شاید ناهید هیچ وقت فکرش را هم نمی‌کرد که اشتباه سهوی مادرش برای ثبت نام او در کلاس‌های تابستانی برایش سرآغاز یک پیروزی غرورآفرین شود.
ناهید، قهرمان تکواندو ایران، برای پیروزی‌ها و شکست‌های زیادی اشک ریخت، تا پنجشنبه شب ۱۸ مرداد ۱۴۰۳ که وقت مهم‌ترین رقابت زندگی اش روی تاتمی رسید.
فینال المپیک! او امید دختران ایران بود و مادران سرزمینش نشسته بودند پای تلویزیون برای قهرمانی ناهید در برابر حریف کره‌ای دعا می‌کردند.
ناهید مثل یک قهرمان و با لبخند همیشگی اش وارد میدان شد، جنگید، اما سهمش از پاریس نقره شد. احتمالا از امروز دختربچه‌های این سرزمین که از شکوه حضور ناهید در میدان المپیک به وجد آمده اند، دست در دست مادرانشان کلاس تکواندو ثبت نام کنند.
ناهید حالا تنها زن ایرانی است که به فینال المپیک رسیده، او تاریخ سازی کرده، او نامش را در دفتر افتخارات ایران نوشت و الگوی جوانان ایران شد. کمی آن سوتر از مرز‌های ایران در سرزمین فراموشی، اما روزگار طور دیگری رقم خورده. سه سال است دختران همسایه شرقی (افغانستان) نه تنها حق ورزش ندارند که بالاتر از کلاس ششم اجازه درس خواندن هم ندارند.
روزگار آن‌ها بد چرخیده، آن‌ها فقط می‌توانند خواب المپیک را ببینند و بزرگ‌ترین میدان زندگی شان چهار کنج اتاقشان باشد. در طول این سه سال که طالبان به قدرت بازگشته اند، مادران افغانستانی در حسرت شنیدن صدای درس خواندن دخترانشان مانده اند، چه برسد به اینکه دست دخترانشان را بگیرند و باهم برای ورزش بروند.
ناهید‌های افغانستان حالا آرزوی رفتن به مدرسه و دانشگاه دارند و تحولات بین المللی در جهت معکوس حل این مشکل در حرکت است.
دختران افغانستان فراموش شدگان قرن ۲۱ هستند، آن‌ها مظلوم‌ترین دختران جهان اند. ناهید حالا نماینده دختران فارسی زبان هم است.
گردآفرید زبان فارسی است که می‌تواند علاوه بر صدای زنان ایران، صدای زنان افغانستان و تاجیکستان هم باشد.