آنچه قرار است آخر بگویم، همین ابتدا عرض می‌کنم: «برای مدیریت شهری پیش از ورزش قهرمانی، «تربیت بدنی همگانی» اهمیت دارد.» خیلی خوب است اگر شهرداری‌ها بتوانند از تیم‌های حرفه‌ای شهرشان حمایت کنند، آن‌ها را تحت پوشش خود درآورند و نیاز‌های مالی شان را برطرف کنند. اما سوال اساسی اینجاست که این موضوع چقدر جزو وظایف ذاتی شهرداری محسوب می‌شود؟
یا اینکه نسبت به ورزش همگانی، کدام یک اولویت دارد؟ در چشم انداز جهان شهر برکت و کرامت در بند «هویت شهری»، عناوین «آرامش بخش و نشاط آور» آمده است. این بدان معناست که شهرداری به دنبال به کار گرفتن راهبرد‌هایی است که از طریق آن، نشاط و آرامش عمومی را توسعه بخشد.
در این مسیر چه چیزی بهتر از «ورزش» که هم سلامت جسمانی را به همراه دارد و هم روح و جان انسان را طراوت می‌بخشد؟ به خصوص با وجود زندگی ماشینی امروز که بیشتر شهروندان را دچار فقر حرکتی، اضافه وزن و تبعات ناشی از آن کرده است.
توسعه زمین‌ها و سالن‌های ورزش همگانی، ایجاد بستر‌های انجام ورزش به صورت جمعی، برگزاری جشنواره‌ها و مسابقات محلات، مشارکت گرفتن از چهره ها، پیشکسوتان و قهرمانان ورزشی محلات برای تشویق و توسعه ورزش، مجهز کردن پارک‌ها و بوستان‌ها به لوازم ورزشی و... بخشی از اقدامات زیرساختی و عملیاتی در حوزه تربیت بدنی عمومی است که از گذشته آغاز شده است و باید در آینده نیز به نحو حداکثری تداوم و توسعه یابد.
هرقدر در حوزه سلامت جسمانی و آمادگی بدنی ساکنان شهر‌ها سرمایه گذاری کنیم، کم است؛ چون این اتفاق علاوه بر کاهش بسیاری از هزینه‌های درمانی و توسعه سلامت عمومی، روحیه آحاد جامعه را نیز بهبود می‌دهد و سبب می‌شود مردم از زندگی در شهر لذت بیشتری ببرند.
در برخی مواقع، عده‌ای سعی می‌کنند شهرداری را مجبور به گرفتن مالکیت تیم‌های ورزشی کنند که این امر هرچند اقدام ناپسندی محسوب نمی‌شود، باتوجه به امکانات موجود و محدودیت‌های مالی شهرداری‌ها و اختصاص نیافتن بودجه‌های دولتی به آن ها، سبب ایجاد چالش‌های فراوانی خواهد شد و مدیریت شهری را از اهم وظایف خود باز خواهد داشت.
حمایت و مشاوره مدیریتی، حمایت تبلیغاتی و رسانه‌ای و توسعه هیجانات عمومی برای حمایت از تیم‌های ورزشی یا حتی حمایت‌های موردی مالی را می‌توان در عرصه ورزش قهرمانی در کانون توجه قرار داد، ولی اینکه توقع داشته باشیم شهرداری با وظایف متعدد و پیچیده‌ای که پیش رو دارد، وارد عرصه قهرمانی شود، حداقل در شرایط کنونی اولویت ندارد.