خدا زمین را به ولادت دختر، پر از حس زندگی فرمود و با تکرار زادن هر دختر، این احساس حیات بخش را تکراری روح فضا بخشید. زمان هم با تنفس مطهر دختر است که عطر بهشت می‌گیرد. اسلام هم در نظام سازی اجتماعی خود، به این حقیقت توجه ویژه دارد و خداوند ادامه دارترین و قطع ناشدنی‌ترین نسل را از یک دختر به پیامبر خویش وصل فرموده است.
«کوثر» تعبیر زلال دختری است که آخرین رسول خدا را از میان «ابتر» ان خودادامه دارپندار به سرفرازی عبور داد و ما شاهد پرتکرارترین شناسنامه‌هایی هستیم که در تعریف نسبت صاحبانش با دختر رسول ا... (ص) عنوان سیادت می‌گیرند.
باری دختر در هندسه معرفتی نبوت و ولایت، صاحب جایگاهی عظیم است و در تکرار نام «فاطمه» در شکوه زادن «حضرت معصومه» دختر، جلوه‌های تابناک و معصومانه خود را نشان می‌دهد تا نشانه‌های راهی باشد که نه فقط دختران که همه انسان‌ها را به مقصد می‌رساند. از این منظر است که ما دختر را بزرگ می‌شماریم و معتقدیم که تکریم دختر، تکریم انسانیت است.
او نه جنس دوم که حتی نفر اول است، چنان که در حدیث شریف کسا در تعریف اهل بیت (ع)، آغاز و محور، بی بی‌فاطمه (س) است؛ «فاطمه و ابو‌ها و بعل‌ها و بنوها.» حالا این نگاه را بگذارید در کنار نگاه عرب آن روز که دخترکان را زنده زنده به‌گور می‌سپرد و باز بگذارید در کنار نگاه امروز غربیان به زن که او را در ترازوی جسمیت و جنسیت می‌گذارند.
در بازخوانی نگاه‌ها و سنجش معیار‌های ارزش گذاری در نظام‌های مختلف است که می‌بینیم دختر و زن ما را قامت تا آسمان است و قدر و ارزش تا ملکوت. برخی دختر و زن را «بی نام» می‌پندارند و گروهی «ویترین نشین» اش می‌خواهند، اما در باور ما دختران را به صفات حمیده می‌خوانند و یکی از آنان می‌شود فاطمه‌معصومه (س) که با صفت «کریمه» مقامی پراحترام می‌یابد. تولد هموست که در آغاز دهه کرامت بر پیشانی تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران می‌نشیند تا دختران صاحب روز اختصاصی خود شوند و نگاه پرکرامت دیگران را به خویش بخوانند.
در این نگاه، دختر منشأ خیر کثیر و رحمت فراوان است. با اوست که زندگی معنا می‌یابد. با اوست که می‌توان حیات را به شوکت طیبه آراست. با اوست که می‌شود با شکوفایی استعداد‌ها زمین را به شمیم بهشت ترنم بخشید. مگر بی بی‌معصومه (س) چنین نکرد که با حضورش و انفاسش خاک قم را عبیرآمیز کرد و نام این دیار را به تکریم در احادیث نشاند؟ مگر به برکت وجود او نیست که از خاک کویری قم ستاره می‌روید و نگاه آسمان را به خود می‌کشد؟
از همین کویر ماهی طلوع می‌کند و ایران را به میهمانی مهتاب می‌برد. از همین قم خط‌های نوری بر زمین جاری می‌شود که نشانی بهشت را به همه می‌رساند و این همه تبرک یافته از نام دختری است که انگار خدا او را خلق کرده است تا این دیار و این تاریخ را سرفراز کند. باری، دختر عزیز است. دختر کریمه و عظیمه است، مادام که در دایره عصمت، به طهارت جامعه همت کند و نقش مصلحانه‌ای را ایفا نماید که خدا برایش نوشته است.