یک نفر پشت دیوار می‌ایستد و با پوشش و چهره عجیب و غریب وقتی که رهگذری در حال عبور است یک باره از پشت دیوار بیرون می‌آید و جیغ می‌کشد و رهگذر از ترس به هوا می‌پرد! صدای خنده‌های اطرافیان بلند می‌شود و رهگذر مات و مبهوت در حالی که به خاطر تپش قلب دستش را روی سینه اش گذاشته وحشت زده و میخکوب اطراف را نگاه می‌کند.
روی پله برقی خیابان، شخصی که در یک طرف در حال بالا رفتن است ظرف خامه‌ای را به صورت رهگذری می‌زند که در طرف دیگر پله برقی پایین می‌رود و رهگذر چند ثانیه‌ای مات و مبهوت می‌ماند که این دیگر چه کاری بود؟ و باز هم صدای خنده و کلیپی که در فضای مجازی دست به دست می‌شود.
چند روز پیش نیز اتفاقی کلیپی را دیدم که پسرجوانی با پوشیدن لباسی عجیب برای شوخی با پدر و مادرش در تاریکی یک دفعه از پشت دیوار می‌پرد و راهشان را می‌بندد. پدر هم که مرد میان سالی بوده، دستش را روی قلبش می‌گذارد و با علائم سکته قلبی اورژانس می‌آید و با همین شوخی پدرش را از دست می‌دهد. این روز‌ها به نظر می‌رسد به دنبال جذب مخاطب و دیده شدن در فضای مجازی «شوخی کردن» نیاز به تعریفی دقیق و شفاف دارد.
روش‌هایی برای سرگرمی و خندیدن که مدلی را در ذهن مخاطب (که ممکن است نوجوان یا کودک باشد) می‌سازد که شاید آن را به شکلی دیگر با خانواده یا در گروه هم سالان تجربه کند. آنچه اغلب در این سبک شوخی‌ها رقم می‌خورد موجب ترس و دلهره و حتی آسیب جسمی به دیگران می‌شود و به نوعی مردم آزاری است.
ترس‌هایی که حتی اگر از آن‌ها جان سالم به در ببری تا مدت‌ها ممکن است در روح و روانت تأثیر بدی بگذارد. در آموزه‌های دینی یکی از مواردی که بار‌ها درباره آن تذکر داده شده است پرهیز از ترساندن دیگر است. امام رضا (ع) در این باره می‌فرمایند: «بر هیچ فرد مسلمانی جایز نیست که مسلمانی را بترساند.»
(عیون اخبار الرضا (ع)، ج ۲، ص ۱۲۸)