به گزارش شهرآرانیوز؛ «ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی» یا حکیم سنایی (۴۷۳–۵۴۵ قمری)، شاعر و عارف پارسی‌زبان از خراسانیان قرون پنجم و ششم هجری بود.
او از بزرگ‌ترین صوفیان و شاعران قصیده‌گو و مثنوی‌سرای زبان پارسی است که در سده پنجم هجری زندگی کرده است.
برخی کارشناسان معتقدند که سنایی شاعری است که برای نخستین‌بار عرفان را به‌صورت جدی وارد شعر فارسی کرد، ولی صوفیان پیش از او نیز در اشعار خود مضامین عرفانی را بیان کرده‌اند.
حکیم سنایی در سال ۴۷۳ (قمری) در شهر غزنه (واقع در افغانستان کنونی) دیده به جهان گشود و در سال ۵۴۵ قمری در همان شهر درگذشت.
در دیوان سنایی ابیاتی به چشم می‌خورد که در آن سنایی خود را «حسن» خوانده است. در این بیت سنایی می‌گوید: آرامگاه سنایی غزنوی از شمار آثار باستانی و از اماکن مقدس و دیدنی شهر غزنی به شمار می‌رود.
آن‌گونه که از شعر سنایی بر‌می‌آید، او به تمام دانش‌های زمان خود آگاه و در برخی رشته‌ها، از تبحر ویژه‌ای برخوردار بوده است.
آرامگاه این مرد بزرگ در شمال شهر قدیمی و تاریخی غزنین واقع شده و منطقه‌ای که سنایی در آن آرام گرفته، هم‌اکنون به یاد و احترام وی به «حکیم سنایی» مشهور است.
درباره زمان درگذشت سنایی چند نقل قول وجود دارد، اما دانش‌نامه ادب فارسی سال وفات وی را ۵۲۹ هجری‌قمری نوشته است.
اینجا ببینید:
ابوالمجدِ مجدود آدم ابن سنایی پس از درگذشت در زادگاهش غزنی دفن شد و از آن پس مزارش به زیارتگاهی برای مردم بدل شد.
آرامگاه این عارف شاعر در منطقه مغولان و مشرف بر رودخانه غزنی واقع شده است.
سال‌ها پیش، مقبره پیشین وی که کوچک بود، تخریب شد و بنای کنونی در دوره پادشاهی محمد ظاهر شاه ساخته شده است.
مزار سنایی دارای گنبدی با پوشش فلزی و ۲ بازو در ۲ طرف آن به‌گونه گوشواره‌ای است که از ساختمان سمت راست، به حیث مسجد استفاده می‌شود.
کف محوطه آرامگاه این ابرعارف با سنگ مرمر فرش شده است و چند قبر دیگر با سنگ‌های دارای نقوش گوناگون در آن قرار دارد.
مردم غزنی و دیگر ولایت‌های کشور ارزش و احترام ویژه‌ای برای حضرت سنایی غزنوی قائل هستند و هرازگاهی برای زیارت وی به آنجا می‌روند.
حکیم سنایی غزنوی دارای آثار و تألیف‌های فراوان در زمینه‌های عرفان، اخلاق و حکمت است که از آن میان می‌توان از حدیقه‌الحقیقه، سیرالعباد الی‌المعاد، کارنامه بلخ، طریق‌التحقیق و دیوان اشعار او نام برد.
منبع: آمو