یکی از مقام‌هایی که ما در شیعه برای اهل‌بیت (ع) قائل هستیم، شاهد بر اعمال بودن ایشان است؛ یعنی ما، اهل‌بیت (ع) را یک گروه از کسانی می‌دانیم که به اعمال مؤمنان، شهادت می‌دهند.
درمورد امام‌رضا (ع) نیز همین قضیه صادق است که در اذن دخول زیارت حضرت می‌گوییم: «یَرَوْنَ مَقامی، وَیَسْمَعُونَ کَلامی، وَیَرُدُّونَ سَلامی؛ جایگاه مرا می‌بینند، سخن مرا می‌شنوند و سلام مرا پاسخ می‌دهند».
به‌طورکلی زیارت بدون اعتقاد به این امر بی‌معناست که بعضی اهل دل با گوش جان، پاسخ سلام حضرت را می‌شنوند و در حکایت‌های عجیبی، بعضی زائران عنایات عجیبی از حضرت درباره عاشقان این درگاه دیده‌اند.
ابن شهرآشوب از موسی‌بن‌سیار روایت کرده است: «من با حضرت امام‌رضا (ع) بودم و با آن حضرت به شهر توس نزدیک شده بودیم که صدای شیون و فغانی شنیدیم. درپی آن صدا رفتیم. ناگاه به جنازه‌ای برخوردیم. چون نگاهم به جنازه افتاد، دیدم آقایم پا از رکاب خالی کرد و از اسب پیاده شد و نزدیک جنازه رفت و او را بلند کرد، پس خود را به آن جنازه چسبانید؛ آن‌گونه که بره نوزاد، خود را به مادر می‌چسباند. آن‌گاه رو به من کرد و فرمود:ای موسی‌بن‌سیار! هرکه مشایعت کند جنازه دوستی از دوستان ما را، از گناهان خود بیرون می‌شود؛ مانند روزی که از مادر متولد شده است که هیچ گناهی بر او نیست».
چون جنازه را نزدیک قبر بر زمین نهادند، آقای خود امام‌رضا (ع) را دیدم که به طرف میت رفت و مردم را کنار زد تا خود را به جنازه رسانید، پس دست خود را به سینه او نهاد و فرمود: «ای فلان‌بن‌فلان، بشارت باد تو را به بهشت! بعد از این ساعت، دیگر وحشت و ترسی برای تو نیست».
من گفتم: «فدای تو شوم؛ آیا این میت را می‌شناسی و حال آنکه به خدا سوگند این سرزمین را تابه‌حال ندیده و نیامده بودید!».
امام فرمود: «ای موسی! آیا می‌دانی که اعمال شیعیان ما در هر صبح و شام بر ما امامان عرضه می‌شود؟ پس اگر تقصیری در اعمال شخصی دیدیم، از خدا می‌خواهیم که او را عفو کند و اگر کار خوب از او دیدیم، از خدا برای او پاداش نیکو درخواست می‌کنیم». (منتهی‌الآمال، ص۹۱۰).
اکنون حال ما، حال همان شیعه و محبی است که آرزوی دیدار امام را دارد و مانعی بر سر راه این وصال وجود دارد که محروم از این فیض عظیم شده است. اما امام‌رئوف (ع) بر احوال و اعمال ما آگاه است و برپایه متون متقن دینی، حیات و ممات برای امام (ع) معنا ندارد و نیز ابراز محبت او و برخورد او با همه محبان یکسان است، پس باید خطاب به او عرض کنیم: «ای آقا و مولای من! حال که توفیق دیدارت را نداشته‌ام، از تو می‌خواهم که لطف ملکوتی‌ات را شامل حالم سازی و آنجا که دستم از زمین و آسمان کوتاه است، به دادم رسی و مانند آنچه با این محب انجام دادی، نوید آرامش و آسایش ابدی و بهشت خلد را به من بدهی!».ای کاش وقتی اعمال ما به حضور امام عرضه می‌شود، موجب ناراحتی او نشود و بتوانیم با اعمالمان، موجب شادی اهل‌بیت (ع) باشیم.