عجیب است که هنوز این‌طور مراقبت می‌کنیم، فقط برای بیرون رفتن از خانه. ترس از دست دادن و بدآموزی داریم برای آدم‌هایی که واقعا می‌بینیم، اما مجازی‌ها را از قلم انداخته‌ایم. بگذارید یک قدم به عقب برگردیم. دیروز در تقویم به نام روز جهانی دختر ثبت شده بود به این بهانه که از گروه سنی مهمی حرف بزنیم که قرار است در آینده مادری، همسری یا اصلا بدون این‌ها در هر کجای این جهان زندگی کنند و از میان همه اطلاع‌رسانی‌ها و آگاه‌سازی‌ها ما در اینجا در باب آگاه‌سازی روانی حرف خواهیم زد.
اکنون جمله ابتدای متن را دوباره بخوانید. اگر دختری دارید که همه نگرانی‌تان رفت‌وآمد او در خیابان و محیط‌های عمومی است و در زمان مجازی شدن مدرسه‌ها خیالتان راحت‌تر شده است، سخت در اشتباهید. تعجب نکنید، زیرا همان تلفن همراه و شبکه‌های اجتماعی داخل آن برایش کافی است که او را به دنیایی بیندازد که زمینه آشنایی با آدم‌ها، واردشدن به رابطه‌های نسنجیده و ابتلا به اختلالات روحی را برایش فراهم خواهدآورد.
چقدر به نتیجه حضور در این شبکه‌ها در درازمدت فکر کرده‌اید؟ شبکه‌هایی همچون اینستاگرام. ماهیت این شبکه‌ها و آن آدم‌ها همین است که چهره یک انسان مرفه، بی‌دغدغه، خوشبخت و مد روز را به نمایش بگذارد. چنین تصاویری برای دختران به‌ویژه در نوجوانی که به دنبال کسب جذابیت ظاهری و توجه اطرافیان هستند، خیلی زود الگو خواهدشد. اما این تصاویر از شکل واقعی زندگی بسیار دور است.
زندگی روزمره یک دختر طبقه متوسط یا پایین، سرشار از مشکلات روابط بین‌فردی والدین و اعضای خانواده، مضیقه‌های مادی، از دست دادن عزیزان، تنهایی، شکست‌های عاطفی، مشکلات تحصیلی، پذیرفته نشدن در رشته و دانشگاه مورد علاقه و بسیاری موارد دیگر است. حالا شکاف بین دیده‌ها و آنچه هرروز تجربه می‌کنند را چه چیزی پر می‌کند؟ البته مشکلات روحی و احساس ناتوانی و حقارت.
هرچند ابتلا به اختلالات روحی به زمینه خلقی همچون زودرنجی، کمال‌گرایی، وسواس و اضطراب ... نیاز دارد، بسیاری از دختران جامعه ما که نمونه‌ای از همه جامعه هستند، به‌راحتی به آن‌ها مبتلاخواهندشد. افسردگی، کمال‌گرایی، تشدید اختلالات اولیه و مشکلات زیاد دیگری ممکن است برای آن‌ها ایجاد شود.
همه این‌ها می‌تواند با افزایش سن دختران زمینه‌ساز مشکلات دیگری همچون افت تحصیلی، بالارفتن سن ازدواج، شکست در زندگی مشترک، تمایل نداشتن به فرزندآوری، آسیب‌های شغلی و مسایل دیگر شود.
اگر قرار است چند سال دیگر درباره درمان آن مشکلات روحی سخن بگوییم، خیلی دیرخواهدبود و لازم است اصل پیش‌گیری مقدم بر درمان را مرور کنیم و درباره سلامت روان دخترانمان آن را به کار بگیریم که سلامت روانی خانواده‌های آینده به همین بستگی دارد.