محله رضاشهر قدیم محدود بود از شمال به بولوار شهید کلانتری و از جنوب به بولوار فکوری، از مشرق به میدان فعلی کاوه و جام عسل قدیم و بالأخره غرب آن به خیابان دهخدا منتهی می‌شد. این محله اگر چه قدمت زیادی ندارد، اما حدود ۴۵ سال قدمت یا کمی بیشتر برای یک شهرک در مشهد مقدس مهم و درخور توجه است. البته آنچه این منطقه مسکونی را از بدو تأسیس از سایر مناطق و محلات شهر متمایز می‌کرد، مختصاتی است که بانیان آن از اول برای رفاه و آسایش ساکنان در نظر داشتند و همان وقت هم اجرا و عملی شد و شکل ضابطه و قانون به خود گرفت. صاحبان اولیه زمین که کارکنان آستان قدس رضوی بودند، موظف شدند خانه‌های خود را به‌شکل ویلایی و حداکثر در دو طبقه (به‌اصطلاح زیر و بالا) با دیوار‌های کوتاه بنا کنند، در حالی‌که عرصه هر کدام ۵۱۰ متر مربع زمین بود. کسی حق نداشت این الگوی ساخت و ساز را نادیده بگیرد و مهم‌تر آنکه هیچ مالکی اجازه نداشت سر خانه یا ملک خود مغازه، دکان یا فروشگاهی ایجاد کند.
طراحی و نقشه رضاشهر الهام گرفته از شهرک‌های حومه پاریس بود، با این قید که در چند نقطه آن پیش‌بینی مساجد بزرگ هم شد و همان زمان تحقق پیدا کرد. مسجد المهدی واقع در بولوار رضوی و مسجد رضوی که هم‌اکنون در جنوب بولوار پیروزی، چهار راه دعبل واقع شده است، بر همین اساس ایجاد شدند.
از دیگر ویژگی‌های بارز رضاشهر برپاکردن تجارت محله (فاز تجاری) در چهار نقطه آن بود که نشان خوش‌فکری و آینده‌نگری مؤسسان مربوطه به‌حساب می‌آید، چرا که شهروندان ساکن برای رفع نیاز‌های مهم و اساسی خانواده، بدون اتلاف وقت مایحتاج خود را از یک مجموعه می‌خریدند، در شرایطی که پیاده‌رو مسقف جلو مغازه‌ها آن‌ها را از گزند آفتاب تابستان یا مشکلات زمستان در امان می‌داشت. مضاعف آنکه اصناف متفرقه و غیرلازم در مجتمع‌های تجارت محله حق فعالیت نداشتند که متأسفانه در سال‌های اخیر و در حال حاضر، بدون ضابطه و رعایت حریم، واحد‌های بعضا مزاحم و دردسرساز نیز مشغول کارند و این امر شگفتی شهردار منطقه را نیز باعث شد و شهردار همانند اهالی از این جایگزینی غلط ناخرسند بود و‌ای بسا تحولات سال‌های گذشته و شاید بی‌تدبیری و کوتاهی مسئولان شهری در کار لوث‌شدن ویژگی بارز رضاشهر مؤثر بوده است.
سومین مزیت رضاشهر اختصاص عرصه‌های درخور توجه برای احداث فضا‌های سبز و پارک و بوستان بود. اگرچه زمان فرصت نداد آن‌گونه که مطرح شده بود واقعیت پیدا کند، اما وسعت چند متری در عرض جلو مغازه‌ها و در طول بولوار با جلوه گل‌ها و گیاهان چشم‌نواز می‌توانست روحیه‌ساز و آرامش‌بخش مردم باشد. اما افسوس که در جا‌هایی از جمله بولوار رضوی نه‌تن‌ها مغازه‌داران یا مالکان، بلکه خود شهرداری هم اقدام به محو فضا‌های سبز با مفروش‌کردن یا آسفالت کرد و ویژگی دیگر رضاشهر قدیم کان لم یکن شد.
در پایان باید دست به دعا برداریم و از خداوند کریم درخواست کنیم: پروردگارا خرد و اندیشه ما را افزون کن تا زندگی و حیات خود را در محیطی آرام و مصفا بگذرانیم و به قول ابوعلی سینا (به کیفیت زندگی اهمیت دهیم، نه به کمیت و زرق و برق آن) آمین.