چاقوکشی مرگبار همسایه‌ها در تهران و دستگیری متهمان فراری بکارگیری غیرپرستاران در بیمارستان‌های خصوصی به علت کمبود پرستار تصادف شدید ۲ دستگاه تریلی کشنده با خودرو ام وی ام در بزرگراه کلانتری مشهد (سه شنبه ۱۵ آبان ۱۴۰۳) کشف ۱۳۶ کیلوگرم تریاک در مشهد (۱۵ آبان ۱۴۰۳) انفجار پالایشگاهی در «ازمیت» ترکیه ۱۰ زخمی برجای گذاشت (۱۵ آبان ۱۴۰۳) دستگیری ۲۰ فعال یک شرکت هرمی در مشهد (۱۵ آبان ۱۴۰۳) فوت دختر یازده‌ساله در کاشمر براثر ضرب‌وجرح بوده است در آغوش مرگ و در بند فقر: قصه تلخ کارگران سالن تشریح پزشکی قانونی توقیف پراید با راننده یازده‌ساله در اصفهان + عکس اعلام اولویت‌ها و هزینه اولیه حج ۱۴۰۴ جهانگیر: اجل مهلت نداد حکم شارمهد اجرا شود تهاتر بدهی‌های دارویی سازمان غذا و دارو و تأمین اجتماعی افراد تحصیل‌کرده کمتر به زوال عقل مبتلا می‌شوند بررسی یکی از علل سقط جنین در خانواده‌ها پیش‌بینی شروع پیک اول آنفلوانزا از اواخر آذر ۱۴۰۳ آغاز فاز جدید رتبه‌بندی معلمان از مهرماه ۱۴۰۴ تحول نظام سلامت در ایران در گرو هوش مصنوعی است این متن را با صدای آهسته بخوانید! پیش‌بینی هواشناسی مشهد و خراسان رضوی (سه‌شنبه، ۱۵ آبان ۱۴۰۳) | کاهش دمای ۱۱ تا ۱۵ درجه‌ای در انتظار استان پرونده سرم‌های آلوده دیالیز روی میز دستگاه قضا ۱۰ درصد سالمندان «کم‌ماهیچگی» یا «تحلیل عضلانی» دارند کمبود معلم، مانعی بر سر راه آموزش باکیفیت در مدارس ابتدایی | ثبت‌نام ۹ میلیون دانش‌آموز در مقطع ابتدایی عملکرد پزشکی قانونی خراسان رضوی در شش ماه اول ۱۴۰۳ | ۱۶۱ مرگ داغ در بهار و تابستان کاهش ابتلای بانوان به سرطان پستان و تخمدان از جمله تأثیرات مثبت فرزندآوری است چرا گردشگران ایرانی فقط استانبول و آنتالیا را برای سفر انتخاب می‌کنند؟ تنها مکان مطمئن برای عرضه دارو «داروخانه» است کاهش تدریجی قد یکی از علائم پوکی استخوان است  کشف ۵۷ کیلوگرم زعفران تقلبی در طرقبه‌شاندیز (۱۵ آبان ۱۴۰۳) پایان رفاقت بیست‌ساله با قتل ناموسی در مشهد تداوم بارش باران در برخی استان‌ها (۱۵ آبان ۱۴۰۳) تزریق واکسن «روتاویروس» تا ۳ هفته آینده در سراسر کشور
سرخط خبرها

ما، عادت، درخت و این ۵۰۰ هزار نفر

  • کد خبر: ۶۷۳۹۳
  • ۲۷ ارديبهشت ۱۴۰۰ - ۱۲:۰۳
ما، عادت، درخت و این ۵۰۰ هزار نفر
فریدون صدیقى - استاد روزنامه نگاری
مردمان سبزى که در حاشیه و متن و دامنه جنگل زندگى مى کنند و همیشه هم حالشان چهارفصل، ساده و زلال است، ممکن است اهمیت حضور درخت را درک نکنند که جان درخت را با تبر به در مى کنند. قاعدتا مى دانند، چون هرچه دارند و هرچه مى خواهند داشته باشند، از برگ و بار جنگل است.
پس این ما هستیم. ما مردمان کم لطف شهرنشین که با تیشه و تبر در پنهان و در تاریکى، جنگل را درو مى کنیم که هر ماه و هر فصل و هر سال حتى بى تبر و ارّه در ندانم کارى ها، کم توجهى‌ها و غفلت ها، جنگل را قربانى آتش مى کنیم.

راست این است که یادداشت این دوشنبه عزیز در حاشیه و متن حضور مغتنم و مبارک جنگل یا دود شدن تدریجى آن نیست؛ گرچه از هم اکنون غصه مى خوریم که آب در تابستان به خاطر کم لطفى برف و باران، ممکن است ما را جیره بندى و درختان را محزون کند، آن هم در کنار هزار غصه دیگر که نام چهار فصلش کرونا، بیکارى، گرانى و تحریم است.
نتیجه حداقلى از گرفتارى هاى حداکثرى: ما مردمان معصوم از بستگان درجه یک غصه، اندوه و دلواپسى در جهان هستیم.

بله، البته چنین است. به عبارت دیگر ما نسبت ناچیزى با شادى و شعف داریم، آن سان که با دو سه کشور معصوم و مظلوم‌تر از خودمان در ته جدول شادى در جمع ملل جهان هستیم و لابد به همین دلیل است که حتى با دیدن مورچه اى که دانه کش است هربار که دانه از دستش مى افتد، غصه مى خوریم و بغض مى کنیم و روى از دیگران مى گیریم و زارزار گریه مى کنیم تا گونه ترک خورده ما، لبى از اشک،‌تر کند.
نتیجه حداکثرى از یک عادت حداقلى: اندوه و غصه، نخست مغز ما را و سپس جسم ما را از بین مى برد. به عبارت دیگر به تدریج تمرکز، تخیل و تفکر ما تباه می‌شود و سپس، چون درماندگان و گمشدگان به هرسو مى رویم، اما به جایى نمى رسیم.

آیا ما به این شیوه زیست فردى و حتى اجتماعى عادت کرده ایم؟ پاسخ، کم وبیش روشن است. بله، عادت کرده ایم و دست کم به همین دلیل است که جوانان، نوجوانان و کودکان را از کارى که با عادت دیرینه سبک زندگى ما در تفاوت و تمایز است، سرزنش مى کنیم و آن قدر به خوگیرى آنان به عادت هاى پیشین و گاه مطرود و مضر و نیز عادت هاى متاثر از روزگار سرد و سخت اصرار داریم که برخى از آنان سر به کوه و بیابان و دریا مى گذارند. باور کنیم که ترک برخى عادت هاى مزاحم، موجب مرض نیست.
یک پرسش لرزان و ترسان: آیا اسیر شدنمان به عادت هاى روزگار کرونا، ما را از زندگى و زنده بودن متوازن و متعارف، محروم مى کند؟

پاسخ از نظر من به خصوص درمورد خودم و بسیارى از دیگرانى که مى شناسم، آرى است. چرا؟ چون بخشى از عادت هاى پیر و ازکارافتاده و نیز عادت هاى مترتب بر آثار مخرب کرونا، گرانى، بیکارى و تحریم، بى تردید ما را از زنده بودن و زندگى کردن به مفهوم واقعى بازمى دارد. یعنى سرحال و سرشار بودن از امید فرخنده و فرازمند، رؤیایى بیش نیست.
 
همدلى و همراهى با نشاط مشترک و درد مشترک در ورطه بى توجهى، غفلت، بى خیالى و فراموشى غوطه ور مى شود، پس ما هرکدام، چون درختى تنها، کم جان و بى سایه و ثمر، در استرس خوردن تبر به سر می‌بریم و لابد به همین دلیل است که در روزگار اکنون، فراموش مى کنیم جمعى از ما (قریب به ٥٠٠هزار نفر) به نام همسایه، هم محله ای، همشهرى و هم میهن، نوجوان، جوان، پدر، مادر، میان سال یا کهنسال، با دردى مضاعف روبه رو هستند. دردى به جز دردهاى مشترکى که پیش‌تر بدان اشاره کردم؛
١٢٠هزار بیمار تالاسمى، ٧هزار بیمار هموفیلى، ٤٥هزار بیمار دیالیزى، ٥٠هزار بیمار عضو پیوندى، ٧٠هزار بیمار مبتلا به ام اس و ١٢٠هزار بیمار مبتلا به سرطان.

کاش عادت به دوست داشتن، همدلى و همنوایى در من یک عادت پیوسته و تمام نشدنى بود و به خاطر این عادت، حالم همیشه بهار و باران بود!
کاش مسئولان دلسوز و دلیر ما همیشه نه غمخوار که طبیب و حبیب ما مردمان معصوم باشند تا ما بیش از این به غصه خوردن که مخل جسم و جان ماست، عادت نکنیم و کمى، حتى اندکى کمتر از کمى، خوشحال و خندان باشیم! اشکالى دارد؟
گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->