انسان عصر حاضر به صورتی فزاینده «اسیر فناوری» و سامانه‌های مجازی شده است. اگر کمی دقیق‌تر به وقت سپاری خود در شبکه‌های اجتماعی و فضای اینترنت نگاه کنیم، به روشنی به این موضوع خواهیم رسید که چه میزان از وقت ارزشمندمان را صرف این گونه محیط‌ها می‌کنیم. چه بخواهیم و چه نخواهیم، این پدیده جزئی از واقعیت‌های زندگی امروز بیشتر انسان‌ها شده است، اما کار از آنجایی بیخ پیدا می‌کند که این ماندگاری طولانی و مانع بسیاری دیگر از فعالیت‌های ضروری و پراهمیت زندگی می‌شود.
تندتند غذا می‌خوریم، کمتر می‌خوابیم، ورزش نمی‌کنیم، وقتی برای عبادت و تفکر اختصاص نمی‌دهیم، هم نشینی و هم کلام شدن با خانواده به صفر می‌رسد، زندگی ما روی دور تند قرار می‌گیرد و خیلی زود سبک زندگی ما تغییر می‌کند و به کسی تبدیل می‌شویم که بیگانه از خویشتن و خانواده است. مجموع این اتفاقات، چون به نیاز‌های طبیعی، اجتماعی و فطری انسان آسیب وارد می‌سازد، ذوق و شوق و مهربانی را از انسان می‌گیرد و طراوت زندگی را کم می‌کند.
بسیاری از مشکلات در زندگی جاری به دلیل وقت نگذاشتن برای آدم‌های مهم زندگی مان و گفت وگونکردن با آن‌ها ایجاد می‌شود. «همدلی و هم زبانی» از مهم‌ترین نیاز‌های انسانی است که در بسیاری موارد از آن غفلت می‌کنیم یا آن را باور نداریم.
اگر پای دل هم ننشینیم و حرف یکدیگر را نشنویم، آرام آرام از حال هم بی خبر می‌شویم، نیاز‌های طرف مقابل را نمی‌شناسیم، سوءتفاهم‌ها و اختلاف‌ها بین ما زیاد می‌شود و به مرور مودت و انس و علاقه به عزیزانمان یا محبت آن‌ها نسبت به خویش را از دست می‌دهیم. این امر درباره اعضای خانواده بسیار جدی و مهم است و در مراحل بعدی شامل همکاران، همسایگان، دوستان و... نیز می‌شود.
چه بسیار مناسبات اجتماعی به دلیل وقت نگذاشتن، گفت وگونکردن و نبود رواداری در شنیدن آسیب دیده سبب بروز مشکلات و سوءتفاهم‌های فراوانی شده است. در موارد بسیاری اگر انسان‌ها با حفظ آرامش برای یکدیگر وقت بگذارند و پای دل و سخن هم بنشینند، زندگی برایشان راحت‌تر و شیرین‌تر می‌شود و از بروز بسیاری از مسائل و چالش‌هایی که پیامد ناآگاهی از حال وروز طرف مقابل یا نیاز‌ها و علایق وی است، پیشگیری می‌کند.
نمی‌خواهم بدون درنظرگرفتن واقعیت‌ها صحبت کنم. آنچه مسلم است، این روز‌ها زندگی عادی داشتن کار سختی است! مشکلات و دغدغه‌های اقتصادی و معیشتی سبب می‌شود افراد صبح تا شب مشغول تلاش برای تأمین مایحتاج خود باشند و بعد از آن هم حوصله آن چنانی برای «گل گفتن و گل شنفتن» و نشست و برخاست کردن با این و آن ندارند. اما بدون شک این توجیهی مناسب برای وقت نگذاشتن برای عزیزان یا کسانی که به نوعی مجبور به ارتباط با آن‌ها هستیم، محسوب نمی‌شود؛ به ویژه درباره خانواده که بحث مهرورزی و ضرورت حفظ پایگاه عاطفی در آن جدی و مهم است.
ضروری است در میان چالش‌های شدید روزانه که درگیر آن هستیم، حتما ساعاتی در طول روز یا هفته اختصاص دهیم که با نزدیکان خود فارغ از فشار‌های محیطی صحبت کنیم و آن‌ها را خوب بشنویم تا بدین ترتیب علاوه بر ایجاد آرامش و ممانعت از بروز مشکلات عاطفی، از حال آن‌ها آگاه شویم و آن‌ها را از حال وروز خود باخبر کنیم. این اتفاق به صورت فطری در انسان آرامش ایجاد می‌کند و سبب می‌شود با پرهیز از حاشیه‌های احتمالی امور زندگی خود را با تمرکز بیشتری انجام دهد.