در ادبیات عرفانی ما، هر قدمی که از خود و منیت و نفسانیات خود فاصله بگیری، یک قدم به معشوق نزدیک‌تر شده ای. هر چه دیوار خودخواهی‌ها را بشکافی، نور جلوه معشوق را بیشتر می‌بینی و هر چه خود را نفی کنی، بیشتر به خدا می‌رسی، که گفت: یک قدم بر خویشتن نه/ وان دگر در کوی دوست.
در اشعار امام خمینی (ره) هم به این موضوع اشاره شده که: نیستم و نیست که هستی همه در نیستی است/ هیچم که هیچ که در هیچ نظر فرمایی!
به طور کلی اینکه انسان از شهر و دیار خود آماده مسافرت شود، کار ساده‌ای نیست که باز در ادبیات عرفانی سلوک هم یک مسافرت از منیت‌ها و شهوات تا کوی دوست است، در دعای ابوحمزه فرمود: وإنَّ الرّاحِلَ إلَیکَ قَریبُ المَسافَةِ؛ کسی که می‌خواهد به سوی تو مسافرت کند، مسافت زیادی را نباید طی کند! آن مسافت کوتاه هم همان طور که عرض شد پا گذاشتن روی نفسانیات و خواسته‌های نفسانی است، قصه زیارت اهل بیت (ع) هم همین است، اهل بیتی که خواست آن‌ها خواست خداست، اهل بیتی (ع) که باب ا... هستند و می‌خواهند ما را به خدا برسانند و در آسمان تقرب اوج بدهند، رسیدن به عنایات ایشان نیز جز از طریق طی کردن این مسیر ممکن نیست.
به طور خاص در این روز‌ها که ایام اربعین سالار شهیدان است و مردم از همه شهر‌ها به سوی او رهسپار هستند باید گفت که سفر اربعین، سفر کردن از عادت‌های زشت و نامطلوب به سمت رفتار حسین پسند است، تنها این گونه است که می‌توانیم خودمان را از مسافران کشتی نجات حسینی بدانیم، چرا که کسی کنار حسین قرار می‌گیرد که اهل توجه به نفسانیات و خواهش‌های نفسانی و غرق در خودخواهی‌ها و خودپرستی‌ها نباشد.
راحت‌تر بگویم، راهپیمایی اربعین در واقع یک سلوک معنوی است که در طول این مسیر باید تماما نگاه تو به حسین باشد و آنچه او می‌پسندد و آنچه او می‌خواهد و به فکر تغییر و اصلاح نفس که اگر این گونه بود هر قدم تو در این مسیر یک بذر معرفت در وجود تو می‌کارد و یک شاخه نور در دل تو روشن می‌کند و غباری از آلودگی‌های دلت را برمی دارد تا آنجا که وقتی به حرم رسیدی، محرم باشی و بتوانی در حریم عنایات بی شمار حضرت اباعبدا... قرار بگیری که عنایت او، چون رحمت خداوندی بیکران است.
پس در این مسیر آدم نباید فکر خود را با فلان غذای خاص و فلان جای راحت مشغول کند، گرچه ممکن است به عنایات حضرت شرایط راحت رفاهی هم جور شود؛ اما این مسائل نباید دغدغه کسی باشد که به سمت این سلوک معنوی می‌آید و از آن مهم‌تر وقتی در شرایطی امکانات کم است اینجا فرصت آن است که راهی این مسیر، تقرب خود را نشان بدهد و با پا گذاشتن روی خواهش‌های نفس و از خودگذشتگی‌ها و کمک کردن و خدمت به دیگر زائران حسین علیه السلام، مهر قبولی زیارت خود را تضمین کند.