حتما شما هم شنیده اید که این روز‌ها هم زمان با آغاز مذاکرات، برخی مسئولان ارشد کشور خودتحریمی را مهم‌تر از تحریم‌های خارجی می‌دانند. واقعیت این است که فعالان اقتصادی یاد گرفته اند در اوضاع سخت با تحریم‌ها بسازند، کار کنند و جلو بروند، اما دراین میان این تحریم‌های داخلی بوده است که در خیلی مواقع چوب لای چرخ کسب وکار‌ها به ویژه تولید گذاشته است.
فکرش را بکنید، درحالی که دام پروری‌ها به خوراک دام نیاز دارند و دام‌ها گرسنه اند، رسانه‌ها از فاسدشدن حجم چشم‌گیری از خوراک دام در ورودی کشور خبر می‌دهند یا می‌شنویم ۳۶ کارخانه فقط در یک شهرک صنعتی مشهد گرفتار بانک، سرمایه، ضعف زیرساخت‌ها و... هستند و البته نمونه‌های فراوان دیگر.
بررسی دیدگاه‌های صاحب نظران نشان می‌دهد خودتحریمی جنبه‌های مختلفی مانند بروکراسی اداری، بخش‌نامه‌های ناگهانی و همراهی نکردن دستگاه‌های پول ستان با فعالان اقتصادی دارد، اما یکی از مهم‌ترین اشکال آن، واردات کالا‌هایی است که کالای مشابه و باکیفیت‌تر از آن داخل کشور وجود دارد که این معضل بلای جان تولیدکنندگان ایرانی شده و آسیب‌های فراوانی به همراه داشته است؛
بنابراین به نظر می‌رسد به موازات تلاش‌ها برای لغو تحریم خارجی، باید فکری هم برای حذف کارچاق کنان اقتصادی کرد، زیرا همان طور که فعالان اقتصادی بار‌ها اعلام کرده اند، ایجاد محیط مناسب برای کسب وکار ربط مستقیمی به تحریم‌ها ندارد.
پس دولت‌ها باید در مسیری حرکت کنند که فعال بخش خصوصی و سرمایه گذار با خیالی آسوده کسب وکارش را راه اندازی کند، اما متأسفانه همه می‌دانیم که محیط کسب وکار در اقتصاد ایران مطلوب نیست. امروز وقتی بخش خصوصی ایران از خودتحریمی حرف می‌زند، منظورش همین محیط نامساعد کسب وکار است.
خوشبختانه دولت تلاش گسترده‌ای را برای بهبود این وضعیت آغاز و امیدواری‌ها را بیشتر کرده است، اما دراین زمینه باید به نحوی عمل کرد که باتوجه به آفت‌های اقتصاد دولتی و نیز ابلاغ سیاست‌های اصل ۴۴، ضمن اتخاذ تمهیدات لازم برای مبارزه با هرگونه مظاهر فساد اقتصادی و کاهش دیوان سالاری، زمینه گسترش بخش خصوصی خلاق و البته متعهد را فراهم کرد تا در اقتصاد ایران به سهولت بتوانند نقش آفرینی کنند.
همچنین باید یادآوری کرد در اوضاع کنونی که اقتصاد کشورمان با مشکلاتی همچون تحریم ها، کاهش درآمد‌های نفتی، تورم، رکود، نقدینگی زیاد و بیکاری بر اثر بحران کرونا دست وپنجه نرم می‌کند، نسخه شفابخش همان نگاه به درون و استفاده از ظرفیت‌ها و قابلیت‌های درونی با هم افزایی نیرو‌های متخصص و کاربلد است.
بی‌شک با نگاه به درون و احصای همه ظرفیت‌ها و قابلیت‌های درونی و همچنین آسیب شناسی مشکلات اقتصادی و همدلی مسئولان در همه اضلاع و ارکان ازجمله تولیدکنندگان و صنعتگران و نیز مردم، می‌توان زمینه رونق و رشد اقتصادی را به وجود آورد. اجرای سیاست‌های حمایت از تولید ملی و اقتصاد مقاومتی می‌تواند راهی مناسب برای رسیدن به مقصود باشد.