محمدمعین وطن‌خواه | شهرآرانیوز؛ امروزه به دلیل افزایش جمعیت و کم بودن فضا و ارزان‌تر بودن آپارتمان‌ها، بیشتر مردم به آپارتمان‌نشینی روی آورده‌اند، ولی این یک واقعیت است که هنوز هم فرهنگ آپارتمان‌نشینی در میان مردم ما به‌خوبی رواج پیدا نکرده است و بسیاری قوانین آپارتمان‌نشینی را رعایت نمی‌کنند. برخی افراد ذهنیت قدیمی خود را که در خانه‌های حیاط‌دار داشته‌اند، در آپارتمان نشینی نیز حفظ کرده‌اند و به ضرب‌المثل «چهاردیواری اختیاری» اعتقاد کامل دارند! این در حالی است که آپارتمان‌نشینی فرهنگ و قوانین مخصوص خود را دارد. در این شماره تلاش کرده‌ایم شما را با مهم‌ترین و مؤثر‌ترین قوانین زندگی در آپارتمان آشنا کنیم.
شاید اولین و مهم‌ترین نکته آن است که بدانیم ضرورت زندگی در آپارتمان‌ها اطلاع از قوانین آپارتمان‌نشینی است تا با رعایت این قوانین، زندگی آرام‌تری داشته باشیم.
قبل از اینکه در آپارتمان ساکن شوید، درباره حق استفاده از پارکینگ و انباری مطلع شوید و جای دیگران را نگیرید. خاطرتان باشد از شروط ابتدایی داشتن رابطه سالم با همسایه‌ها این است که به حقوق دیگران احترام بگذارید.
شما فقط اختیار واحدی را دارید که مالک آن هستید. از قوانین مهم آپارتمان‌نشینی این است که بدانید حق دخالت در زندگی دیگر واحد‌ها را ندارید.
وسایلی مانند کفش، گلدان و ... را در راه‌پله که بین ساکنان مشترک است نگذارید. درباره اجسامی که برای تزیین و زیبایی در فضای مشاع آپارتمان قرار می‌گیرند، همه اعضا در جلسات ساختمان تصمیم می‌گیرند.
به طور کلی، مالکیت در آپارتمان به ۲ بخش تقسیم می‌شود: مالکیت قسمت‌های عمومی و قسمت‌های اختصاصی.
حق استفاده از بخش‌های عمومی محدود به یک یا چند واحد آپارتمان نیست بلکه به همه مالکان به نسبت سهم آن‌ها در ساختمان تعلق دارد. به عبارتی، این قسمت‌ها تحت مالکیت مشاع همه شرکای ملک است.
تأسیسات مربوط به راه‌پله از قبیل وسایل تأمین روشنایی، تلفن و آسانسور و پشت بام جزو قسمت‌های عمومی آپارتمان است.
برخلاف قسمت‌های مشترک که عمومی است، بخش‌های اختصاصی مالکان خاصی دارند که هریک از آن‌ها با در دست داشتن سند مالکیت، محدوده مالکیت مشخصی دارند.
برخی مصادیق قسمت‌های اختصاصی عبارت‌اند از: فضای داخلی هر واحد، انباری شخصی و جای پارک اختصاصی.
همیشه قبل از اینکه به شکایت از همسایه فکر کنید، ببینید آیا شکایتتان وارد است یا کمی بیش‌ازاندازه سخت می‌گیرید.
بهتر است ابتدا شکایت خود را با همسایه‌تان در میان بگذارید یا حتی با او روابط نزدیک تری داشته باشید. هرچه لحن شما دوستانه‌تر و مؤدبانه‌تر باشد، اثر بیشتری خواهد گذاشت.
در صورت توجه نکردن مالک، می‌توانید این موضوع را با سایر ساکنان مجتمع مطرح کنید و از آنان کمک بگیرید. شاید این مشکل تنها محدود به شما نباشد. در ضمن، مستندسازی برای مراحل قانونی بعدی بسیار اهمیت دارد.
به خاطر داشته باشید مستأجر‌ها معمولا به حرف صاحب‌خانه بیشتر گوشی می‌دهند. پس حتما این موضوع را به صاحب‌خانه هم اطلاع دهید.
همیشه مراجعه به مراجع قضایی آخرین راه برای احقاق حق است. می‌توانید برای طرح شکایت از همسایه، با تنظیم یک شکایت‌نامه، به دادسرا یا شورای حل اختلاف محل سکونت خود مراجعه کنید.
توصیه می‌شود تنها زمانی خودتان را درگیر روند رسیدگی به پرونده‌های قضایی کنید که مزاحمت همسایه‌تان جدی باشد. معمولا شکایت‌های جزئی مثل شکایت از سر و صدای حیوان خانگی در مراجع قضایی راه به جایی نمی‌برد.