سرنوشت عجیب پول انتقال بیرانوند| پرسپولیس، اسیر بازیکن‌سالاری
هرچند قرار بود پرسپولیسی‌ها از انتقال بیرانوند سود خوبی کسب کنند، اما با توجه به احکام صادره از سوی فیفا، آنها هیچ کاری جز پرداخت بخشی از بدهی‌ها نمی‌توانند با این پول انجام دهند.
به گزارش شهرآرانیوز، سنگربان ملی پوش تیم فوتبال پرسپولیس سرانجام راهی تیم نه چندان مطرح آنتورپ بلژیک شد و با توجه به این که قراردادش با پرسپولیس هنوز به اتمام نرسیده بود، مبلغی حدود ۵۰۰ هزار دلار عاید این تیم شد. مبلغی که البته به خزانه سرخ‌ها اضافه نمی‌شود و آنها هنوز پول را نگرفته باید مبلغی هم روی آن بگذارند و بدهی خود را به مربیانی مانند برانکو و کالدرون بپردازند.
مبلغ ۵۰۰ هزار دلار با توجه به رقم فعلی ارز از ۱۰ میلیارد تومان فراتر خواهد رفت و به این ترتیب رقم قابل توجهی است، اما این رقم می‌توانست هفت برابر این میزان باشد؛ فقط اگر یک دگرگونی اساسی در قرارداد‌های معیوبی که در فوتبال ایران بسته می‌شود، رخ دهد.
سایت ترانسفر مارکت ارزش بیرانوند را رقمی بیش از ۳ میلیون یورو اعلام کرده است و این رقم از ۷۰ میلیارد تومن هم بیشتر خواهد بود، اما حدود یک هفتم این مبلغ به حساب پرسپولیس واریز می‌شود.
یکی از بند‌های مهم قرارداد‌های خارجی Buy-Out Clause یا همان رقم فسخ قرارداد است که در اکثر قراردادها چندین برابر ارزش واقعی است. در واقع باشگاه‌ها به لطف این بند قرارداد تلاش می‌کنند تا بازیکنانی که به دست آورده اند را به بهترین شکل برای خود حفظ کنند و اگر مجبور به فروش شدند حداقل از نظر مالی سود کنند.
برای مثال بارسلونا برای بند فسخ قرارداد فوق ستاره اش یعنی لیونل مسی مبلغ ۷۰۰ میلیون یورو قرارداد که مسلما از ارزش واقعی مسی در بازار فوتبال بیشتر است، اما به کمک همین بند قرارداد توانسته جلوی پیشنهاد‌های دم دستی باشگاه‌های دیگر را بگیرد. آبی و اناری‌ها به لطف همین بند قرارداد از فروش نیمار به پاری سن ژرمن سود هنگفتی کردند و البته دقیقا به دلیل همین بند قرارداد فعلا نمی‌توانند به این راحتی‌ها نیمار را با وجود نارضایتی از حضورش در لوشامپیونه به نیوکمپ باز گرداندند.
بند فسخ قرارداد در فوتبال ایران وجود دارد، اما از آن جایی که اکثرا قراردادها یک ساله بسته می‌شود، اعتبار خود را از دست می‌دهد، چرا که این بند زمانی فعال می‌شود که بازیکن بخواهد پیش از اتمام قراردادش باشگاه را ترک کند، اما عملا در قرارداد یک ساله مدتی از اعتبار باقی نمانده که باشگاه جدید بابتش حق فسخ بپردازد!
قرارداد‌های یک ساله و یا کوتاه مدت باعث می‌شود که باشگاه‌ها هر سال دچار تغییرات زیادی شده و از هماهنگی دور شوند، علاوه بر این هزینه اضافی بر روی دست باشگاه‌ها می‌گذارد، چرا که در پایان فصل به یکباره تمام بازیکنان قراردادشان به پایان می‌رسد و نشاندن تمام آنها پای میز مذاکره کار آسانی نیست.
بازیکن سالاری یکی دیگر از مشکلاتی است که قرارداد‌های کوتاه مدت به وجود می‌آورد. در صورتی که قرارداد بلند مدت و با رقم فسخ قابل توجه باشد، بازیکنان پرمدعا اگر نتوانند مشتری پروپاقرصی برای خود پیدا کنند که حاضر به پرداخت رقم فسخ باشد، دیگر نمی‌توانند برای مدیران تاقچه بالا گذاشته و قرارداد‌های سنگین ببندند، اگر هم مشتری خارجی مناسبی پیدا شود که هم می‌توانند خودشان حضور در لیگ‌های معتبر را تجربه کنند و هم تیم‌ها به سود مالی دست پیدا کنند.
اگر پرسپولیس رقم فسخ قرارداد بیرانوند را مطابق با استاندارد‌های خارجی قرار می‌داد، اکنون می‌توانست درآمدی ۷۰ میلیاردی از فروش او به جیب بزند. با در نظر گرفتن این که برای خرید هر بازیکن با کیفیت داخلی برای یک فصل نیاز به ۵ میلیارد تومان باشد، با این پول می‌شد یک تیم ۱۴ نفره کامل را خریداری کرد. ناگفته پیداست که این رقم چه تاثیری می‌توانست در آینده پرسپولیس داشته باشد.
مبلغ ۵۰۰ هزار دلار با توجه به رقم فعلی ارز از ۱۰ میلیارد تومان فراتر خواهد رفت و به این ترتیب رقم قابل توجهی است، اما این رقم می‌توانست هفت برابر این میزان باشد؛ فقط اگر یک دگرگونی اساسی در قرارداد‌های معیوبی که در فوتبال ایران بسته می‌شود، رخ دهد.
سایت ترانسفر مارکت ارزش بیرانوند را رقمی بیش از ۳ میلیون یورو اعلام کرده است و این رقم از ۷۰ میلیارد تومن هم بیشتر خواهد بود، اما حدود یک هفتم این مبلغ به حساب پرسپولیس واریز می‌شود.
یکی از بند‌های مهم قرارداد‌های خارجی Buy-Out Clause یا همان رقم فسخ قرارداد است که در اکثر قراردادها چندین برابر ارزش واقعی است. در واقع باشگاه‌ها به لطف این بند قرارداد تلاش می‌کنند تا بازیکنانی که به دست آورده اند را به بهترین شکل برای خود حفظ کنند و اگر مجبور به فروش شدند حداقل از نظر مالی سود کنند.
برای مثال بارسلونا برای بند فسخ قرارداد فوق ستاره اش یعنی لیونل مسی مبلغ ۷۰۰ میلیون یورو قرارداد که مسلما از ارزش واقعی مسی در بازار فوتبال بیشتر است، اما به کمک همین بند قرارداد توانسته جلوی پیشنهاد‌های دم دستی باشگاه‌های دیگر را بگیرد. آبی و اناری‌ها به لطف همین بند قرارداد از فروش نیمار به پاری سن ژرمن سود هنگفتی کردند و البته دقیقا به دلیل همین بند قرارداد فعلا نمی‌توانند به این راحتی‌ها نیمار را با وجود نارضایتی از حضورش در لوشامپیونه به نیوکمپ باز گرداندند.
بند فسخ قرارداد در فوتبال ایران وجود دارد، اما از آن جایی که اکثرا قراردادها یک ساله بسته می‌شود، اعتبار خود را از دست می‌دهد، چرا که این بند زمانی فعال می‌شود که بازیکن بخواهد پیش از اتمام قراردادش باشگاه را ترک کند، اما عملا در قرارداد یک ساله مدتی از اعتبار باقی نمانده که باشگاه جدید بابتش حق فسخ بپردازد!
قرارداد‌های یک ساله و یا کوتاه مدت باعث می‌شود که باشگاه‌ها هر سال دچار تغییرات زیادی شده و از هماهنگی دور شوند، علاوه بر این هزینه اضافی بر روی دست باشگاه‌ها می‌گذارد، چرا که در پایان فصل به یکباره تمام بازیکنان قراردادشان به پایان می‌رسد و نشاندن تمام آنها پای میز مذاکره کار آسانی نیست.
بازیکن سالاری یکی دیگر از مشکلاتی است که قرارداد‌های کوتاه مدت به وجود می‌آورد. در صورتی که قرارداد بلند مدت و با رقم فسخ قابل توجه باشد، بازیکنان پرمدعا اگر نتوانند مشتری پروپاقرصی برای خود پیدا کنند که حاضر به پرداخت رقم فسخ باشد، دیگر نمی‌توانند برای مدیران تاقچه بالا گذاشته و قرارداد‌های سنگین ببندند، اگر هم مشتری خارجی مناسبی پیدا شود که هم می‌توانند خودشان حضور در لیگ‌های معتبر را تجربه کنند و هم تیم‌ها به سود مالی دست پیدا کنند.
اگر پرسپولیس رقم فسخ قرارداد بیرانوند را مطابق با استاندارد‌های خارجی قرار می‌داد، اکنون می‌توانست درآمدی ۷۰ میلیاردی از فروش او به جیب بزند. با در نظر گرفتن این که برای خرید هر بازیکن با کیفیت داخلی برای یک فصل نیاز به ۵ میلیارد تومان باشد، با این پول می‌شد یک تیم ۱۴ نفره کامل را خریداری کرد. ناگفته پیداست که این رقم چه تاثیری می‌توانست در آینده پرسپولیس داشته باشد.
منبع: جماران
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
