راهیانِ نور. این عنوانی است فاخر برای کسانی که با نیتِ تاریخ خوانی به قاعده شهود، راهیِ مناطق عملیاتی دفاع مقدس می‌شوند. این سفر با سیاحت و جهانگردی متفاوت است از آن رو که جهان بینی را جایگزین این گونه و ژانرِ سفر کرده است. مقصد مناطقِ جنگی است، اما با گردشگری جنگ که در جهان متداول است هم چندان تعریفِ این همانی ندارد.
این حرکتی است بر اساسِ بینات و دلایل روشن معرفتی در صراط مستقیم معرفت. سیاحت را هم در خود دارد، اما چشم را از مرحله دیدن تا قله فهمیدن همراهی می‌کند. گردشگری جنگ را هم در دل خود دارد، اما انسان را به لایه‌های عمیق پند گرفتن از جنگ، به قاعده دنیا، می‌برد. دلیل این امر هم تفاوت دفاع مقدس ما با همه جنگ‌های اتفاق افتاده در جهان است.
تبار عقیدتی دفاع و جانبازی و شهادت فرزندان رشید ایرانِ بزرگ به عاشورا می‌رسد. ما در این فصل بلند، مستظهر به ملی‌ترین پیشرانِ دفاع از جغرافیای مقدسِ ایران بودیم. همان که در تاریخ به عنوان عاشورا، هر روز ملت ما را تدبیر کرده است. به جرئت می‌توان گفت، ملی‌ترین قدرت نگهدارنده ایران، این تاریخ و فرهنگ شهادت است. بدون آن قطعا نمی‌توانستیم در برابر ارتشی بایستیم که ازسوی ۸۳ کشور جهان پشتیبانی می‌شد و به روزترین مرگ افزار‌های شرق و غرب را در برابر ما آزمایش می‌کرد.
عاشورا و اقتدار مذهبی در کنار اکسیر وطن دوستی و غیرت ملی بود که ما را سر پا نگه داشت. البته ایران عزیز هم ماناترین جغرافیا برای فرهنگ عاشوراست. داد و ستد این دو است که ما را ناشکستنی می‌کند. به گمان من، ضد انقلابی‌ترین و ضد مذهبی‌ترین اقدام، تضعیف وطن دوستی و ضد ملی‌ترین اقدام هم تخفیف دادن به عنصر مذهب به ویژه عاشورا و فرهنگ شهادت در حراست از کیان ایران است.
دو بال پرواز و دوقدرت نگهدارنده ملیت و مذهب بودند که یگانه شدند تا پیروزی و سرفرازی را به نام ما سند بزنند. همین هم می‌طلبد که راهیان نور در کربلای شهیدان عظمت این دوگانه یگانه شده را فهم کنند. حتی بالاتر، فهم کنند و در برگشت به سفیر این حقیقت و تبیین کننده واقعیت تبدیل شوند. حقیقتا، دفاع مقدس ما مملو از رفتار‌های انسانی و نیکی‌هایی بود که شاید مثال آن را در دوران صدر اسلام و ائمه اطهار شنیده باشیم. ارزش‌هایی ظهور کرد که هیچ کجای جهان و در هیچ جنگی دیگر مشابه ندارد.پ
توجه کنیم به این رهنمود رهبر فرزانه انقلاب که، هشت سال دفاع مقدس ما صرفا یک امتداد زمانی و فقط یک برهه زمانی نیست، گنجینه عظیمی است که تا مدت‌های طولانی ملت ما می‌تواند از آن استفاده کند، آن را استخراج و مصرف و سرمایه گذاری کند. این سرمایه گذاری است که به اقتدار ملی و سرفرازی میهنی می‌انجامد.