«مرگ شتری است که در خانه همه می‌خوابد.» این ضرب‌المثلی ایرانی است از اتفاقی ناگزیر که دیر و زود دارد، اما سوخت و سوز هرگز. حالا، اما می‌توان به‌جرئت گفت که با نوع جدید این ضرب‌المثل روبه‌رو هستیم؛ کرونا شتری است که در زندگی و سلامت همه می‌نشیند! این‌هم دیر و زود دارد، اما دعا می‌کنیم سوخت و سوز هم داشته باشد، ولی حکایت انگار با خواست ما همراهی نمی‌کند. به شهر نگاه کنید! خبر‌ها را بخوانید!
مرگ همچنان به تاخت‌وتاز است با داسی که کووید ۱۹ برایش تیز کرده است و می‌تازد و زندگی‌ها برمی‌اندازد. اگر فقط خبر‌های رسمی را بخوانیم، این روز‌ها وحشت همه وجود آدمی را پر می‌کند، چه رسد به اخبار غیررسمی و تحلیل‌های علمی. اصلا هم نیازی به خواندن و شنیدن آمار‌های غیررسمی نیست؛ با همان رقمی که هر روز اعلام می‌شود و همه‌گیری‌ای که در جریان است و فراوانی گرفتاران این موج شوم، می‌توان گفت مرگ در تعقیب زندگی است. کاری باید کرد. این کار را هم «همه باهم» باید انجام دهیم.
اول از همه هرکدام از ما باید به حراست از زندگی‌مان بپردازیم و از آن مراقبت کنیم که فاصله ناقل تا قاتل‌بودن را نپیماییم. متولیان امر هم با دریافت فوق‌العاده‌بودن ماجرا باید همه ظرفیت‌های ممکن را برای حفاظت از سلامتی مردم فعال کنند. واکسیناسیون باید متناسب با شرایط خطر توسعه یابد. واکسن و ملزومات دارویی و درمانی از هر راه که شده است باید به‌وفور در دسترس باشد تا دست کسی از زندگی کوتاه نشود. تمشیت امور و نظم‌دهی زندگی جمعی و تدبیر امور باید به‌گونه‌ای باشد که افراد بی‌نیاز به مراجعات مکرر، کارشان به انجام رسد.
اگر لازم است باید تعطیلات را با نظارت فراگیر در بازار و منع جدی آمدوشد‌ها به مشهد برنامه‌ریزی کنند. سخت‌گیری در این امر ضرورتی حیاتی است که باید انجام شود. اینکه در تعطیلات گذشته برخی افراد به هر شکلی می‌خواستند قانون را دور بزنند، رفتاری بی‌نهایت زشت بود که اصلا در شأن مردم ما نیست. در برنامه‌های پیش‌رو هرچه که باشد، باید مجازات بازدارنده برای هنجارشکنان در نظر گرفته شود. وقتی وضعیت جنگی است، با کسانی که جبهه خودی را به هر شکل تضعیف می‌کنند، قاطعانه برخورد می‌شود.
این قطعیت و قاطعیت را در بحث مقابله با کرونا و حفاظت از جان مردم نیز باید ببینیم. پربیراه نیست اگر بخواهیم دادگاه‌های مقابله با کرونا تشکیل شود و با قانون‌شکنان برخورد کنند. وقتی برخی افراد با دعوت به رعایت شیوه‌نامه‌ها که عملا یک واجب اجتماعی و راهبردی است، عمل نمی‌کنند، باید قوه قهریه‌ای آنان را به رعایت حقوق عامه مجبور کند. این نه ایجاد محدودیت که صیانت از سلامت مردم است که بیشتر جامعه هم آن را تأیید می‌کند. باری، وضعیت خوب نیست که خیلی هم بد است. همه می‌دانیم، اما این دانستن را باید با ارتقا به رفتار درست، به کنشی اجتماعی برای رسیدن به روز‌های سلامت تبدیل کنیم؛ حکم عقل هم همین است!