شادی و نشاط یکی از زیباترین جلوه‌های زندگی اجتماعی است که بدون آن زندگی فردی و اجتماعی رنگ خود را از دست می‌دهد و از حد تعادل و سلامت خارج می‌شود. در فرهنگ دینی ما همواره به این توصیه شده است که همه باید به فکر این باشیم که این لبخند را به صورت دیگران بیاوریم و به دیگران هدیه کنیم. امام صادق (ع) در این‌باره می‌فرمایند: «تبسم الرجل فی وجه اخیه حسنه، و ما عبدالله بشی احب الی الله من ادخال السرور علی المؤمن»؛ تبسم مؤمن به مؤمن و زدودن‌اندوه از چهره مؤمن، از حسنات است و زدودن گرد و غبار از چهره مؤمنان، از حسنات است و بهترین اطاعت خداوند و محبوب‌ترین آن نزد خداوند، خوشحال‌کردن مؤمنان است. (کافی، ج۲، ص۱۸۸) بیان یادشده لطیف‌ترین تعبیر برای زدودن حزن و‌اندوه از دل است.
در نهج‌البلاغه نیز از نخستین ویژگی‌های فرد پرهیزکار، گشاده‌رویی و شادبودن در برخورد با دیگران بیان شده است: «المؤمن بشره فی وجهه و حزنه فی قلبه.» مؤمن همیشه لبخند و شادی‌اش در صورت او و غم و غصه‌اش در دل و برای خود است. (شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۱۹، ص۲۴۶.) یعنی ایمان و عبادت فقط به مسجدرفتن و عبادت‌کردن و تسبیح و سجاده و دلق نیست! بلکه مؤمن باید به فکر شادکردن افراد جامعه خود باشد و البته این شادکردن تنها با لبخندزدن و لطیفه‌گفتن و برپاکردن مجالس شاد نیست که گاهی باید گرهی از کار غمدیده‌ای باز کرد که این از بهترین جلوه‌های شاد کردن دیگران است.
شخصی شادمان و مسرور خدمت امام جواد (ع) رسید، حضرت فرمودند: چیست که تو را شاد می‌بینم؟ عرض کرد: از پدرتان شنیدم که می‌فرمودند: بهترین روزی که سزاوار است بنده خدا در آن روز شاد باشد، روزی است که توفیق خدمت و دستگیری از برادران مؤمن نصیب او شود؛ و امروز من موفق شدم به ۱۰ نفر از برادران فقیر بخشش کنم. حضرت فرمودند: به جان خودم سوگند! تو شایسته این شادی هستی، اگر انفاق خود را با منت گذاشتن، نابود نکرده باشی. پس باید متوجه باشیم که هرگاه کار خیری انجام می‌دهیم، با منت و ریا نباشد تا از اعماق دل از آن‌کار شاد و خوشحال باشیم. (غم و شادی در سیره معصومان (ع)، ص۳۸)
در ادبیات دینی ما بهترین شادی‌ها برای فرد وقتی حاصل می‌شود که کار مفیدی در زندگی‌اش انجام داده باشد و این یعنی علاوه‌بر لبخندزدن و لبخند بر لب آوردن، باید به فکر عمق‌بخشیدن به این شادی با اصلاح زندگی‌هایمان باشیم. از پیامبر (ص) سؤال شد: بهترین بندگان خدا چه کسانی هستند؟ فرمودند: آن‌هایی هستند که وقتی نیکی می‌کنند، خوشحال می‌شوند و زمانی که بدی کردند، طلب استغفار کنند. (میزان الحکمه، ج۲، ص۴۳۹)، اما گاهی در جامعه اسلامی افراد حتی از کمترین جلوه‌های شادی که همین برخورد با روی خوش و لبخند زدن به دیگران است، امتناع می‌ورزند در حالی که در حدیث عجیبی، حضرت امام رضا (ع) می‌فرمایند: «مَن تَبَسَّمَ فی وَجهِ أخیهِ المُؤمِنِ کتَبَ اللّهُ لَهُ حَسَنَةً؛ ومَن کتَبَ اللّهُ لَهُ حَسَنَةً لم یعَذِّبهُ.» یعنی هر کس به روى برادر مؤمنش لبخند بزند، خداوند، برایش یک ثواب مى‌نویسد و کسى که خدا برایش ثوابى بنویسد، عذابش نمى‌کند. (مصادقه الإخوان، ص۱۵۷ ح۱) از خداوند بزرگ می‌خواهیم که با انجام کار‌های نیک، شادی‌های عمیق را روزی‌مان کند و با از بین رفتن مشکلات، گرد غم را از جامعه دینی ما دور کند. ان‌شاءا...