تا جایی که به‌یاد دارم، ۲ بار آقای فتاح را دیده‌ام. نخست روزی که در سال ۱۳۸۴ مراسم معارفه‌اش به‌عنوان وزیر نیرو برگزار شد و او جایگزین منصور بی‌طرف (وزیر دولت اصلاحات) شد. فتاح در آن جلسه گفت: «برخلاف کسانی که وقتی مسئولیت می‌گیرند، گذشته سازمان را ساختمان مخروبه تصویر می‌کنند، من وزارتخانه‌ای را که منصور بی‌طرف آن را آباد کرده است، تحویل می‌گیرم.» حرف‌های فتاح اگرچه در آن جلسه به‌مذاق دولتی‌های احمدی‌نژاد خوش نیامد، اما رگه‌ای از انصاف داشت. دومین دیدار همراه با جمع محدودی از اصحاب‌رسانه در ساختمان مجلل کمیته امداد در منطقه سوهانک تهران (در دوره تصدی ایشان) بود. در سالنی نشسته بودیم که تهران زیر پایمان بود. آقای فتاح از وجود چنان ساختمانی برای کمیته امداد ابراز نارضایتی کرد و از اینکه در آنجا برای کارکنان کمیته امداد، استخر و سالن ورزشی ساخته شده است، ناراحت بود. در هر ۲ جلسه، او را صادق یافتم و برخلاف اصلاح‌طلبان و اصول‌گرایانی که این روز‌ها بر او می‌تازند (و از استثنایی‌ترین مواردی است که چپ و راست متحد شده‌اند)، او را پوپولیست نیافتم. به‌شهادت افرادی که با او مأنوس‌اند، از ساده‌زیستی و مردمی‌بودنش هم گزارش‌هایی دریافت کرده‌ام.
بعد از اظهارات آقای فتاح (در قامت رئیس بنیاد مستضعفان) که برای هر ۲ جناح سنگین تمام شد، عده‌ای او را احمدی‌نژاد ثانی خواندند، برخی او را ساده‌اندیش و تحت‌تأثیر دیگران دانستند، گروهی افشاگری‌هایش را تمجید کردند و کسانی او را متهم کردند که اطلاعات نصفه‌ونیمه داده است تا اطلاعات مهم‌تری مکتوم بماند. به‌شخصه هیچ‌یک از این حرف‌ها را قبول ندارم. آقای فتاح را صادق می‌دانم و حرف‌هایش در تلویزیون را از همین منظر می‌نگرم. به‌همین دلیل نیز از آقای فتاح (و نه لزوما از حرف‌هایش) دفاع می‌کنم. درعین‌حال به این موضوع گواهی می‌دهم در هر ۲ نشستی که او را دیده‌ام، او را رجل سیاسی نیافتم. یعنی با آنکه صادقانه حرف می‌زند، رگه‌ای از آینده‌نگری و دوراندیشی در حرف‌هایش نیست. شاید مدیر خوبی باشد، اما مدبر نیست. به‌لحاظ سیاسی‌اش عرض می‌کنم. به‌همین دلیل چنین فردی ویژگی‌های مصرح در قانون‌اساسی برای سمت ریاست‌جمهوری را ندارد. او اگر نامزد ریاست‌جمهوری هم بشود، آن را نتیجه سادگی و صداقتش می‌دانم، نه محصول سیاستمداری‌اش.
کوتاه سخن اینکه فتاح ابدا چهره‌ای سیاسی نیست. پیچیدگی‌های عالم سیاست را هم نمی‌داند. در هر ۲ باری که دیدمش، به‌شدت احساساتی یافتمش. بعضی اظهارنظر‌های او در سال‌های اخیر هم این ویژگی او را به‌رخ می‌کشد. پس به او احمدی‌نژاد نگوییم و ناسزا‌های سیاسی نثارش نکنیم. او پرویز فتاح است و دوست دارد کاری بکند. اگر به‌زعم عده‌ای نقش غضنفر را بازی کرده، اقتضای طبیعتش است. او سیاسی نیست. همین!