اول/ یکی از کار‌های خوبی که شورای شهر و شهرداری در دوره جدید انجام داده است، تقدیر از مفاخر شهر مشهد در قالب تابلو‌هایی است که احتمالا همگی در میادین اصلی شهر دیده‌ایم؛ ایده‌ای که البته ما‌به‌ازای آن را پیش‌از‌این در شهر‌های دیگر هم دیده‌ایم، اما تفاوتی که این طرح با نمونه‌های مشابه دارد، حضور طیف‌های مختلف در بین مشاهیر است. بزرگانی در رشته‌ها و صنوف مختلف از پدران شهدا و قاریان و حافظان برجسته قرآن تا کارآفرینان و کارخانه‌داران شهیر مشهد در این فهرست دیده می‌شوند که بسیاری از آن‌ها در عین معروفیت برای اهالی شهر چهرههایی آشنا نبودند. بسیاری از این افراد چهره‌های شاخص رشته و حرفه تخصصی خودشان بوده‌اند، اما غیر از فعالان آن عرصه کسی آن‌ها را نمی‌شناخت تا اینکه این فکر خوب باعث شد مشهدی‌ها بدانند غیر از انگشت‌شمار‌چهره‌هایی که پیش‌تر می‌شناختند، شهرشان بازهم آدم‌های نخبه و مهم دارد.
دوم/ آن‌گونه که گفتیم، چهرههایی که در قاب‌های فرهنگی شهر جای گرفته‌اند، طیف‌های گوناگونی دارند؛ اما جالب اینجاست جای ورزشی‌ها در این فهرست خالی است! با اینکه معلوم می‌شود نگاهی که در ایده‌پردازی این طرح انجام شده صرفا فرهنگی نبوده و اقشار مختلف حتی چهره‌های اقتصادی هم در آن دیده می‌شود، بااین‌همه معلوم نیست چرا توجه شایسته‌ای به ورزشکاران نشده است؛ آن‌هم درحالی‌که شهر مشهد، کم مفاخر ورزشی ندارد. اگر به تاریخ نزدیک به هشتادساله ورزش در این شهر بنگریم، چهره‌های برجسته‌ای را می‌بینیم که برخی از آن‌ها نه‌تن‌ها وجهه ملی بلکه جایگاه بین‌المللی هم دارند. بزرگانی در کشتی، ورزش باستانی، چوخه، فوتبال، والیبال، ورزش‌های رزمی و... که بسیاری از آن‌ها هم‌اکنون در قید حیات هم هستند و مسلما یادکردن از آن‌ها اقدام شایسته‌ای خواهد بود. البته انصافا از این واقعیت هم نباید گذشت که نام‌گذاری میدانی به پهلوان «وفادار» و آوردن نام یکی‌دو چهره برجسته ورزش مشهد مثل محمد خادم را در این قاب‌ها دیده‌ایم، ولی بی‌تردید این مقدار از توجه، تناسبی با ظرفیت بزرگ و انبان ارزشمند بزرگان ورزش مشهد ندارد.
سوم/ سه‌شنبه هفته‌ای که پیش‌رو داریم، روز فرهنگ پهلوانی و ورزش زورخانه‌ای است؛ حرفه‌ای که خراسانی‌ها و به‌ویژه مشهدی‌ها در آن پیشینه‌ای قوی دارند، به‌طوری‌که اگر بگوییم مهد این رشته در این خطه است، سخنی به گزافه نگفته‌ایم. بسیاری از بزرگان و ابرچهره‌های ورزش باستانی در مشهد حیات داشته‌اند و دارند و اگر شهرداری بخواهد فقط طرف همین قشر بیاید تا ماه‌ها باید قاب‌های فرهنگی خود را به این آدم‌ها اختصاص بدهد. مرشدین برجسته، صاحبان زنگ و میدان‌دارانی بزرگ در مشهد هستند که مناسبت این هفته می‌تواند بهترین بهانه برای معرفی آن‌ها باشد. کاش این پیشنهاد در مجموعه‌فرهنگی شهرداری جدی گرفته شود و دست‌کم همین یک هفته در میادین شهر نامی از بزرگان این رشته به شایستگی (چون دیگران) برده شود.