می‌گفت تو کسی را می‌شناسی که خطایی از او سر نزده باشد؟ هر کسی به اندازه خودش! یک نفر یک عمر مراقبت می‌کند به خطای کوچکی ممکن است آتشی به خرمن هرچه زحمت کشیده بیندازد. آدمیزاد و اشتباه کردن! گاهی برخی از آدم‌ها اصلا از دل بیراهه‌ها به راه درست می‌رسند! برای همین چرا باید کسی را به خاطر گذشته اش که ممکن است از آن پشیمان باشد سرزنش کنیم؟
شاید اگر زندگی هر آدمی را واکاوی کنیم پر از خطا‌هایی باشد که از آن‌ها پشیمان شده و حتی یادآوری اش ممکن است خجالت زده اش کند. برخی از ما ممکن است به خاطر حب و بغض شخصی یا حتی خیرخواهی خطای کسی را بر ملا کنیم یا آبرویش را ببریم یا درباره گذشته فرد قضاوتی کنیم که ممکن است هیچ ارتباطی با حال کنونی فرد یا آینده پیش رویش نداشته باشد.
شاید اگر روزی همه ما وقتی توی چشم‌های هم نگاه کردیم همه آنچه که در فکر و ذهنمان یا در زندگی مان می‌گذرد بر ملا شد دیگر نتوانیم با هم کمترین ارتباط‌ها را داشته باشیم. برای همین است که یکی از زیباترین صفت‌های خداوند، ستارالعیوب است. داننده همه راز‌های مگو و خطا‌های به زبان نیامده و پرده پوش عیب‌های ما در مقابل دیگران. خدایی که آبروی مؤمن برای او جایگاه والایی دارد و نمی‌پسندد که با تجسس و پرده دری در زندگی دیگران سرک بکشیم و با گمان‌های نادرست در غیاب دیگری سخن بگوییم.
«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضًا، اى کسانى که ایمان آورده اید! از بسیارى از گمان‌ها بپرهیزید، چرا که بعضى از گمان‌ها گناه است؛ و [هرگز در کار دیگران]تجسّس نکنید؛ وهیچ یک از شما غیبت دیگرى را نکند.»
(فرازی از آیه ۱۲ سوره حجرات)