از مهرورزی و اخلاق دینی تا وحدت معرفتی

روز اخلاق و مهرورزی؛ این نامی است که تقویم برای روز میلاد پیامبر رحمت و اخلاق، حضرت محمد مصطفی (ص) و امام مهر و کرامت، حضرت صادق (ع)، برگزیده است تا در مبارک روز زاده برگزیده‌ترین رسول خدا و امام هدی، ما را به بایستگی ای، وابسته کند که نیاز همه روز‌های زندگی است.

اکسیری که می‌تواند انسان را از تاریکنای قهر و کینه به روشنای بهشتی مهربانی برساند. کیمیایی که، چون در دل و دیده ما جا باز کند، معجزه آن را در جامعه چنان خواهیم دید که چشم جهان را نیز روشن کند. در میان باورمندان رسولی که دین را، اخلاق معنا می‌کند و پیروان امامی که انسان را به افزایش زیبایی‌های رفتاری می‌خواند، جز به مهر نباید چشمی باز شود.

گرهی در ابرو نباید جا پیدا کند، حتی اگر دستمان برای کمک به دیگری بسته باشد.
ما باید به کرامت رفتاری، به جمال اخلاقی و جلال رفتاری، به همان ترازی رشد کنیم که امام صادق ما را به آن می‌خوانند؛ شما منسوب به ما هستید، پس مایه زینت ما باشید و مایه زشتى (بدنامى) ما نباشید.» با زیستنی به این قاعده است که زندگی ما قاعده مند می‌شود. در تنظیمی چنین است که به نظام سازی براساس مدل نبوت و امامت می‌رسیم.

مدلی که در جلوه متعالی خود، وحدت تمام ساحتی را به ارمغان می‌آورد. وحدت به عنوان ایمانی معرفتی که همه گستره زندگی را دربر می‌گیرد و ما را – شیعه باشیم یا سنی- بسان جان یکدیگر، جلالت می‌بخشد. محبت جان و دفاع از جان را هم خداوند به تکوین در ذات همه خلایق قرار داده است، چه رسد به انسان که اشرف مخلوقات است.

ما با گذر از جاده مهربانی است که می‌توانیم اخوت و برادری را توسعه دهیم. در میدان اخلاق محمدی است که دل هایمان به هم چنان گره می‌خورد که به بنیان مرصوص تبدیل می‌شویم. با تکریم و رواداری است که روایت‌های نبوی در زندگی ما ترجمه عملی پیدا می‌کند.

اگر این حقیقت در زندگی فردی و اجتماعی ما به واقعیت تبدیل نشود، عنوان‌ها نخواهند توانست ما را از مناسک به معارف برسانند. ما تشکیل دو نماز جماعت هم زمان از میان شرکت کنندگان در یک مراسم را هم دیده ایم و یک نماز را هم از کسانی که از چند جا آمده اند بار‌ها تجربه کرده ایم. دومی محصول اخلاق نبوی و باور معرفتی است و اولی برون داد یک کنش تشریفاتی. با تجسم اخلاق و مهرورزی و معرفتی کردن نگاه اجتماعی، به وحدت عملی و کرامت ملی و عظمت دینی می‌رسیم.