تاریخ انقلاب اسلامی صحنه‌های شگرف و شگفتی‌های فرامحاسباتی کم ندارد، حوادثی به‌ظاهر بسیار دور و ساده که در گوشه و کنار تاریخ بار‌ها و بار‌ها به گوشمان خورده، اما چندان که باید و شاید معنا و مفهوم آن در افقی تمدنی تحلیل و تبیین نشده است.
وقتی مأمور ساواک سال ۱۳۴۲ با ریشخند از امام‌خمینی (ره) پرسید یارانش کجا هستند، آن بزرگمرد الهی با طمأنینه‌ای خاص پاسخ داد: سربازان من در گهواره‌ها هستند. چه‌بسا همه ما به دریافت سطحی مأمور ساواک از این بیان رمزآلود -یحتمل در دل یا زیر لب گفته است عجب آخوند خوش‌خیالی- خواهیم خندید.
آن روز عبدالحمید دیالمه کودکی ۹ ساله بود. محمود کاوه، علی‌اصغر حسینی محراب و رمضان عامل سه‌ساله و محمدمهدی خادم‌الشریعه و، ولی ا... چراغچی شش‌ساله بودند، کودکانی دور از هم، هریک از شهری و روستایی.
واکاوی این بیان حکیمانه در تراز گام دوم انقلاب اسلامی حقایقی ناب را بر اصحاب و دلدادگانش در چرایی ثبات و پایداری انقلاب نمایان می‌کند: دامان مادرانی فاطمی و زینبی که معراج سربازان آخرالزمانی حضرت روح‌ا... را رقم زده است.
بی‌گمان، قوت کلام و اطمینان قلبی امام در تکیه بر چنین نوزادانی برای به ثمر رساندن انقلابش به عنوان اولین حلقه از زنجیره تمدن اسلامی در ایمان راسخ بر دستانی که گهواره‌جنبان این کودکان است ریشه داشته است.
از شیخ فضل‌ا... تا مدرس و از امام خمینی (ره) تا رهبر معظم انقلاب، همگی، تربیت‌یافتگان دامان چنین مادرانی‌اند.
نقش ممتاز و جریان‌ساز بانوان در قالب مادری، همسری و ... مانند ستاره‌ای درخشان همواره در آسمان تمدن اسلامی درخشیده است.
زنانی که با تربیت نسل دیالمه‌ها و چراغچی‌ها گام اول انقلاب را برداشتند، اکنون نیز با تربیت صدرزاده‌ها و حججی‌ها گامی بنیادین در تحقق آرمان‌های تمدنی انقلاب در چله دوم خود برداشته‌اند. هویت تمدنی انقلاب اسلامی با نقش‌آفرینی بانوان درهم‌تنیده و آمیخته است.
بی‌شک، توجه به ظرفیت بانوان در تراز بیانیه گام دوم انقلاب اسلامی با فراهم آوردن بستر‌های مساعد برای حضور تمدنی آنان در عرصه‌های مختلف اجتماعی در کنار رفع نگاه مردانه از ساحت‌های عمومی مؤثرترین رهیافت در تحقق باور‌های تمدن نوین اسلامی است.