آذر اسماعیلیان | شهرآرانیوز؛ احتمالا شما هم دیده اید کسانی را که این روز‌ها جلوی دوربین اینستاگرام می‌نشینند، یک میز پر از غذا و خوردنی را به شما نشان می‌دهند و غذا می‌خورند؛ البته بعد از آن باوجودی که هنوز غذا به زیر زبانشان نرسیده است، این جمله تکراری را می‌گویند: «به چه طعمی داره!» جمله تکراری بعد از آن هم احتمالا یا درباره حجم فراوان غذاست یا قیمت مناسب آن.
ما هم همیشه بعد از دیدن این ویدئو‌ها یاد این چیز‌ها می‌افتیم؛ اضافه وزن، کلسترول، فشار خون، کبد چرب، سرطان روده و چیز‌هایی که همیشه بعد از خوردن یک غذای چرب وچیلی پرکالری نصیبمان می‌شود. آنچه در ایران و به خصوص این روز‌ها در اینستاگرام می‌بینیم، نه تست غذاست و نه نقد غذا، بلکه برخی اشخاص، تجربه شخصی خود را آن هم با دریافت پول از صرف غذا در رستوران‌ها و کافه‌های تجملی سطح شهر به صورت تصاویر و ویدئو‌های وسوسه کننده، منتشر می‌کنند. این روز‌ها فرایند نقد غذا که باید منتقدان مجرب و باسواد، بدون دریافت اسپانسر از تولیدکنندگان غذا آن را انجام دهند، به طورکلی در ایران وجود ندارد.
با اینکه آشپزی ایرانی درکنار آشپزی‌های چینی، ژاپنی، ایتالیایی و فرانسوی، جزو پنج سبک آشپزی تاریخی و اصولی جهان است و در آن سلامت جسم و روح همواره لحاظ می‌شود، متأسفانه هم اکنون کسی نیست که فعالیتی در زمینه شناسایی کیفیت طبخ در رستوران‌ها و کترینگ‌های ایرانی انجام دهد. به وضوح چنین فرهنگی وجود ندارد که بتوان وارد یک رستوران شد، ویدئو ضبط کرد، مطلب نوشت و از کیفیت یک غذا بد گفت. محتوای تولیدشده فعلی، کاملا در راستای منافع برخی اشخاص و به دور از منافع مصرف کننده و مردم عادی است. این محتوا‌های تولیدشده برخلاف سبک وسیاق غذا در زندگی ایرانی و برخلاف هرگونه استاندارد جهانی جلو می‌رود و سازندگان آن‌ها یا همان به اصطلاح تیسترها، فقط با دریافت مبالغی هنگفت به تبلیغ و تمجید از رستوران‌ها و تولیدی‌ها می‌پردازند.
نبود منتقد فعال مانند تمام دیگر نقاط جهان، موجب شده است که محتوای تولیدی تیسترها بی‌رقیب بماند و حتی محتوای آموزش غذا هم به آن وارد شود تا تبلیغات گسترده‌تر و پرسودتر دنبال شوند. ابتذال در این پدیده فراگیر به حدی رسیده است که برخی ویدئو‌های تولیدی، شباهتی انکارناپذیر به فیلم‌های مبتذل دارد.
اکنون به دلیل تکرار و لوث شدن این سبک از تبلیغات، از تأثیرگذاری تست کننده‌های غذا در بین مردم کم شده است. بیشتر کاربران فضای مجازی فقط هوادار صفحات مجازی آنان هستند؛ چون فقط از دیدن این نوع تبلیغات لذت می‌برند. یکی از کاربران فضای مجازی درباره این نوع تبلیغات نوشته است: «وقتی می‌گین تستر غذا، توقع چیزی مثل فیلم «بال یا ران» محصول١٩٧۶ فرانسه را داریم، ولی در واقعیت چند نفرن که تو شهر می‌گردن و درعوض غذای مجانی و پول، رستوران تبلیغات می‌کنند و شهرتشون هم مدیون عکس با سلبریتی‌ها و مصاحبه با چند مجله زرد و هیچ درکی از غذا و آشپزی ندارند.»
کاربر دیگری نوشته است: «در کشور‌های دیگه هستن آدم‌هایی که شهر به شهر می‌گردند، غذا‌ها رو تست می‌کنند، فرقی هم نداره براشون رستوران باشه یا یه آدم که کنار خیابون غذا درست می‌کنه، ولی نمونه ایرانیش تو رستوران‌ها می‌گرده، غذای زیادی جلوشه که فست فوده و هرچی می‌خوره، فقط تعریف می‌کنه و آخرشم تبلیغ رستورانه.»
کاربر دیگری به درآمد بسیار هنگفت آنان از این طریق اشاره کرده و گفته است: «تو اینستاگرام به اندازه هریک نفر ایرانی سه تیستر غذای بی سواد هم داریم که میلیونی پول درمیارن و از غذا فقط خوردنش رو بلدند».
یکی دیگر از کاربران فضای مجازی راه حلی برای تمام شدن این وضعیت پیشنهاد داده است: «راهش فقط دنبال نکردن این افراد تازه به دوران رسیده و کار‌های سخیفشونه.»