«عریان‌پوشی»؛ این عنوانی است که می‌شود برخی پوشش‌ها را با آن تعریف کرد. طرف لباس می‌پوشد، اما با نپوشیده چندان تفاوتی نمی‌کند. به‌ظاهر آزاد است و شاید احساس رهایی هم بکند. حتی این پندار در ذهنش می‌نشیند که او خود به انتخابی چنین برخاسته است. اما این یلگی نه رهایی است و نه آزادی و نه حتی او در انتخاب آن نقش اول را دارد.
اهل تأمل خوب می‌دانند که پوششی چنین را کسانی طراحی می‌کنند که برای خود جیب‌های گشاد دوخته‌اند. شاید برای لباس این جماعت جیب طراحی نکنند، اما برای پول آنان جیب‌های مضاعف برای خود می‌دوزند. این نوع پوشش که خود نمایی را توسعه می‌دهد، پیوست‌های متعدد دارد. همه هم به‌نوعی به اقتصاد برمی‌گردد. درحقیقت افراد با این نوع پوشش به سبکی از زندگی کشیده می‌شوند که برای دست‌های پشت پرده شبیه «خودپرداز» عمل کنند.
پیوست آرایش و ولع در خودآرایی یکی از «پلاس»های این زیست متکی بر عریان‌پوشی است؛ موضوعی که در جای خود باید مورد توجه کارشناسان قرار بگیرد و ما را بیش از گذشته به تأمل وادارد؛ چه «بر اساس گزارشی که حمیدرضا محمدی، دبیرکل فدراسیون اقتصاد سلامت، از بازار لوازم آرایشی و بهداشتی ارائه کرده است، بازار این محصولات در ایران رقمی در حدود ۳۲هزارمیلیارد تومان برآورد می‌شود. البته در مقابل تولید داخلی، از قاچاق سالانه ۲۰میلیارد دلاری، ۲.۵میلیارد دلار مربوط به قاچاق محصولات آرایشی و بهداشتی است.»
با یک حساب سرانگشتی از این خبر که پایگاه خبرآنلاین با کد خبر ۱۶۶۶۸۴۷ منتشر کرده است، خواهیم فهمید که بیش از ۱۰۰ هزارمیلیارد تومان در این بازار پرسود مصرف می‌شود. به دیگر عبارت، چنان برای ما ذائقه‌سازی کرده‌اند که فقط در یک پیوست عریان‌پوشی، بیش از ۱۰۰ هزارمیلیارد تومان هزینه می‌کنیم.
از دیگر پیوست‌های این سبک زندگی هم که چشم بپوشیم، در خود لباس هم باید هزینه‌های سنگین متقبل شویم. این هم همان انگاره «خودپرداز» را تقویت می‌کند. همین انگاره است که عریان‌پوشی را تا جایگاه یک صنعت و حتی ابرصنعت برای کارتل‌های اقتصادی بالا می‌برد.
آنان از انگاره‌ها و پندار‌های ما پول درمی آورند و ما درحقیقت بازگرشو‌های آنان می‌شویم که با دست خود ما جیبمان را بزنند. به دیگر عبارت، ما نه شریک دزد، که دست او می‌شویم در عین اینکه می‌پنداریم رفیق قافله خویش هستیم و به سوی روز‌های بهتر درحرکتیم.
کاش این روز‌ها به کارکرد‌های اقتصادی این گونه پوشیدن برای دیگرانی که دوست ما هم نیستند و ما هم دوستشان نمی‌داریم، بیشتر فکر کنیم. «پوشیده پوشی» ما را از جایگاهمان دور نمی‌کند، دست دراز آنان را کوتاه می‌کند. باز هم تأمل کنیم!