روز‌های سال ۱۴۰۰ به سرعت برق و باد سپری شد و اکنون در روز‌های پایانی سال، مردم چشم به راه بهار هستند. دو سال اخیر به دلیل پیوند نامبارک همه گیری منحوس کرونا، تحریم ناجوانمردانه و تورم افسارگسیخته، مردم روز‌های بسیار سختی را پشت سر گذاشتند و اکنون امیدوارند با رسیدن سال جدید، بعد از چندین ماه تحمل داغ عزیزان، بیماری و گرفتاری‌های شدید معیشتی، شاهد اتفاقات بهتری باشند.
این روز‌ها و در آخرین ماه سال، هیاهوی عجیبی در شهر ایجاد شده است. آرام آرام سرعت فعالیت‌های مردم بیشتر می‌شود و نیمه ماه که فرامی رسد، گویی زندگی روی دور تند می‌افتد.
خرید‌های نوروزی، خانه تکانی، بستن حساب‌های سال و ده‌ها فعالیت و برنامه ویژه از این جنس، سبب می‌شود جنب وجوش شهروندان به شدت افزایش یابد. در این راستا و در بینابین این هیجانات، نکته مهمی که باید بدان توجه کرد، حس نوع دوستی، مردم داری و کمک به همنوع است.
مواسات، اصطلاحی ناظر به سبک زندگی اسلامی و از مهم‌ترین وظایف اخلاقی و عاطفی انسان و به معنای همراهی و کمک کردن به برادر مومن در همه امور است. شاید همسایه، دوست، آشنا، خویش یا هر شهروند دیگری از جامعه ما مشکلی در زندگی یا معیشت خود داشته باشد و ما از آن غفلت کرده یا حتی از آن بی خبر باشیم.
متاسفانه زندگی ماشینی امروز به گونه‌ای است که در بسیاری مواقع حتی همسایگان از حال یکدیگر خبر ندارند و افراد درجه یک خانواده دیر به دیر فرصت سر زدن به هم را پیدا می‌کنند. این پدیده با روح مسلمانی منافات دارد و در آموزه‌های دینی ما همواره بر رسیدگی به حال همنوع به خصوص خانواده و نزدیکان، تاکید شده است.
باور کنید اگر هر فرد یا خانواده به سهم خود و در اندازه توانایی هایش به حال دیگران، فکر و برای کمک به مردم تلاش کند، هیچ نیازمندی باقی نمی‌ماند.
به یاد آوریم که با شیوع کرونا، بسیاری از مردم کسب وکار خود را از دست داده اند یا رکود درآمدی وحشتناکی را تجربه می‌کنند؛ اتفاق تلخی که بدون همیاری و همدلی، عبور از آن بسیار سخت است و شاید غیرممکن باشد. خانواده‌هایی که در جریان این بیماری سرپرست خود را از دست داده و با مشکلات معیشتی فراوان مواجه شده اند، کم نیستند که همه وظیفه داریم دربرابر آن‌ها حساس و مسئولیت پذیر باشیم.
مردمان یک شهر دربرابر همسایگان، نزدیکان و عزیزان خود تکالیفی دارند که باید از آن آگاه و به آن متعهد باشند؛ به خصوص وقتی در شهری زندگی می‌کنند که امام رئوف (ع)، صاحب اصلی آن است.