وقتی با شبکه‌های اجتماعی خودمانی‌تر شدیم...

اگر کتاب نمی‌خوانید، کتاب صوتی گوش نمی‌کنید و پای درددل عزیزی نمی‌نشینید پس این همه ساعت چرخیدن درلابه‌لای صفحه‌های شبکه‌های اجتماعی چه نتیجه‌ای دارد؟ شاید پاسخ بدهید: هیچ یا در نهایت سرگرمی. بدون آمار و تحقیق معلوم است که هیچ‌کدام از این ساعت‌ها گوشی به دست بودن اثر علمی و آگاهی‌بخشی ندارد و برای همه ما وسیله خوبی است برای وقت‌گذرانی، فراموش کردن مشکلات، از یادبردن غصه‌ها یا تسکین حس کنجکاوی یا هر نامی که بر آن می‌گذاریم. چرخیدن بین شبکه‌ها می‌تواند ساعت‌های زیادی ما را سرگرم کند، اما انتهایش که آن را کنار می‌گذاریم، باز خودمان می‌مانیم و آن احساس‌های قبل. استفاده افراطی از شبکه‌های اجتماعی و وابستگی به تلفن همراه ناشی از ذهن آشفته و درونی پراضطراب است. هرچه مضطرب‌تر، وابسته‌تر.

مطمئن باشید اگر همسرتان بعد از به خانه آمدن روی مبل دراز کشیده است و ساعت‌ها تلفن همراه به دست دارد، بی‌خیال و آرام نیست. ماجرا اینجاست که آدم‌هایی که در طول روز اضطراب بیشتری را در محیط کار، روابط خانوادگی و فضای جامعه تحمل می‌کنند، بیش از دیگران به حضور در فضایی نیاز دارند که دور از همه این احوال باشد: حضور بین آدم‌هایی که به ظاهر خوشحال‌اند، آرام‌اند، از‌روان‌شناسی زیبایی حرف می‌زنند و حساب همه چیز زندگی‌شان با یک ضرب ساده ۲ در ۲ می‌شود ۴، به شما لبخند می‌زنند، از ماجرا‌های ساده می‌خندند و همگی دوستشان دارند. اضطراب یکی از دلایل اصلی وابستگی به شبکه‌های اجتماعی است که البته حضور در این شبکه‌ها فرد را در چرخه‌ای باطل گرفتار می‌کند، زیرا پس از مدتی دیدن همین چهره‌های زیبا و زندگی‌های مرفه و دلنشین باز اضطراب را در زنان و مردان بالا می‌برد.

علت مهم دیگر این وقت‌گذرانی اینترنتی، تنهایی است. آدم‌هایی که احساس تنهاشدن می‌کنند بیشتر در این شبکه‌ها حضور دارند. اگر پیش از این حس تنهایی را تجربه نکرده‌بودید، با شیوع کرونا، ماندن در خانه و دوری از جمع‌های خانوادگی و دوستانه با همه وجود آن را حس کرده‌اید. اکنون در نظر بگیرید آن‌ها که با این جمع‌ها کمبود‌های عاطفی خود را جبران که نه، پنهان می‌کردند به چه حال و روزی گرفتار شده‌اند. کسانی که عزیزی را از دست داده‌بودند، آن‌ها که دوران پس از طلاق را سپری می‌کردند، آن‌ها که به تنهایی زندگی می‌کردند، سرپرست‌های خانواده‌ها همراه با رنج‌هایشان و خیلی‌های دیگر که در کنار دیگران هم انزوا را تجربه می‌کردند، در این مدت تنهاتر شدند. حالا تعداد آدم‌های وابسته به گوشی‌ها بیشتر شده. آن‌ها که به دوستان دنیای مجازی و ماجرا‌های آن دل بسته‌اند. انگیزه‌هایشان را در آن‌ها جست‌وجو می‌کنند و به این ترتیب خودشان را از شرایط سخت زندگی جدا می‌کنند. در حالی که راه جدایی از این تسکین‌های موقت و بی اثر، درمانی عمیق است.