بگذارید بهانه این چند سطر خط‌خطی من باشد سوم خرداد ۱۴۰۰ یعنی سالروز همان روز میمون و مبارکی که روزنامه شهرآرا ۱۲ ساله می‌شود؛ به همین بهانه روز‌های خاکستری خبررسانی را مرور می‌کنم؛ روز‌هایی که شمارشان به شماره روز‌های شیوع کرونا در کشور و به تبع آن در مشهد است؛ در همه این روز‌ها همانند پیش‌تر از آن، یعنی همان روزگارانی که سروکله کووید ۱۹ پیدا نشده بود، همواره همراه شما بودیم با این تفاوت که تک‌تک روز‌های کرونایی برای ما لبریز بود از آشوب و دلهره و نگرانی و البته تناقضی شاید حل‌نشدنی در روزگاری که غریب و مشوش به سراغ خبرنگاران می‌آمد؛ چون شاید ما اهالی رسانه در سراسر این روز‌ها بوی فاجعه را زودتر و البته تندتر از شما استشمام می‌کردیم.
مرز‌های جهان در مقابله با کرونا معنای خود را از دست داده بودند و تمام دنیا گرفتار فاجعه‌ای شده بود که هر روز هزاران جان عزیز را می‌گرفت. مردم هراسان در رویارویی با این ویروس تازه از راه رسیده، چشمشان به اخبار منتشرشده در مطبوعات و فضای مجازی بود تا شاید پاسخ پرسش‌هایشان را بیابند؛ همه توجه‌ها به اهالی رسانه بود، اما ما خودمان هم درگیر این بیماری بودیم؛ با این حال در روز‌هایی که شهروندان از ترس کرونا به کنج قرنطینه خزیده بودند و نفس‌های شهر از دلهره به شماره افتاده بود، تلاش کردیم تا اول از همه بر خودمان مسلط شویم و بعد از آن، شرایط دورکاری را برای برخی همکارانمان مهیا کنیم.
اگرچه که برای بعضی‌هایمان هم دورکاری معنایی نداشت و ندارد و ما، همواره پای کار بودیم که نکند رسالت خبررسانی‌مان بر زمین بماند؛ ما ماندیم تا از جان‌فشانی‌های کادر درمان بگوییم که خط مقدم جبهه مقابله با کووید بودند؛ ماندیم تا جهاد غسال‌ها را روایت کنیم که شانه‌به‌شانه کادر درمان در میدان ماندند؛ ماندیم تا از فداکاری برخی معلم‌ها بنویسیم که در عصر کرونا، فضای مجازی را لبریز از مهر معلمی‌شان کردند؛ ماندیم تا از آن پاکبان نارنجی‌پوش شهرمان بگوییم که در روزگار فراگیری کووید ۱۹ از جان مایه گذاشت؛ ماندیم تا هشدار دهیم به آن‌ها که بی‌خیال کرونا و رعایت شیوه‌نامه‌هایش بودند یا شاید آن‌ها که بی‌اعتماد بودند به آمار‌ها و مدیریت‌ها و ...
مانده‌ایم اگرچه که رنگ روز‌های ما هم خاکستری است؛ چون هر روز شماری از هم‌وطنانمان پنجه‌درپنجه این ویروس جان می‌بازند؛ چون کرونا علاوه بر سلامت، اقتصاد و معیشتمان را هم نشان گرفته است؛ چون شمار اخبار بد، بسی بیشتر از خبر‌های شیرین است. با این حال مانده‌ایم، چون شما همچون سال‌های گذشته همراهمان هستید. مانده‌ایم به امید روز‌های روشن...