محمدناصر حق‌خواه | شهرآرانیوز - گسترش شبکه آنلاین نتفلیکس در سال‌های اخیر باعث شده است که ساخت سریال‌های غیرآمریکایی با سرمایه‌گذاری این شبکه رشد کند؛ مینی‌سریال‌هایی که طعم‌وبوی جدید و متفاوتی از ساخته‌های متداول آمریکایی دارد.
«بازی مرکب» (squid game) سریالی کره‌ای است که این روز‌ها مثل یک قطعه موسیقی پرطرف‌دار همه شبکه‌های مجازی را درنوردیده و سریال‌بازی که «بازی مرکب» را از دست دهد، انگار از دیگران عقب است! اما «بازی مرکب» چرا در این مدت کم این‌قدر سر زبان‌ها افتاده است؟ اولین نقطه قوت سریال در پرداخت حرفه‌ای و هوشمندانه طرح اولیه داستانی است.
به این معنی که نویسنده در همان چند دقیقه ابتدایی سریال، آن‌قدر بند محکم و عمیقی به دل مخاطب می‌بندد و با آن بند بازی می‌کند که تماشاچی در گیجی مطلق اصلا به چیزی فکر نمی‌کند. به‌هیچ‌وجه نمی‌توان قدرت ایده اولیه و پرداخت ابتدایی سریال را نادیده گرفت و استفاده درست از قوانین تعلیق و کشش و حوادث تکان‌دهنده را نادیده گرفت. دومین قدرت این سریال کره‌ای رعب‌آوربودن و دهشتناکی میخ‌کوب‌کننده‌ای است که ریشه‌ای قدیمی در فیلم‌های سینمایی کره‌ای دارد.
اصلا جذابیت سینمای کره در سال‌های اخیر به‌دلیل همین ارائه تصاویر غریب از وضعیت‌های خاص است. برای جلوگیری از لورفتن طرح داستانی، از بحث درباره جزئیات خودداری می‌کنیم، اما می‌توانید مطمئن باشید که در همان ۳۰ دقیقه اول سریال، چشمانتان به نمایشگر دوخته خواهد شد. اگر فیلم درخشان و تحسین‌شده کره‌ای «انگل» را که اولین‌بار جوایز اصلی اسکار را گرفت، دیده باشید، خواهید دانست که مسئله اختلاف طبقاتی و تقابل فقر و غنا در کره‌جنوبی پدیده‌ای مهم است که انگار تماشاچی بین‌المللی هم از دیدن آن خوشش می‌آید.
فیلم‌نامه تلخ «بازی مرکب» هم که از سال ۲۰۰۸ نوشته شده و هیچ سرمایه‌گذار کره‌ای روی آن ریسک نکرده است، احتمالا به‌دلیل همین اقبال تماشاچی خاص و عام غربی به نوع نگاه کره‌ای‌ها به اختلاف طبقاتی برای سرمایه‌گذاران نتفلیکس جذاب شده است. اما نکته اصلی آنجاست که سریال خیلی مقهور محتوای خود شده و از جایی به بعد، به تکرار و دادن شعار‌های سطحی و تلاش برای برانگیختن احساسات تماشاچی به هر طریقی، دست زده است. موضوعی که نمی‌توان آن را تلاشی برای ارائه تصویری درست از مسئله، بلکه تلاشی برای همراه‌کردن تماشاچی به ضرب‌وزور اشک و خشم دانست.
اما سریال در جلوه‌های بصری و رنگ و نور و لباس و البته طراحی صحنه و لباس آن قدر بدیع و جسورانه و البته جذاب است که اصلا نمی‌توان «بازی مرکب» را یک سریال متوسط دانست. ترکیب ایده اولیه و ساخت باکیفیت «بازی مرکب» برای تماشاچی حرفه‌ای که از تماشای سریال‌هایی با مضامین تکراری آمریکایی خسته شده، جذاب است، اما شاید در میانه سریال خطاب به سازندگان بگویید به‌خدا فهمیدیم چه می‌خواهید بگویید، این‌قدر‌ها هم لازم نیست ما را ساده فرض کنید!
در ادامه بخوانید
آیا فصل دوم سریال Squid Game ساخته می‌شود؟ | همه اما و اگرهای نتفلیکس و هوانگ دونگ-هیوک
سریال Squid Game چه‌قدر در دنیا تماشاگر داشته است؟ | یک دستاورد بزرگ برای نتفلیکس و کره جنوبی