بسیاری از افراد مذهبی جامعه ما و حتی غیر مذهبی‌ها حس دیگری به ماه شعبان دارند؛ ماهی که اعیاد و شادی‌های بزرگی را در دل خود دارد؛ شادی‌هایی که باید باشکوه برگزار شود، به شکوه نام حسین (ع) و عباس (ع) و سجاد (ع)و به عظمت نام مهدی (عج)، ماهی پر از جشن و شور و شیرینی.
البته به‌طور کلی جشن‌ها و شادی‌های ما به عظمت و شکوه عزاداری‌هایمان نیست و این نقص بزرگی است که همه باید برای برطرف‌کردن آن وارد میدان شویم و از خود و هرچه داریم برای برطرف‌کردن این نقیصه بزرگ خرج کنیم.
فضا باید در این روز‌ها طوری باشد که همه حس خوب شادی و شعف به‌خاطر تولد این بزرگواران را در خاطر داشته باشند و خانواده‌ها باید با برنامه‌های ویژه این حس خوب را در وجود و خاطر فرزندان خود نهادینه کنند و حتما این‌طور است که حال عید باید در کوچه و خیابان شهر دیده شود.
از قدیم‌الایام مردم دغدغه‌مند برای این‌طور کار‌های صواب منتظر ارگان‌های رسمی نمی‌ماندند و نباید بمانند. چرا نتوانیم برای میلاد علمداران کربلا که دوماه برای آنان عزاداری می‌کنیم، چند روز شادی‌ها و جشن‌های باشکوه بگیریم و تمام مردم شهر را در این بزم مهمان کنیم؟
نکته بعدی این است که نباید این ایام شادی و جشن‌های ایام شعبانیه را آغشته به غم کرد. برخی افراد کج‌سلیقه در همین ایام و در همین جشن‌های بزرگ روز‌های اول ماه شعبان شروع به روضه‌خوانی می‌کنند و ممکن است برخی افراد با سطوح دینی و عقیدتی مختلف، وقتی با این موضوع مواجه شوند، از این ماجرا مکدر شوند و خدای‌ناکرده خود را از این مذهب حقه دور کنند.
یکی از مواردی که به‌طور کلی با عملکرد نامناسب بعضی از مداحان و بخشی از جامعه مذهبی ما در میان مردم به‌صورت نابه‌جا و بد جا افتاده، این است که عرض ادب به اهل‌بیت (ع) را منحصر به مجالس عزا می‌بینند، درحالی که هرگز این‌گونه نیست. چه بسیار احادیثی درباره برگزاری باشکوه اعیاد دینی وجود دارد که مصلحت‌ها و حکمت‌های دینی و اجتماعی در پس پرده آن‌هاست.
رهبر معظم انقلاب بار‌ها در دیدار‌های خود با جامعه مداحان کشور به این موضوع حساس تأکید کردند و به آنها در این باره تذکر دادند. ایشان سال ۱۳۹۲ در دیدار جمعی از مداحان می‌فرمایند: «من در این سال‌های طولانی، خیلی اوقات به برادران مداح که اینجا می‌خواندند، این اعتراض را میکردم که جلسه جشن و مولودی را تبدیل می‌کردند به مجلس عزاداری. مفصل روضه خواندند و اشک گرفتند. به شما می‌گویند مداح. مداح یعنی چه؟
شاخصه اصلی شما مداحی است، نه روضه‌خوانی. روضه بخوانید. بنده طرفدار روضه‌خوانی‌ام، خودم هم روضه‌خوانم. این‌جور نیست که در مجلس مولودی‌خوانی ائمه‌اطهار (ع) هم حتما باید یک روضه‌ای خوانده شود، یک دمی داده شود، یک اشکی گرفته شود.
هیچ لزومی ندارد. بگذارید عواطفی که مردم نسبت به ائمه (ع) دارند، در خارج این‌جور وانمود نشود که منحصر است در قضیه گریه و سینه‌زنی و عزاداری. عزاداری به‌جای خود، مدیحه و مولودی‌خوانی و شادی هم به‌جای خود. این‌ها را نباید با هم مخلوط کرد!»
یکی از آرزو‌های من نویسنده همین است که روزی در همین ماه زیبای شعبان، شهر خود را از ابتدای ماه، غرق در شور و شادی و آذین‌بندی ببینم؛ بهطوری که هر انسان غم‌زده‌ای با هر دین و مسلک و عقیده‌ای، با دورزدن در خیابان‌های شهر در این ایام، غم از دلش رخت بربندد و شادی دل خود و خانواده خود را مدیون این نام‌های زیبا ببیند که در چنین ایامی عالم هستی را به یمن قدوم خود معطر کرده‌اند.