از دوستان قدیم خانوادگی بود. به قول خودش بزرگمان کرده بود. بعد از چندین سال دوباره برای زیارت آقا آمده بود مشهد. همین که فهمید برای خدمت راهی حرم مطهر هستم، گفت: «به به! خوش به حالت! پس خادم امام رضا (ع) شدی! سمتت چیه؟» خندیدم که: «سمت؟ پست و مقام خاصی که نیست! ما از این خادم الکی هاییم! توی چای خونه پای سماور برای زائر حضرت، چای می‌ریزیم و پای سینک ظرفشویی، استکان ونعلبکی‌ها رو می‌شوریم!»
انگار انتظار چنین جوابی را نداشت. پشتش را صاف کرد و چشمانش را گرد و بلافاصله خیلی محکم و جدی جواب داد: «خب... پس آبدارچی امام رضایی؟ سمتت همینه؛ آبدارچی امام رضا (ع). مگه پست و مقام چیه؟ آبدارچی بهشت روی زمینی و قدرنشناسی می‌کنی؟ مگه چی می‌خوای دیگه؟»
ای دل غافل! چه تذکر بجایی! چه قدرنشناسی نابجایی! واقعا چطور آبدارچی امام رضا (ع) بودن را پست و مقام حساب نکرده بودم؟ کاش یکی یادش باشد این نشان چای خانه حضرت را موقع دفن هم روی سینه ام بگذارد. اگر «مقام نوکر از ارباب پیداست»، این «پست ومقام»ترین پست و مقامی است که شاید به احترام آن نکیر و منکر مهربان‌تر با من حساب کنند!