اهدای اعضای جوان مرگ مغزی در مشهد به ۴ بیمار زندگی دوباره بخشید (۶ مهر ۱۴۰۴) سالانه ۴۰۰ هزار کودک محروم غربالگری رایگان شنوایی می‌شوند سامانه‌های آنلاین، ناجی بازار دارو می‌شوند؟ | گزارش شهرآرانیوز از مزایا و معایب فروش آنلاین دارو و آینده مبهم آن انهدام باند انتقال گوشی‌های سرقتی به خارج از کشور توسط پلیس مشهد در تصادفات جرحی خودرو توقیف نمی‌شود مدیریت نادرست مقصر ردیف اول خشکسالی و کم‌آبی‌های کشور ثبت سومین سال کم‌بارش ایران طی ۳۰ سال اخیر ابعاد جدید از پرونده کلثوم اکبری جزئیات جدید از مرگ ۲ نوزاد در بیمارستانی در انزلی دستگیری عنصر وابسته به گروهک تروریستی انصارالفرقان در کرمان (۵ مهر ۱۴۰۴) کرونا، شایع‌ترین ویروس تنفسی کشور در شهریور ۱۴۰۴  زلزله نسبتا شدید والی گمیش‌تپه گلستان را لرزاند (۵ مهر ۱۴۰۴) افزایش خفیف زمین‌لرزه‌ها در کشور | فارس، کرمان و خراسان رضوی در صدر مناطق لرزه‌خیز افتتاح بیش از ۲ هزار پروژه محرومیت‌زدایی به ارزش ۵۵۶ میلیارد ریال در مشهد افزایش تمرکز و کاهش استرس دانش آموزان با چند ترکیب جادویی | گیاهان دارویی را جایگزین قرص‌های شیمیایی کنید سرخی آژیر بر سفره سبز هفت‌سین کشف ۲۵۲ خودرو در طرح سراسری کشف خودروهای مسروقه صدور هشدار سطح زرد هواشناسی کشور در پی پیش‌بینی فعالیت سامانه بارشی (۵ مهر ۱۴۰۴) آیا پیاده‌روی برای جبران عوارض سبک زندگی کم‌تحرک کافی است؟ تأکید وزیر بهداشت بر اهمیت آمادگی دارو و لجستیک متناسب با تروما و بحران معوقات حقوق فروردین ماه ۱۴۰۴ برخی از بازنشستگان تأمین اجتماعی هنوز پرداخت نشده است علت صدا دادن مفاصل هنگام حرکت چیست؟ | چه زمانی نگران شویم؟ سلاخی هویت در مسلخ تورم بهره‌برداری از فاز جدید پروژه‌های محرومیت‌زدایی سپاه در مشهد | ۱۵ هزار سبد لوازم‌التحریر میان دانش‌آموزان کم‌برخوردار مشهد توزیع شد + فیلم پیش‌بینی هواشناسی مشهد و خراسان رضوی امروز (شنبه، ۵ مهر ۱۴۰۴) | تداوم روند افزایش دما تا روز سه‌شنبه درباره بیماری هاری و راه‌های پیشگیری از مرگ انسانی ناشی از آن | یک گاز تا مرگ تمرکز وزارت آموزش و پرورش بر احیای المپیادهای ورزشی مدارس در سال تحصیلی جدید درباره روان‌درمانی با هوش مصنوعی و آسیب‌هایش | نسخه‌پیچی معیوب با هوش مصنوعی
سرخط خبرها

ما، عادت، درخت و این ۵۰۰ هزار نفر

  • کد خبر: ۶۷۳۹۳
  • ۲۷ ارديبهشت ۱۴۰۰ - ۱۲:۰۳
ما، عادت، درخت و این ۵۰۰ هزار نفر
فریدون صدیقى - استاد روزنامه نگاری
مردمان سبزى که در حاشیه و متن و دامنه جنگل زندگى مى کنند و همیشه هم حالشان چهارفصل، ساده و زلال است، ممکن است اهمیت حضور درخت را درک نکنند که جان درخت را با تبر به در مى کنند. قاعدتا مى دانند، چون هرچه دارند و هرچه مى خواهند داشته باشند، از برگ و بار جنگل است.
پس این ما هستیم. ما مردمان کم لطف شهرنشین که با تیشه و تبر در پنهان و در تاریکى، جنگل را درو مى کنیم که هر ماه و هر فصل و هر سال حتى بى تبر و ارّه در ندانم کارى ها، کم توجهى‌ها و غفلت ها، جنگل را قربانى آتش مى کنیم.

راست این است که یادداشت این دوشنبه عزیز در حاشیه و متن حضور مغتنم و مبارک جنگل یا دود شدن تدریجى آن نیست؛ گرچه از هم اکنون غصه مى خوریم که آب در تابستان به خاطر کم لطفى برف و باران، ممکن است ما را جیره بندى و درختان را محزون کند، آن هم در کنار هزار غصه دیگر که نام چهار فصلش کرونا، بیکارى، گرانى و تحریم است.
نتیجه حداقلى از گرفتارى هاى حداکثرى: ما مردمان معصوم از بستگان درجه یک غصه، اندوه و دلواپسى در جهان هستیم.

بله، البته چنین است. به عبارت دیگر ما نسبت ناچیزى با شادى و شعف داریم، آن سان که با دو سه کشور معصوم و مظلوم‌تر از خودمان در ته جدول شادى در جمع ملل جهان هستیم و لابد به همین دلیل است که حتى با دیدن مورچه اى که دانه کش است هربار که دانه از دستش مى افتد، غصه مى خوریم و بغض مى کنیم و روى از دیگران مى گیریم و زارزار گریه مى کنیم تا گونه ترک خورده ما، لبى از اشک،‌تر کند.
نتیجه حداکثرى از یک عادت حداقلى: اندوه و غصه، نخست مغز ما را و سپس جسم ما را از بین مى برد. به عبارت دیگر به تدریج تمرکز، تخیل و تفکر ما تباه می‌شود و سپس، چون درماندگان و گمشدگان به هرسو مى رویم، اما به جایى نمى رسیم.

آیا ما به این شیوه زیست فردى و حتى اجتماعى عادت کرده ایم؟ پاسخ، کم وبیش روشن است. بله، عادت کرده ایم و دست کم به همین دلیل است که جوانان، نوجوانان و کودکان را از کارى که با عادت دیرینه سبک زندگى ما در تفاوت و تمایز است، سرزنش مى کنیم و آن قدر به خوگیرى آنان به عادت هاى پیشین و گاه مطرود و مضر و نیز عادت هاى متاثر از روزگار سرد و سخت اصرار داریم که برخى از آنان سر به کوه و بیابان و دریا مى گذارند. باور کنیم که ترک برخى عادت هاى مزاحم، موجب مرض نیست.
یک پرسش لرزان و ترسان: آیا اسیر شدنمان به عادت هاى روزگار کرونا، ما را از زندگى و زنده بودن متوازن و متعارف، محروم مى کند؟

پاسخ از نظر من به خصوص درمورد خودم و بسیارى از دیگرانى که مى شناسم، آرى است. چرا؟ چون بخشى از عادت هاى پیر و ازکارافتاده و نیز عادت هاى مترتب بر آثار مخرب کرونا، گرانى، بیکارى و تحریم، بى تردید ما را از زنده بودن و زندگى کردن به مفهوم واقعى بازمى دارد. یعنى سرحال و سرشار بودن از امید فرخنده و فرازمند، رؤیایى بیش نیست.
 
همدلى و همراهى با نشاط مشترک و درد مشترک در ورطه بى توجهى، غفلت، بى خیالى و فراموشى غوطه ور مى شود، پس ما هرکدام، چون درختى تنها، کم جان و بى سایه و ثمر، در استرس خوردن تبر به سر می‌بریم و لابد به همین دلیل است که در روزگار اکنون، فراموش مى کنیم جمعى از ما (قریب به ٥٠٠هزار نفر) به نام همسایه، هم محله ای، همشهرى و هم میهن، نوجوان، جوان، پدر، مادر، میان سال یا کهنسال، با دردى مضاعف روبه رو هستند. دردى به جز دردهاى مشترکى که پیش‌تر بدان اشاره کردم؛
١٢٠هزار بیمار تالاسمى، ٧هزار بیمار هموفیلى، ٤٥هزار بیمار دیالیزى، ٥٠هزار بیمار عضو پیوندى، ٧٠هزار بیمار مبتلا به ام اس و ١٢٠هزار بیمار مبتلا به سرطان.

کاش عادت به دوست داشتن، همدلى و همنوایى در من یک عادت پیوسته و تمام نشدنى بود و به خاطر این عادت، حالم همیشه بهار و باران بود!
کاش مسئولان دلسوز و دلیر ما همیشه نه غمخوار که طبیب و حبیب ما مردمان معصوم باشند تا ما بیش از این به غصه خوردن که مخل جسم و جان ماست، عادت نکنیم و کمى، حتى اندکى کمتر از کمى، خوشحال و خندان باشیم! اشکالى دارد؟
گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->