توضیح عکاس خبرگزاری فرانسه بر عکسی که در روز اول ماه رمضان در غزه ثبت کرده کوتاه و به این شرح است: «خانواده فلسطینی الناجی در حال خوردن افطاری در میان خرابه‌های خانه خود در دیرالباح هستند!».
اما در همین شرح کوتاه چند واژه مهم وجود دارد که هر کدام جهانی از معنا را در روز‌های معاصری که می‌گذرانیم پشت خود پنهان دارند.
حدود پنج ماه از شروع جنگ غزه می‌گذرد و تا به امروز حدود ۳۰ هزار انسان در این جدال بی رحمانه کشته شده اند و چندبرابر آن خانواده‌هایی در وضعیت بسیار وخیمی به سختی زندگی را ادامه می‌دهند. هنوز چند روزی از تیراندازی سربازان صهیونیستی به مردمی که برای دریافت غذا به کاروان کمک‌های بشردوستانه مراجعه کرده اند بیشتر نمی‌گذرد ودرمیان این فضای داغ دار و تلخ، ماه رمضان بر ساکنان این منطقه، چون دیگر مناطق مسلمان نشین دنیا طلوع کرده است.
عکس پیش رو در دراماتیک‌ترین وضعیت ممکن قرار دارد و بیننده را با داستانی سوررئال، گرچه حقیقی و تلخ روبه رو می‌کند.
خانواده فلسطینی (ناجی) بر تلی از مخروبه‌های باقی مانده مسکنشان نشسته اند و دور یک میز کوچک روزه خود را افطار می‌کنند. یک سو چهره خراشیده و تقریبا نابود شده فیزیکی خانه، یک سو افرادی که نزدیک به هم با لبخند این آیین مذهبی را به جا می‌آورند. این لحظه ثبت شده تمام معنای کلاسیک فضایی به اسم خانه را به بازی گرفته است. عکس تلاش پیروزمندانه و استقامت جانانه‌ای را در برابر ناامیدی و شکست نشان می‌دهد. لبخند افراد خانواده ناجی و ارتباط گرم در حال تبادل چشمی بین آن‌ها دور سفره کوچک افطاری شان آن قدر قدرتمند است که در این قاب کاملا زمختی و نابودکنندگی جنگ و کسانی که بانیان و باعثان آن هستند را به تحقیر کشانده است.
برخی آیین‌ها و رسوم، چه آن‌هایی که ریشه فرهنگی و اقلیمی دارند مثل نوروز ما ایرانیان و چه آن‌هایی که از مخزن اعتقاد مذهبی برمی خیزند مثل ایام روزه داری ماه رمضان، می‌توانند به عمق تاثیرگذاری فراتر و بیشتری از تعریف شناخته شده خودشان برسند. از نظر نگارنده عکس حاضر و افطاری خانواده فلسطینی گواه بر چنین کارایی و تأثیرگذاری است. رمضان باعث شده است معنای ایمان، خانواده، باهم بودن و امید وجه پررنگ تری پیدا کند.