مجید خروشی/شهرآرانیوز - تکواندو یکی از رشته‌های رزمی المپیکی است که دختران و پسران ایرانی در این رقابت‌ها تاریخ‌ساز شده‌اند، اما سهم خراسان رضوی از موفقیت‌های تکواندو چندان زیاد و درخشان نبوده است. منتقدان معتقدند در بحث قهرمان‌پروری و شناسایی استعداد‌های ورزشی در تکواندو تحول هدفمندی در استان صورت نگرفته است. باوجود‌این شرایط، ۲ خواهر تکواندوکار مشهدی توانسته‌اند موفق ظاهر شوند. نفیسه رنگرززاده و راضیه رنگرززاده در این سال‌ها بیشترین عناوین قهرمانی تکواندوی بانوان خراسان را به نام خود ثبت کرده‌اند.
عنوان شیرزنی تا طلای آسیا
نفیسه رنگرززاده بیست‌وچهارساله است. از دوازده‌سالگی تکواندو را آغاز کرده است و با حمایت پدرش تا کسب طلای قهرمانی آسیا پیش رفت و سابقه ۸ سال حضور در اردو‌های تیم ملی و پوشیدن لباس تیم ملی ایران را در کارنامه دارد. او می‌گوید: تکواندو را با محدث آغاز کردم و بعد از آن تمریناتم را تابه‌امروز زیرنظر افتخاری دنبال می‌کنم.
در سال ۹۰ بعد از کسب کمربند مشکی در مسابقات قهرمانی بسیج کشور دوم شدم و ۶ ماه بعد نیز در رده سنی نوجوانان با شکست قهرمانان کشوری، موفق به کسب مدال طلا و رنکینگ‌یکِ مسابقات شدم. سال ۹۲ در رده سنی نوجوانان به‌عنوان فنی‌ترین تکواندوکار کشور انتخاب شدم. در سال ۹۳ در رده سنی جوانان مدال طلای مسابقات را کسب کردم که در همان رقابت‌ها، به‌عنوان شیرزن مسابقات کشوری، لوح پهلوانی بانوان توسط رئیس فدراسیون به من اهدا شد.
رنگرززاده تصریح می‌کند: ۸ سال در اردو‌های تیم ملی حضور داشتم که در این سال‌ها همیشه مدال‌های طلا و نقره کشور را کسب می‌کردم؛ اما متأسفانه به‌دلیل مصدومیت‌های طولانی‌مدت از حضور در مسابقات برون‌مرزی محروم شدم تا اینکه در سال ۹۵ همراه تیم ملی تکواندوی بانوان در مسابقات قهرمانی باشگاه‌های آسیا در کشور امارات مدال طلا کسب کردم و همچنین در مسابقات بین‌المللی ۲۰۱۹ که به میزبانی کیش برگزار شد، مدال برنز را به دست آوردم.
او درباره حمایت مسئولان استان از قهرمانان می‌گوید: نمی‌خواهم بگویم هیئت خیلی خوب و موفق عمل کرده است، اما گلایه هم نمی‌کنم؛ چون هدفم آرمانی است و تازمانی‌که قدرت و توان مبارزه و کسب عنوان قهرمانی به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای برای استان داشته باشم، بدون منت تلاش می‌کنم. نفیسه رنگرززاده خاطرنشان می‌کند: متأسفانه تا مدت‌ها برای حضور در اردو‌های تیم ملی و مسابقات کشوری حریف تمرینی نداشتم و مجبور بودم با ستون در باشگاه تمرین کنم؛ اما خوش‌حالم که خواهرم خیلی زود در این رشته موفق شد و امروز با هم تمرین می‌کنیم.
از ویلچرنشینی تا سکونشینی
راضیه رنگرززاده هجده‌ساله است و خیلی زود از هفت سالگی در کنار خواهر خود تکواندو را آغاز کرد. او تجربه تلخی از نشستن اجباری سه‌ماهه بر ولیچر و قطع امید پزشکان در دوران نوجوانی را پشت‌سر گذاشت، اما ناامید نشد و پس از بازگشت مدال طلای قهرمانی کشور را برای استان رقم زد. او می‌گوید: از سال ۹۲ به‌صورت حرفه‌ای در رده سنی نونهالان در مسابقات استانی شرکت کردم و در سال ۹۳ در این رده سنی مدال طلای مسابقات کشور را کسب کردم.
همان سال در رده سنی نونهالان به اردوی تیم ملی دعوت شدم و برای حضور در مسابقات قهرمانی آسیا به میزبانی کره به‌شدت تمرین می‌کردم که متأسفانه از ناحیه زانو آسیب دیدم؛ حادثه دلخراشی که منجر به ۳ ماه ویلچرنشینی شد.
با حمایت خانواده و توسل به امام رضا (ع) دوران نقاهت را سپری کردم و با تمرینات سخت بعد از ۲ سال به دنیای تکواندو بازگشتم. بعد از چندین دوره ناکامی در کسب سکو و قهرمانی، بالاخره پاییز ۹۸ توانستم با کسب رنکینگ یکِ کشور در مسابقات آزاد قهرمانی تکواندو بانوان کشور مدال طلا کسب کنم. راضیه رنگرززاده درباره هدفش در این رشته نیز تصریح می‌کند: شادکردن پدرم و پوشیدن پیراهن تیم ملی تکواندوی بانوان در مسابقات قهرمانی جهان و المپیک، بزرگ‌ترین آرزوی من است. الگوی ورزشی من محمد علی کلی است؛ چون وقتی فیلم مبارزات وی را نگاه می‌کنم، از سختکوشی و تلاش او انگیزه می‌گیرم.
قهرمان مشهدی تکواندو درباره آسیب‌دیدگی خود خاطرنشان می‌کند: در مسابقات قهرمانی لیگ کشور که بهمن سال گذشته برگزار شد، از ناحیه مچ پا آسیب شدید دیدم و متأسفانه با توجه به شیوع ویروس کرونا نتوانستم مراحل فیزیوتراپی را طی کنم و در منزل استراحت مطلق دارم؛ ازطرف‌دیگر باوجود داشتن بیمه ورزشی به‌دلیل اینکه پزشک مسابقات حضور نداشت و گزارش پزشک را نداریم، متأسفانه پیگیری غرامت ورزشی به تأخیر افتاده است که امیدوارم دراین‌راستا مسئولان ورزشی استان به ما کمک کنند.
شاید هیئت استان خبر از مصدومیت من نداشته باشد. او تأکید می‌کند: به فکر شهرت نیستیم و اصلا به این موضوع فکر نمی‌کنیم، اما چرا مسئولان و مدیران شهری استان از داشته‌ها و توانایی‌هایشان درراستای ارتقای ورزش قهرمانی بانوان استفاده نمی‌کنند. انتظار داریم ۲ بانوی شورای شهر توجه بیشتری به ورزشکاران خانم که معمولا از شرایط سخت‌تری بهره‌مند هستند، داشته باشند و حمایت بیشتری از این سرمایه‌ها وجود داشته باشد.