عفت و حیا مرزبان زندگی سالم

قانون شکنی یک چیز است و تظاهر به قانون شکنی و قبح شکنی از پاگذاشتن روی قانون چیز دیگر. گناه یک چیز است و از آن پرچم درست کردن و به دوش کشیدن چیز دیگر. آنچه این روز‌ها درباره حجاب می‌بینیم، از قسم دوم است. نوعی هماوردی آشکار با قانون و شرع است. اگر نخواهیم به زبان شریعت هم سخن بگوییم و حکم فقط ترازوی قانون باشد، باز آنچه در کف جامعه می‌بینیم، قانون شکنی آشکار است.

آنچه چند بچه در شیراز رقم زدند نیز می‌شود مصداق همان سنگی که دیوانه‌ای به چاه می‌اندازد که هزار عاقل نمی‌توانند بیرون آورند. من به حریم خصوصی و حرمت آن باور دارم. کرامت آدمیان را می‌ستایم، اما به «حریم عمومی» و قانون هم معتقدم و برایش حریمی واجب الحرمه قائلم.

برای حفظ این حریم کم هزینه نداده ایم، کم از پا نیفتاده ایم تا شهروندان محترم در کمال آرامش سرپا باشند. این جغرافیای اجتماعی باید محترم بماند. این هم اقتضا می‌کند کسانی که باور دینی هم حتی ندارند، التزام قانونی را رعایت کنند.

همین التزام، پوشش را دارای مرزی خواهد کرد که همه باید بدان پای بند باشیم. بخواهیم یا نخواهیم، بدحجابی تظاهر آشکار دارد و تیغ آخته در برابر قانون است، حتی اگر بسیاری از مرتکبان آن چنین قصدی نداشته باشند که به باور من چنین هم هست. قطعا قصد خیلی از آنان تبرج و تشبه به کافران نیست، قطعا سر عناد با قانون و لجاجت با ارزش‌های جامعه را ندارند، اما عملا در نگاه، به سان پرچم افراشته مخالفت و گاه حتی معاندت تلقی می‌شوند.

اینکه بسیاری از بزرگان دغدغه مندانه برای رعایت حجاب تلاش می‌کنند و به سخن مرزبان حریم می‌شوند، به این معنا نیست که با گناهان و جرایمی، چون دروغ و تهمت و ربا و ریا و اختلاس و ارتشا و... از در صلح درآمده و بر آن چشم پوشیده اند. هرگز کسی قصد ندارد با گفتن و انتقاد از بدحجابی فرصت هجوم به ریا و ربا و اختلاس و فساد‌های بنیان برانداز را بگیرد، بلکه نقد فضای بدحجابی، نقد فضای تعرض به حریم قانون است.

مبارزه قاطع و بی امان با دروغ و اختلاس و ارتشا و ربا و کم کاری و نابلدکاری و اعتمادسوزی و امیدکشی و... مطالبه به حق شرع و قانون و مردم است و باید به جد پیگیری شود، اما این مطالبه آشکار هرگز به معنای تعارض مقابله با حجاب ستیزی و پلشت پوشی و برخورد با سایر جرایم نیست. این‌ها را نباید خلط کرد، بلکه به واقع باید مو را از ماست کشید و در همه ساحت‌ها مرزبان حدود شرعی و قانون بود.

این گونه است که می‌شود با سالم سازی اجتماعی، امید به فردای بهتر را در دل‌ها زنده کرد. با توسعه تعریف عفت در همه حوزه‌ها می‌شود به روز‌های سراسر حلال پیش رو باور داشت. با حیای اجتماعی می‌توان به محفوظ ماندن نهاد زندگی از گزند حوادث اندیشید. برای تحقق این باور و امید به فردای بهتر تلاش کنیم.