آنچه که می‌خوانید مقدمه‌ای برای ورود به «روایت‌های کرونایی» محمدرضا امانی، نویسنده مشهدی است. این داستان‌نویس خوش‌ذوق قرار است تا در این بخش، چند روایت را درباره رویارویی با کرونا به تصویر بکشد.
روایت مشهوری است با این مضمون که در طول چندهزار سال تاریخ تمدن بشر، تنها سه هفته، انسان درگیر هیچ جنگ و نزاع و خونریزی نبوده است. شاید این جمله کمی به اغراق نزدیک باشد، اما حقیقتی انکارناشدنی از طمع و زیاده خواهی انسان است. در یک قرن گذشته، این سیاره دو جنگ جهانی خون بار و هولناک را تجربه کرد و چنان آشوبی از پی آن به راه افتاد و آن چنان جهان شمول بود که سرزمین‌هایی را هم که مستقیم درگیر آتش نبودند، متاثر ساخت.
ازسوی دیگر هرچه علم بشر بیشتر گسترش یافته است، انسان به تنهایی خود بیشتر پی برده است. دانشمندان علم فضا بر این باور هستند که تا میلیارد‌ها کیلومتر از سیاره ما هیچ موجود هوشمندی وجود ندارد. حالا بیش از یک سال است که این بشر تنها با دشمنی نامرئی و مرگبار، نوع متفاوتی از جهان شمولی را تجربه می‌کند. ویروسی منحوس که بیش از همه جنگ‌ها و ستیز‌ها درحال قربانی گرفتن است، با این تفاوت که هرقدر جنگ‌ها آوارگی و بی خانمانی درپی داشته است، این ویروس آدم‌ها را ناچار به خانه نشینی و انزوا کرده است؛ ویروسی که با عدالت تمام نوع بشر را بدون درنظر گرفتن تفاوت‌های نژادی و جغرافیا یی از پا در می‌آورد.
شاید وقت آن رسیده است که انسان‌ها هم مانند کرونا بدون مرزبندی‌های نژادی و قومی و و جغرافیایی، در مقابل این ویروس شوم متحد شوند.
حالا فرصتی استثنایی برای بشر پیش آمده است تا سال‌های بعد در کتاب‌های تاریخ به جای واژه احتمالی «جنگ جهانی» از ترکیب تازه‌ای با عنوان «اتحاد جهانی» نام ببرد.