مقدسی | شهرآرانیوز؛ زنان نیمی از جمعیت کشور را به خود اختصاص می‌دهند و درنتیجه می‌توانند در موفقیت سیاست‌های اقتصادمقاومتی نقش بسزایی داشته باشند، علاوه بر آن در نقش‌های همسری و مادری می‌توانند سبب‌سازحرکت کل جامعه به سمت نتایج مثبت اقتصادمقاومتی شوند. رهبر معظم انقلاب در این باره می‌فرمایند: «اگر زنان در حرکت اجتماعی یک ملتی حضور نداشته باشند، آن حرکت به جایی نخواهد رسید، موفق نخواهد شد. اگر زنان در یک حرکت حضور پیدا بکنند؛ یک حضور جدی و آگاهانه و از روی بصیرت، آن حرکت به طور مضاعف پیشرفت خواهد کرد.»
در همین راستا بررسی‌ها نشان می‌دهد که در طول چهار دهه انقلاب اسلامی میزان حضور بانوان در عرصه‌های مختلف اجتماعی، افزایش چشمگیری یافته است. بانوانی که توانسته اند با فعالیت‌های خود در حوزه اقتصاد، ضمن کمک به تولید و اشتغال آفرینی، گام‌های بلندی برای تحقق اقتصادمقاومتی بردارند. برگزاری همایش ملی بانوان کارآفرین به میزبانی مشهد هم‌زمان با دهه فجر و حضور بانوان فعال در عرصه اقتصاد از استان‌های مختلف، بهانه‌ای شد تا با برخی از آن‌ها گفتگو کنیم و دلایل موفقیتشان را جویا شویم.
فاطمه پریان مشهدی، پنجاه ویک سال سن داردو اولین بانوی کارآفرین در زمینه چرم و پوست در ایران است. او در گفتگو با شهرآرا می‌گوید: ۱۲ سال است که مشغول به کار هستم. کار چرم و پوست، شغل اجدادی ام است که چند سال از آن فاصله داشتم، اما دوباره شروع به کار کردم.
وی بااشاره به اینکه نخستین بانوی کارآفرین در حوزه چرم و پوست در ایران هستم که از صفر تا صد خط تولید را خودم اداره می‌کنم، بیان می‌کند: کارم را از صفر شروع کردم. هم زمان با شروع فعالیتم در حوزه کارآفرینی، هم دباغی و هم مسافرکشی می‌کردم، اما به این دلیل که همسرم به شغل اجدادی خانواده خود علاقه داشت، تصمیم گرفتیم این کار را شروع کنیم. با خودم گفتم حالا که قرار است زحمت بکشم، چرا به حوزه کاری‌ای وارد نشوم که همسرم علاقه دارد؟
پریان مشهدی می‌افزاید: در ابتدا هیچ سرمایه‌ای نداشتم، بنابراین مجبور شدم منزلم را بفروشم. درواقع شروع کار من با پول فروش منزلم بود. تاکنون نتوانسته ام از هیچ سازمانی حتی هزار تومان وام بگیرم. با زحمت و تلاش خودم توانستم یک بانوی کارآفرین باشم، با این حال خوشحالم که موانع سبب نشد ناامید شده، از حوزه تولید خارج شوم. وی ادامه می‌دهد: معمولا از حوزه چرم و پوست چندان حمایت نمی‌شود. من ۱۶ کارگر دارم و کارخانه گنجایش دارد که تا صد کارگر دیگر نیز استخدام کنم، اما توان مالی ندارم. اگر شرکت شهرک‌ها و دولت حمایت کنند، می‌توانیم اتفاقات خوبی را رقم بزنیم. هنوز در زمینه صادرات فعالیتی نمی‌کنیم؛ چون این کار قدرت فولادین می‌خواهد.
همچنین کبری ورسه، چهل وسه ساله که یک بانوی کارآفرین از قزوین است، در گفتگو با شهرآرا می‌گوید: فوق لیسانس گیاه پزشکی از دانشگاه تهران هستم. بعد از فارغ التحصیلی در زمینه سموم و کود‌های کشاورزی مشغول به کار شدم. قزوین، دشت حاصلخیزی است که از نظر زراعی و باغداری به ویژه در زمینه پسته، گردو، فندق و بادام جزو استان‌های موفق است.
وی ادامه می‌دهد: واحدم در زمینه بسته بندی خشکبار فعالیت می‌کند. از سال ۹۸ کارم را در این زمینه شروع کردم. به دلیل ارتباط نزدیکی که با باغداران و کشاورزان داشتم، تلاش کردم فکرم راپخته‌تر کنم، بنابراین شروع به خرید بدون واسطه از کشاورز، بسته بندی و بعد عرضه محصولات کردم. زمین واحد تولیدی خود را از شهرک‌های صنعتی گرفتم و با ۱۸ عضو فعال مشغول به کار شدم. ورسه بیان می‌کند: شرکت شهرک‌های صنعتی کمک زیادی کرد تا بتوانم فعالیتم را آغاز کنم. اگر زمینی خارج از شهرک می‌خریدم، حتما با مشکل مواجه می‌شدم، اما شرکت شهرک‌ها در این زمینه خیلی کمک کرد.
این موضوع نشان می‌دهد که کمک‌های هدفمند دولتی، می‌تواند نقش مؤثری در تقویت تولید داشته باشد. وی با بیان اینکه روزی که به دنبال کار‌های اولیه ام رفتم، با خودم گفتم باید موفق باشم و از نخستین روز برنامه داشتم که در کارم بهترین باشم، می‌گوید: یکی از مشکلات برخی جوانان، اعتمادبه نفس نداشتن در آغاز هرکاری است. ازآنجایی که برخی جوانان می‌ترسند که شکست بخورند، کاری را شروع نمی‌کنند. اما اگر قرار بود هر فعال اقتصادی بترسد، هیچ واحد تولیدی راه اندازی نمی‌شد، از این رو توصیه ام این است که در شروع فعالیت اقتصادی، نباید از مشکلات هراس به دل راه داد؛ چون اراده قوی، تضمین کننده موفقیت کارآفرینان است.
مرضیه سیدحسینی، مدیرعامل یک شرکت صنایع غذایی که ۵۷ سال دارد، نیز از سال ۸۸ شرکت خود را تأسیس کرده است. وی به شهرآرا می‌گوید: ابتدا کارگاه تولیدی حلواشکری داشتم و بعد کارخانه فعلی ام را راه اندازی کردم. محصولات شرکتم، فرآورده‌های کنجدی شامل ارده، کرم ارده، کره بادام زمینی و شکلات کنجدی است.
وی می‌افزاید: سال ۹۷ کارخانه دیگری را به مجموعه ام اضافه کردم. درحال حاضر دو کارخانه دارم. از سال ۸۸ تاکنون ۲۰۰ نفر در مجموعه ما مشغول به کار هستند. سال ۱۴۰۰ تصمیم به توسعه مجدد شرکت گرفتم. جواز تأسیس از سازمان صمت اخذ شد و دنبال زمین بودم تا بتوانم این کارخانه را دایر کنم، اما شرکت شهرک‌ها زمینی برای واگذاری به این طرح نداشت، بنابراین به اجبار زمینی در خارج از شهرک واقع در جاده کلات تهیه کردم.
سیدحسینی ادامه می‌دهد: برای استقرار تأییدیه‌های زیادی گرفتیم که این روند ۹ ماه زمان برد. در شهریور امسال برای تغییر کاربری زمین به کمیسیون تبصره یک جهادکشاورزی مراجعه کردیم، اما پس از حدود ۶۰ روز کاری، مبلغ را ۲۲ میلیاردو ۴۰۰ میلیون تومان اعلام کردند. ما به ستاد تسهیل استانداری و فرمانداری و حتی دفتر ریاست جمهوری مراجعه کردیم، اما بازهم جهادکشاورزی موافقت نکرد. با وجود اینکه از سال ۸۸ این مجموعه را اداره می‌کنم و اکنون قصد تأسیس کارخانه دیگری را دارم که می‌تواند برای ۴۰۰ نفر شغل ایجاد کند، از ما هیچ حمایتی نشده است.
وی درباره راهکار‌هایی که سبب موفقیتش شده است، می‌گوید: کارم مسیر پیش ساخته‌ای نبود؛ یعنی آن را از یک مجموعه کوچک‌تر شروع کردم و کم کم توسعه اش دادم. اینجاست که باید صبور بود و قدم به قدم گام برداشت تا بتوان پیشرفت کرد. به نظرم ما انسان‌ها قدر چیزی را که به راحتی به دست می‌آید نمی‌دانیم، ولی وقتی برای مرحله به مرحله یک کار زحمت می‌کشیم، موفقیت را شیرین‌تر می‌بینیم، از این رو به نظرم صبوری و تلاش، رمز موفقیت در هر کاری است.
در ادامه آرزو قیاسی، بانوی کارآفرین چهل وشش ساله همدانی، نیز با اشاره به اینکه از ۱۲ سال پیش به کار تجارت مشغول است، بیان می‌کند: سه سال است که یک واحد تولیدی در حوزه تولید و بسته بندی روغن خودرو و ضدیخ راه اندازی کرده ام. ۳۰ کارگر دارم و کار من توسعه یافتنی است. دفتر کار و کارخانه ام در همدان و دفتر بازرگانی من در سلیمانیه عراق است.
وی بیان می‌کند: تخصصم در زمینه صادرات و تجارت است. دو شرکت ثبت شده در اقلیم کردستان دارم که در زمینه مشتقات نفتی و تجارت بازرگانی فعالیت می‌کنند. کشور عراق بازار بسیار خوبی دارد؛ به همین دلیل تصمیم گرفتم واحدی راه اندازی کنم که به بازار‌های جهانی و صادرات وصل باشد؛ چون بهتر رشد خواهد کرد. قیاسی بیان می‌کند: به بازرگانی به عنوان یک علم توجه نمی‌شود. بازرگانی یک گام جلوتر از تولید است، بنابراین باید گسترش پیدا کند. باید تقاضای بازار و سلیقه بازار به قدری به تولیدکننده انتقال پیدا کند که متوجه شود بازار به چه چیزی نیاز دارد، درنتیجه تولید براساس نیاز باشد.
این بانوی کارآفرین اضافه می‌کند: با وجود اینکه ما مشتقات نفتی داریم، صنایع بسته بندی مان ضعیف است؛ زیرا تولیدکننده نمی‌داند بزرگ‌ترین عامل توسعه صادرات، صنایع بسته بندی است. کشور‌های همسایه مانند ترکیه از ما نفت و مشتقات پتروشیمی خریداری می‌کنند، اما بسته بندی عالی آن‌ها موجب شده است حضور پررنگ تری در جامعه جهانی داشته باشند و صادراتشان توسعه پیدا کند. اگر آگاهانه به بازرگانی توجه شود، تولید ما نیز رشد می‌کند.
زهرا حسینی مقدم، پنجاه ونه ساله، رئیس هیئت مدیره یک شرکت ابزار پزشکی دانش بنیان است. وی می‌گوید: با همسرم از سال ۸۷ فعالیتمان را آغاز کردیم. تولیداتمان در زمینه پیچ، پلاک و ایمپلنت‌های ستون فقرات و گرافت استخوانی است. در شرکت ما ۲۵۰ نفر به صورت مستقیم و حدود هزار نفر به صورت غیرمستقیم مشغول به کار هستند.
وی با اشاره به اینکه ما در زمان دفاع مقدس در حوزه جبهه و جنگ سنگربان انقلاب بودیم و اکنون در سنگر تولید و اقتصاد فعالیت می‌کنیم، بیان می‌کند: کار را با سرمایه خودمان شروع کردیم. فعالیت در زمینه تولید، با رقابت‌هایی که وجود دارد و حمایت‌هایی که نمی‌شود، کار را سخت می‌کند و مشکلات بسیار به وجود می‌آورد، اما با توکل به خدا و تلاش‌های همسرم که بیش از ۱۸ ساعت در روز کار می‌کردند، در این زمینه موفق شدیم. وی ادامه می‌دهد: فعالیت شرکتمان سبب شده است برخی محصولاتی که تا پیش از این از خارج کشور وارد می‌شد، در داخل تولید شود. این موضوع ضمن اینکه سبب کاهش اتکای کشور به واردات می‌شود، برای جوانان زیادی اشتغال ایجاد کرده است.
حسینی مقدم می‌افزاید: در ادامه حمایت‌هایی از ما شد؛ به خصوص از زمانی که بحث دانش بنیان مطرح شد، حمایت‌های مالی و معنوی افزایش پیدا کرد. یکی از مشکلات ما این است که، چون ارز دولتی دریافت می‌کنیم، اجازه صادرات نداریم، با وجود اینکه از برخی کشور‌ها درخواست‌هایی داشتیم.