علی موسی زاده

حسین سناپور صحنه‌ای را که از آن گریخته به همین حال رها نمی‌کند؛ او دوباره برمی گردد و مخاطب  را غافل گیر می‌کند. 

یکی از مهم‌ترین نکاتی که در این نگرش وجود دارد نیفتادن در دام اطلاعات عامیانه و رایج است. این مدل از اطلاعات حاصل میل شدیدی به محدودکردن داده ها، ساده کردن آن‌ها و، درنهایت، ساختن یک کلیشه سفت و سخت از آن هاست.

مخاطب دربرابر غافل گیرشدن مقاومت می‌کند. ذهن او ترجیح می‌دهد تمام ماجرا را از همان ابتدا حدس بزند و پیش بینی کند تا احساس شکارشدن به او دست ندهد؛ به تبعیت از اجداد نخستینمان، دوست دارد وقتی لای بوته‌ها چیزی می‌جنبد بداند چیست. 

پیشنهاد‌های این ستون را می‌توانید به سه بخش کلی تقسیم کنید: توصیه‌هایی که نکته‌های ریز و جزئی را پیشنهاد می‌دهند. توصیه‌هایی که استراتژی‌های کلی تری را بیان می‌کنند. توصیه‌هایی که برای برنامه ریزی مسیر نویسندگی می‌توانند مفید باشند.

صحبت از شخصیت و زنده‌بودنِ شخصیت است. باید به این باور برسید که شخصیت و شخصیت‌پردازی یکی از مهم‌ترین ارکان هر روایت است.

شاید افسانه‌های زیادی درباره برخورد نویسندگان بزرگ با شخصیت‌های داستانی‌شان شنیده و خوانده باشید؛ چه بسا بسیاری از آن‌ها واقعیت داشته باشند.

ادبیات مدرن به مخاطب این مجال و اجازه را می‌دهد که با اتکا به هوش و درایت خودش بتواند درباره اثر هنری دست به قضاوت بزند؛ برهمین‌اساس است که هنر و ادبیات مدرن مخاطب خودش را به تفکر و تفحص دعوت می‌کند.

یکی از مشغله‌های فکری مبتدیان دنیای داستان همین است که حرف و محتوایی را که‌ می‌خواهم مطرح کنم، «چگونه بگویم؟» و همین قضیه نویسنده را به وادی ادبیات و هنر کلاسیک می‌کشاند.

خیلی وقت ها، سرچشمه آثار آن‌ها فقط قدرت تخیلشان نبوده و در بسیاری از مواقع ذهنشان به آبشخور‌های مختلف و متعددی وصل‌ می‌شده تا با الهام و استفاده از آن‌ها بتوانند روایتی یکپارچه و کامل بسازند.

ما باید با قدرت آگاهی مان دربرابر این جریان ناخودآگاه بایستیم، وگرنه مهارت ادبی ما را به محاق می‌برد و راضی مان می‌کند به یکی-دوتا ژانگولربازی ریزه میزه و زپرتی.