مادرش ایرانی و پدرش افغانستانی هستند؛ از ۱۸ سالگی برای گرفتن شناسنامه اقدام کرده و در ۲۶ سالگی توانسته شناسنامه بگیرد، او می‌گوید: روز‌هایی که شناسنامه در آینده من نقش داشت خبری از آن نبود.
سید محمدرضا هاشمی | شهرآرانیوز؛ هرچند که قانون اعطای تابعیت به فرزندانی که مادر ایرانی دارند، بعد از تصویب در مجلس برای اجرا توسط دولت ابلاغ شد، و روند ثبت نام اینترنتی از افرادی که مشمول این قانون می‌شوند آغاز شده است.
به گفته مدیرکل اتباع و مهاجرین خارجی استان، پیش‌بینی می‌شود، نزدیک به ۵۰ هزار نفر در خراسان رضوی مشمول این قانون شوند.
اینکه این قانون بعد سال‌ها تصویب شد و حالا جمعیت زیادی از بچه‌هایی که مادر ایرانی دارند و به دلیل عدم وجود یا نقص در قانون نمی‌توانستند شناسنامه بگیرند، اتفاق بسیار خوبی است. حالا دیگر می‌توانند به وجود این قانون دلگرم باشند.
اما تا قبل از اینکه قانون اعطای تابعیت به فرزندان مادر ایرانی تصویب شود، این جمعیت سرگردانی زیادی داشت که به روز نبودن قانون مهمترین دلیل این سرگردانی بود.
در گفت‌وگو با «خانم ز» که دوست نداشت نامش در این خبر نوشته شود، از سختی‌های او برای گرفتن شناسنامه پرسیدم، اینکه نداشتن شناسنامه چه مشکلاتی برای او داشته و حالا که شناسنامه دارد، زندگی چگونه است.
گرفتن شناسنامه ۸ سال طول کشید
خانم ز که پدری افغانستانی و مادری ایرانی دارد، او درباره دشواری‌های گرفتن شناسنامه می‌گوید: «از بچگی منتظر بودم تا ۱۸ ساله شوم که برای شناسنامه اقدام کنم. اما خبر نداشتم از ۱۸ سالگی که کار‌های اخذ شناسنامه را شروع کنم در ۲۶ سالگی آن را به من می‌دهند.»
وی ادامه داد: «هرچند که در سال‌های بعد این پروسه کوتاه‌تر شد، اما چه فایده، روز‌هایی که من به شناسنامه نیاز داشتم و وجودش در آینده من تاثیر زیادی داشت، شناسنامه‌ای در کار نبود.»
خانم ز که نمی‌داند خود را افغانستانی بداند یا ایرانی افزود: «من متولد ۱۳۷۰ هستم، یکی از خواهرانم ۱۳۶۸ به دنیا آمده و دیگری ۱۳۷۲، ما سه نفر همه باهم شناسنامه گرفتیم!»
از او می‌پرسم زندگی با شناسنامه چه فرقی با زندگی بدون شناسنامه برای تو داشت؟
خانم ز می‌گوید: «هیچ فرقی، شناسنامه‌ای که من باید از امکانات آن در ۱۸ سالگی استفاده می‌کردم، در ۲۶ سالگی دستم رسید! هویت من در ۲۶ سالگی شکل گرفته بود. نمی‌توانستم در این سن خودم را تغییر دهم.
من در دوره کارشناسی شاگرد ممتاز دانشگاه شدم، و می‌توانستم بدون کنکور وارد کارشناسی ارشد شوم. اما چون افغانستانی بودم نتوانستم از این امکان استفاده کنم.»
او که سال‌ها است در گلشهر زندگی می‌کند و با افغانستانی‌ها ارتباط نزدیکی دارد افزود: «من که تا ۲۶ سالگی افغانستانی بودم و بعد شناسنامه‌ام ایرانی شدم، چگونه می‌توانم افغانستانی بودنم را فراموش کنم؟»