درست این است که براى دشمن درحال فرار، پل بسازیم؛ شاید با رفتنش، حالمان بویى از آرامش بگیرد و پس از آن احساس اندکى شادى کنیم؛ مثل مردمان محترم قم که با اندکی خرسندى در جایگاه نخست شادکامان در پهنه ایران محترم ایستاده اند یا همین دوستان شمالى و جنوبى استان خراسان رضوى که درکنار هم در ردیف هفتم مردمان به‌نسبت شاد پا روى پا انداخته اند تا به بقیه مردمان بگویند: «آهاى، ما بدک نیستیم، شما فکرى به حال خودتان بکنید!»
راست این است که دشمنان ما نه تنها درحال فرار نیستند، بلکه محکم ایستاده اند و نفس کش مى طلبند. خود ما هم با کسى دشمن نیستیم، حتى با خودمان؛ چون هم ماسک مى زنیم، هم فاصله اجتماعى را رعایت مى کنیم و هم به مسافرت نمى رویم. از طرف دیگر هرکس هرچه بگوید، ما مى گوییم چشم، اطاعت مى شود! پس مشکل جاى دیگرى است؛ یعنى درواقع هر روز و هر شب با مشکلات تازه اى روبه رو مى شویم و از این تن نحیف و رنجور و ستم‌دیده نه تنها هیچ کارى ساخته نیست که با هر نسیمى، پشت پا به خودمان مى زنیم.
البته ممکن است اهل خرد و آسیب شناسى مناسبات اقتصادى و اجتماعى بفرمایند بدون خطر بر خطر غلبه نتوان کرد؛ مثلا با گرانى انواع خوردنى‌ها مبارزه کنید و ما بگوییم چشم و فردا در اجتماعى درمقابل مرغدارى ها، ماکارونى ساز‌ها و ماست بند‌ها اعلام مى کنیم از این پس شما را تحریم و خودمان را از خوردن محروم مى کنیم و بابت این پیروزى، لبخند نرمى گوشه لب مى گذاریم و با آن سلفى مى گیریم تا کسى نگوید از گرسنگى، خندیدن یادمان رفته است.
عجب! چقدر دیر متوجه این شیوه از مبارزه و مقاومت در برابر دشمنان جسم و جان شدیم که رنگ از رخسارمان در صعود ناجوانمردانه قیمت تخم مرغ، مرغ، گوشت، دوغ و خیار و شلغم پرید و افسرده به کنجى خزیدیم تا دست کم خود را از دست کرونا برحذر داریم، اما دریغ از خندیدن، از شاد زیستن! حتى تظاهر به شادى به وقت دیدن «خندوانه» و «دورهمى» و «پایتخت ۶» هم از ما ساخته نیست.
پیشنهاد ساده و محتمل: حالا که بهار قدم زنان به دروازه هاى شهر رسیده و سرما نم نمک بار سفر بسته است، شاید بد نباشد به یاد پیشینیان، به منظور فرار از انواع کرونا، سرى به صحرا و درودشت بزنیم. همان جا‌ها آب چشمه بنوشیم رایگان. پایین دست چشمه، پونه و ریحان بچینیم رایگان. همان جا‌ها براى مدتى اتراق کنیم تا میوه هاى کوهى برسد به وقت چیدن و خوردن و به این ترتیب از شر شهر، گرانى، ترافیک و دودودم و اجاره نشینى راحت شویم؛ همچون اهالى قبیله «تانگامانگا» در آمازون و بعد سرمست از حال خوش به جاى تبسم، قهقهه بزنیم.
عجب! وقتى به این سهولت مشکل خوردن و خوابیدن حل مى شود، به همین سادگى هم مى توان از دغدغه بیکارى به عنوان یکى دیگر از دشمنان هم ردیف گرانى نجات یافت، این پیشنهاد به ویژه براى بیش از ۴ میلیون بیکار ازجمله یک میلیون دانش آموخته سرفراز دانشگاه بسى چاره جوست و به میمنت این موفقیت ابداعى و ابتکارى، می‌توان لب جوى نشست و پا‌ها را ماهى آب گذران کرد و به جاى اندکى شادى، خیلى خیلى شادى کرد.
نتیجه ساده: با اندکى تامل و تفکر، بى گمان پس از شکست دو دشمن اصلى یعنى بیکارى و گرانى باید مبارزه و مقابله تمام عیار با کرونا را خنده کنان و پایکوبان دنبال کرد؛ یعنى اندکى صبورى تا ته تابستان که دست همه ما به واکسن کرونا خواهد رسید.
مى دانم مى دانید که فقط اندوه هاى کوچک حرف مى زنند؛ مثل همین کم شاد بودن ما مردمان معصوم به علت دشمنى گرانى و بیکارى با ما. اندوه هاى بزرگ مثل ابتلا به کرونا به علت دسترسى نداشتن به واکسن، خاموشند و در بیمارستان بى سروصدا جهان را ترک مى کنند، با این همه بد نیست بدانید اهالى محترم استان قم که جزو نسبتا شادکامان ایران به حساب آمده اند، امتیازشان از ۶ که متعلق به بسیارزیادشاد‌ها و از ۵ که ازآن بسیارشادهاست، ۳۴/۴ از ٦ است که نسبتا شاد محسوب مى شوند و واى به حال آن پایین دستى‌ها که برخى از آنان، تظاهر به کمى شادى مى کنند! خراسان شمالى و جنوبى ۱۹/۴ و خراسان رضوى که در ردیف بیست وچهارم است، امتیازش ۰۱/۴ از ٦ است که یعنى مثلا نسبتاشاد است. البته در این تحقیق جامع که پاى دانشگاه اکسفورد هم درمیان بوده است، هیچ استانى به ۵/۴ نرسیده است، چه برسد به ٥ یا ٦ که اصلا نسیمش از کنار ایران نگذشته است.
کاش بتوانم کمى قلقلک تحمل کنم و کمى بخندم! دریغ!
کاش مسئولان دلسوز، کمى ما مردمان معصوم را دنبال شادى ببرند؛ چون غصه خودش کرورکرور دنبال ما مى آید! خیلى ممنویم.