این روز‌ها که بیش از هروقت دیگری محتاج چیزی به‌نام وحدت ملی هستیم و اتفاقا بیش از هروقت دیگری بهانه‌هایی برای تحقق‌بخشیدن به این مفهوم را نیز در اختیار داریم، فرصت‌ها یک‌به‌یک از کف می‌روند و باز ما می‌مانیم و دریغی که بر دریغ‌های پیشین افزوده می‌شود. تا همین چندوقت پیش هنر و ورزش جور ندانم‌کاری‌های سیاسی و اجتماعی را بر دوش می‌کشید و ما با همه اختلاف‌هایمان به این ۲ مقوله که می‌رسیدیم، تنها چیزی که برایمان اهمیت داشت، ایران بود و بس.
هنر که خیلی وقت است سیاست‌زده شده و ما متأسفانه در محلی که زیبایی باید بیش از هرچیز دیگری اهمیت داشته باشد، آن را به زشتی آلوده‌ایم و حتی در وقت توفیقات بین‌المللی هنرمندانمان به‌جای افتخار به‌هم، روی یکدیگر تیغ می‌کشیم، نمونه آخر و بارزش حضوریکی از کارگردانان ایرانی در جشنواره کن بود.
آن‌قدر شتاب‌زده و عجیب‌وغریب این فرصت را به دوقطبی‌های مضحک سیاسی تبدیل کردیم که نفهمیدیم اصل ماجرا چه شد. فیلم چه بود و جایزه‌اش از چه میزان اهمیت و اعتبار برخوردار بود و باقی قضایا. با این احوالات دلمان خوش بود که المپیک از راه می‌رسد و جبران مافات می‌شود، اما متأسفانه نه‌فقط چنین نشد که ورزش را هم که به‌ظاهر غیرسیاسی‌ترین پدیده عالم است، به آوردگاهی بدل ساختیم برای بزن‌بزن‌ها و نفرت‌پراکنی.
ورزشی که قرار بود پیام‌آور صلح و دوستی باشد، بهانه‌ای شد برای دشمنی بیشتر و یارکشی گروه‌ها و دسته‌هایی که هرچه باشند و ذیل هر عنوانی که فعالیت کنند، با ایران نسبتی ندارند. آخر مگر می‌توان دل در گرو مهر وطن داشت، اما این‌قدر بی‌رحمانه زمینه دشمنی با ایران و ایرانی را فراهم کرد؟ فرقی نمی‌کند شما با چه عنوانی وارد این بازی شوم می‌شوید، همین‌که حاضر می‌شوید به هم‌وطنانتان دشنام بگویید و به بهانه دفاع از ایران همدیگر را آماج حملات بی‌رحمانه‌تان قرار دهید، یعنی درک درستی از چیزی به‌نام وحدت ملی ندارید. حرف سیاسی نمی‌زنم و مقصودم یک فرد یا جریان خاص نیست. گفتم که فرقی نمی‌کند بهانه شما برای حمله به یک هم‌وطن چه چیزی باشد، مهم این است که نفس حضور در این بازی شوم مذموم است.
المپیک محل حضور توانمندی‌های فردی و جمعی کشور‌ها در حوزه ورزش قهرمانی است و هر کشوری سعی می‌کند بهترین نمایش را از خود به یادگار بگذارد. رسانه‌ها همان‌قدر که به توفیقات یا شکست ورزشکاران اهمیت می‌دهند، به واکنش‌های تماشاچیان نیز اهمیت می‌دهند. من و شما همان‌قدر که تماشاچی هستیم، تماشا هم می‌شویم. اگر جهانیان ببینند که من و شما حتی در چنین هنگامه‌ای حاضر نیستیم متحد و یک‌صدا شویم و ذیل یک اسم واحد گرد هم آییم، آن‌وقت به این آب‌وخاک به چشم دیگری خواهند نگریست. اگر حقیقتا دعوی ایران‌دوستی داریم، دست‌کم در مقابل نامحرمان حفظ حرمت کنیم و چند روزی آبروداری. باور کنید برای دشمنی با یکدیگر وقت زیاد داریم.