؟ اگر به واقع ایشان به‌گفته دکتر سپنجی، جراحی دیسک کمر کرده است، بهتر نبود قبلش از خانم‌ها به‌دلیل شکل نشستنش عذرخواهی کند؟ اصلا آن‌موقع به ذهنشان نرسید بعدش که افکار عمومی را پریشان دیدند، عذرخواهی کنند؟ اصلا افکار عمومی برای ایشان و سازمانشان اهمیت دارد؟
به راستی کسی نبود که به آقای استاندار آذربایجان‌غربی بگوید برخی مواقع سخن‌نگفتن بهتر از هرحرفی‌زدن است؟
و به‌ناگاه ضربه دوم وارد شد. ۵سرباز در حادثه‌ای دیگر در یزد کشته شدند و دوباره مسئله تغییر کرد. برخی می‌گفتند عدالت رسانه‌ای چه می‌شود؟ چرا فقط از فوت خبرنگار‌ها می‌گویید؟
دراین‌میان همه ما فراموش می‌کنیم که مشکل اصلی نه چگونگی نشستن فلان مسئول است و نه حرف‌های فلان استاندار، مشکل نه نبود اتوبوس وی‌آی‌پی برای خبرنگاران است و نه نبود عدالت رسانه‌ای، مشکل اصلی آن است که جاده‌ها و وضعیت وسایل حمل‌ونقل در کشور در شأن مردم ایران نیست که این خودش بزرگ‌ترین محصول خطای انسانی است.