بررسی‌ها نشان می‌دهد با وجود فرازونشیب‌های تولید زعفران در ایران، ۹۰ درصد از تولید جهانی این محصول در اختیار ایران است. این مسئله نشان می‌دهد که ما می‌توانیم با برنامه‌ریزی مناسب و دقیق، بخش زیادی از تجارت جهانی این محصول را به دست بگیریم، اما آنچه اکنون مشاهده می‌شود، این است که نداشتن توجه کافی به حوزه فراوری سبب شده است تا ما بیشتر صادرکننده زعفران به‌صورت خام به دیگر کشور‌های جهان باشیم، به‌طوری‌که بخش زیادی از سود فراوری زعفران نصیب دیگر کشور‌ها می‌شود.
به نظر می‌رسد یکی از راه‌های تقویت حوزه فراوری و تلاش برای افزایش نقش ایران در تجارت جهانی طلای سرخ از مسیر توجه به دانش‌بنیان‌ها می‌گذرد. ما باید بتوانیم بستر‌های لازم را برای ورود دانش‌بنیان‌ها به حوزه زعفران فراهم کنیم.
اگر چنین مسئله‌ای محقق شود، امکان توسعه فراوری زعفران مطابق با سلیقه بازار‌های جهانی و صدور آن فراهم می‌شود و این مسئله به رشد ارزآوری زعفران برای کشور می‌انجامد. یکی دیگر از فوایدی که توجه به حوزه دانش‌بنیان برای طلای سرخ دارد، افزایش عملکرد این محصول است.
پیش از این عملکرد زعفران در هر هکتار به‌طور متوسط ۵ تا ۶ کیلوگرم بود که اکنون به ۳ تا ۴ کیلوگرم رسیده است. یکی از بهترین راهکار‌ها برای افزایش عملکرد زعفران در مزارع، سوق‌دادن کشت این محصول به سمت دانش‌بنیان‌شدن است.
افزایش بهره‌وری از منابع آب، خاک و کود و دیگر عوامل تولید ازجمله مزایایی است که دانش‌بنیان‌شدن تولید زعفران به‌دنبال دارد و پیش‌بینی می‌شود در صورت تحقق این مسئله، میزان عملکرد زعفران در هر هکتار به بیش از ۱۰ کیلوگرم افزایش یابد.
دانش‌بنیان‌شدن زعفران مزایایی مانند کاهش بهای تمام‌شده و افزایش رقابت‌پذیری طلای سرخ در رویارویی با تولیدات دیگر کشور‌ها در بازار‌های جهانی را به همراه خواهد داشت و این موضوع درنهایت به افزایش ظرفیت‌های صادراتی کشور منجر خواهد شد.
علاوه بر این، تقویت حوزه دانش‌بنیان در حوزه صادرات نیز سبب می‌شود تا ایران بتواند نقش پررنگ‌تری در صادرات زعفران به کشور‌های جهان داشته باشد و سهم خود را از تجارت جهانی این محصول به میزان شایان توجهی افزایش دهد.