انسان ها در طول حیاتشان و در مواجه با اتفاقات و رویدادها تبدیل به مجموعه ای از دیدگاه ها و تجربیاتی می شوند که بی شباهت به گنجیه ای ارزشمند برای حفظ حیات جامعه نمی باشد. بی تردید با جهت گیری های مناسب اوج کمال یک فرد در جامعه از این جهت، دوران سالمندی است و جوامع سنتی از دیرباز با تاکید بر این مهم، به تکریم سالمندان به مثابه ذخیره ای ارزشمند از ارزش ها می پرداختد.
سالمندان در دنیای گذشته تمامی ابزارهای لازم برای اقتدار از جمله حیثیت را در اختیار داشته اند اما در در دنیای کنونی این چنین نبوده و جایگاه آنان در جامعه نزول یافته است.
از این رو آدمی با این نگرش که افزایش سن و دوران سالمندی به معنای کسب برخی امتیازات و احترام ها در ازای از دست دادن ویژگی هایی چون زیبایی و جوانی است، زندگی کرده و این به معنای بهره بردن از بخش اجتناب ناپذیر زندگی یعنی سالمندی بود.
اما آنچه به مرور دستخوش تغییر گردیده، این نگاه به سالمندی و تغییر ارزش ها از امور پایداری چون دانش و اگاهی به امور ناپایداری چون زیبایی و جوانی است. در جوامع مدرن با تاکید بیش از حد بر موضوع حفظ زیبایی و زندگی به سبک جوانان که در نوع متعادل آن خطری محسوب نمی شود، راه را به ترکستان برده و منجر به شکل گیری نگاهی شده اند، که سالمند را به دلیل نبود برخی شاخص ها بی مصرف و ناتوان قلمداد می کند.
این نگاه سالمندان را فرسوده تر و ارتباط میان نسل ها را دچار بحران خواهد کرد. سالمندان دیگر لزومی برای انتقال مفاهیم و ارزش های آموخته شدشان نمی بینند و جوانان نیز گوش شنوایی برای شنیدن آن ندارند.
این از هم گسیختگی آسیب های جبران ناپذیری بر بدنه سرمایه اجتماعی به عنوان یک شاخص مهم در توسعه پایدار وارد ساخته و نهایتا توسعه پایدار را با مشکل مواجه می کند.
این مساله به خصوص در مورد زنان پررنگ تر به نظر می رسد. زنان در دنیای امروز با این تصور که زیبایی (منطبق بر معیارهای کنونی) تنها دارایی آنان است به صرف هزینه های هنگفت برای جلوگیری از سالمندی کرده و در نهایت با افزایش سن که به طور قطع اجتناب ناپذیر است احساس سرخوردگی و حتی تنهایی خواهند کرد.
بنابراین آنچه مهم می نماید حفظ جایگاه سالمندان به عنوان افرادی ارزشمند و مشارکت مناسبشان به عنوان پیشرویان فکری و ارزشی جامعه که می توانند به درستی ارزش های جامعه را به نسل جدید انتقال دهند بسیار قابل توجه است. سالمندان اگر بدانند سالمندی تنها دوره ای از زندگی محسوب می شود و افراد جامعه آنها را به دلیل چنین امر بدیهی تنها نمی گذارند دوران پیری شادتر و بدون استرس تری را سپری می کنند.
از سوی دیگر جوانان نیز خواهند توانست به دور از این اضطراب که افزایش سن صرفا گذران روزها است و آنها را به حاشیه نخواهد برد، به زندگی با کیفیت بیشتر و فرصت های بیشتر برای کسب دانش و آگاهی و اموری مهم تر بپردازند.