به گزارش شهرآرانیوز؛ تونل سالنگ در ارتفاع ۳٬۹۵۰ متری از سطح دریا و در موقعیت مرکزی کوه‌های پربرف هندوکش قرار دارد. طول این تونل ۲٫۷ کیلومتر می‌باشد.
کار ساخت این تونل در سال ۱۳۳۷خورشیدی آغاز و پس از ۶ سال در سال ۱۳۴۳خورشیدی پایان یافت.
این پروژه در زمان صدارت داوود خان با همکاری دولت وقت شوروی آغاز شد. ارتفاع این تونل ۵ متر و دارای عرض ۶ متر می‌باشد. بیشتر کار این پروژه توسط نیرو‌های ارتش افغانستان در زمان «دکروال محمد نسیم‌خان» انجام شده است.
هزینهٔ احداث این تونل ۶۳۶ میلیون دلار آمریکا بوده است. این تونل فاصلهٔ میان شمال و جنوب افغانستان را ۱۱۰ کیلومتر کوتاه‌تر کرده است و در واقع این تونل شمال افغانستان را به جنوب افغانستان متصل می‌کند. قبل از احداث این تونل وسیلهٔ تجارت و انتقالات از میان کو‌های پر برف هندوکش صورت می‌گرفت.
در زمان‌های قدیم مردم از شمال به جنوب افغانستان از طریق پنج راه سخت گذر سفر می‌کردند. این راه‌ها عبارت بودند از شاهراه میان بادغیس و هرات، از راه مرغاب و کونل نخوتک، شاهراه دوم میان بامیان و مزارشریف، جادهٔ سوم خنجان به شمالی جادهٔ چهارم میان بدخشان و پنجشیر و جادهٔ پنجم میان بدخشان و نورستان بود.
هم‌اکنون دو شاهراه آن یعنی هرات بادغیس و سالنگ‌ها ساخته شد و باقی همچنان خاکی است.
فکر اتصال شمال به جنوب افغانستان از طریق شاهراه پخته (آسفالت) پس از سلطنت امیر شیرعلی‌خان پیدا شد.
شاهان افغان به منظور دفاع و پیشرفت وطن مجبور شدند تا از تولیدات صنعتی مدرن روسیه استفاده کنند و ساخت یک شاهراه پخته و اساسی ضرورت داشت.
در سال‌های ۱۳۰۲ تا ۱۳۰۸ خورشیدی «امیر حبیب‌اله خان» خواست تا از راه شبر سالنگ شمالی را با سالنگ جنوبی وصل کند. کار این ساخت این جاده ۴۰٬۰۰۰ طلا اشرفی و نقرهٔ نیکولای هزینه داشت.
ساخت این جاده توسط ارتش افغانستان به فرماندهی «مهندس برگیت عبدالغیاث» پایان یافت.
این جاده توانست تا حدودی مشکلات دولت و مردم را حل کند؛ ولی سه مشکل را باخود داشت؛ یکی قیرریزی (آسفالت) نشده بود، دوم فواصل زیادی را در برمی‌گرفت و سوم اینکه در زمستان بیشتر وقت‌ها شاهراه به دلیل برف باری مسدود می‌شد. به همین دلیل این جاده نتوانست، پاسخگوی نیازهای مردم باشد.
تا آنکه دولت افغانستان با همکاری دولت اتحاد شوروی سابق سرک سالنگ‌ها را طوری اساسی اعمار نمود. این جاده در خود تونلی به فاصلهٔ ۲٫۷ کیلومتری دارد. تونل سالنگ در مراحل اول ظرفیت انتقال ۶۰۰ ماشین را در یک شبانه‌روز داشت.
در سال‌های ۱۳۵۲خ ظرفیت تونل با نصب ماشین‌های هواکشی ظرفیت ۲٬۰۰۰ ماشین را در یک شبانه‌روز دریافت نمود. تونل سالنگ تا سال ۱۹۹۳میلادی طور عادی به‌روی حمل‌ونقل باز بود.
در سال ۱۳۷۲خورشیدی جنگ سختی میان «عبدالرشید دوستم» و «احمدشاه مسعود» درگرفت. مسعود و قومندان بصیر سالنگی به‌منظور جلوگیری از ورود نیرو‌های جنرال دوستم جاده را تا فاصله‌های چندین کیلومتر تخریب نمود.
این جاده پس از انفجار به یک حوض پر آب بزرگ طبیعی تبدیل شد، در سال ۱۹۹۸میلادی به منظور جلوگیری از ورود طالبان قسمت دهانهٔ این تونل توسط نیرو‌های جمعیت اسلامی منفجر شد.
کار احیای دوبارهٔ این تونل پس از سال ۲۰۰۲میلادی با همکاری بانک جهانی آغاز شد. چون تونل در یک ارتفاع نهایی رشته‌کوه هندوکش قرار دارد. همه ساله توسط ریزش بهمن مسدود شده و تلفات انسانی را به‌بار می‌آورد. سرمای هوا در این محل در زمستان تا منفی ۲۵-۳۰ درجهٔ سانتی گراد می‌رسد.
عکس: بصیراحمد صالحی | متن: رسانه‌های داخلی افغانستان