با افزایش چشمگیر اثرگذاری شهر‌ها در عرصه‌های مختلف ملی و جهانی و روند رو به توسعه دولت‌های محلی، چالش‌های مربوط به فناوری‌های جدید، نظام‌های دانش بنیان، اقتصاد مدرن، تنوع فرهنگی و پایداری زیست محیطی نیز روزبه روز افزایش یافته است.
با این مقدمه باید به سراغ مفهوم «شهر‌های یادگیرنده» رفت. «شهر یادگیرنده» مفهومی تازه است که هدف آن، بسیج منابع برای یادگیری همه شهروندان در تمام طول عمر و همه مکان هاست تا زمینه رشد فردی، توسعه اقتصادی و انسجام اجتماعی افراد را فراهم آورد؛ شهری که در آن مدیریت شهری توجه ویژه‌ای به یادگیری دارد؛ مکانی مناسب برای یادگیری مستمر و بستری مطلوب برای آموزش شهروندان نوآور و خلاق که تحقق شهر‌های هوشمند و مطابق با نیاز‌های روز را نوید می‌دهد و دروازه ورود شهر‌ها به کانون‌های دانایی است که با تکیه بر نیروی پایدار خلاقیت، زمینه مشارکت دانایی محور شهروندان و تولید مداوم دانش را فراهم می‌کند، لذا براساس این رابطه متقابل و با ترکیب دانش مستمر «شهر یادگیرنده» و «ایده‌های متمایز شهر خلاق»، دستیابی به روند توسعه پایدار شهری فراهم خواهد شد.
براساس تحقیقات علمی، مهم‌ترین ابعاد شهر یادگیرنده، یادگیری رسمی و یادگیری در جوامع، رسانه‌ها و خانواده هاست و مهم‌ترین مؤلفه‌های آن که باتوجه به شرایط کشور و زیرساخت‌های موجود باید اولویت بندی شود، از این قرار است: «گسترش آموزش رسمی»، «یادگیری در محل کار»، «حمایت از آموزش گروه‌های محروم»، «تشویق یادگیری مداوم در خانواده و جامعه» و «یادگیری از طریق رسانه‌ها و فرهنگ ها».
شهر یادگیرنده با اراده‌ای مشترک و مستمر ساخته می‌شود و مستلزم برنامه‌ای علمی، دقیق و با مشارکت همه ذی نفعان و آحاد شهروندان است. هم زمان با پدیده جهانی شدن و در عصر دانش و دانایی با عنایت به پیشرفت شگرف ارتباطات و افزایش رقابت جهانی، انسان‌های آگاه و دانا سرمایه اصلی جوامع شناخته می‌شوند.
شهر‌های یادگیرنده در سطحی گسترده‌تر از سازمان‌ها با هدف پدید آوردن شهروندان دانشی و یادگیرنده در جهت پیشبرد اهداف و راهبرد‌های شهر، تلاش و خود را برای رقابت در جهان دانشی آماده می‌کنند.