«بی‌رویا»
کارگردان: آرین وزیردفتری
فیلمنامه نویس: آرین وزیردفتری
تهیه‌کننده: سعید سعدی و هومن سیدی
خلاصه داستان: رویا و بابک زوجی جوان هستند، که قصد مهاجرت از ایران را دارند. مواجهه رویا با دختری بی‌نام و نشان، آغاز اتفاقاتی عجیب در زندگی او و بابک است.
بازیگران: طناز طباطبایی، صابر ابر، شادی کرم‌رودی، فرانک کلانتر، نهال دشتی، مهری آل آقا، رضا داوودنژاد، مائده طهماسبی، میلاد یزدانی
نسخه دوم یا سوم فیلمنامه «بی‌رویا» زمستان ۹۸ آماده بود اما این فیلم در دی ماه ۹۹ کلید خورد و اوایل اسفند فیلمبرداری پس از حدود ۵۰ جلسه به پایان رسید. «بی‌رویا» با فیلم‌های سینمای بدنه فاصله دارد اما می‌تواند هر نوع مخاطبی را جذب خود کند. این فیلم با شناختی که من از سینمای ایران دارم، تنها مختص مخاطب خاص نیست چراکه قصه‌پردازی دارد و به همین دلیل می‌تواند هر نوع مخاطبی را با خود همراه کند. بین «بی‌رویا» و دیگر آثارم نکات مشترکی وجود دارد که اصلی‌ترین آن این است که من عادت دارم موارد آشنایی را برای مخاطب در ابتدای قصه بکارم و بعد در طول مسیر روایت تلاش کنم تا به آنها تغییر شکل بدهم یا از این المان‌ها آشنایی‌زدایی کنم. گمان می‌کنم در «بی‌رویا» جسارت بیشتری نسبت به فیلم‌های کوتاهم به خرج دادم و مسیر پیچیده‌تری برای مخاطب طراحی کرده‌ام و بسیار کنجکاوم تا ببینم واکنش مخاطبان به این طراحی چگونه است. (سایت هنر و تجربه)
از همان نقطه اول یکی از کاراکترهای کار را برمبنای بازی همسرم «شادی کرم‌رودی» طراحی کردم؛ هر سه نقش «طناز طباطبایی»، «صابر ابر» و «شادی کرم‌رودی» نقش‌هایی هستند که فراز و فرودهای بسیاری دارند که جنسی از تغییر درونشان است؛ در مرحله بعدی در ذهن داشتم که زوج اصلی داستان را به خانم «طباطبایی» و «صابر ابر» بدهم و خیلی خوش‌شانس بودم که در همان مرحله‌ای که متن را خواندند خوششان آمد و صبوری کردند تا کار به نتیجه برسد. (مرکز اطلاع‌رسانی روابط عمومی چهلمین جشنواره فیلم فجر)
"بی‌رویا" با ایده‌ای بسیار جسورانه و فیلم‌نامه‌ای که (با توجه به ظرفیت‌های ایده) به اندازه‌ی کافی جزییات ندارد، در اجرا چنان ظریف و متعادل از آب درآمده (بازی‌های خوب هر سه بازیگر اصلی و فضاسازی جذاب) که آدم را نسبت به آینده‌ی کارگردانش (که فیلم‌های کوتاه موفقی داشته) امیدوار می‌کند. "بی‌رویا" کاری را انجام داده که در سینمای ایران کم‌تر کسی می‌کند: جدا شدن از فرمت رایج فیلم‌های تجاری و کلیشه‌های ژانر و در عین حال فاصله گرفتن از واقع‌گرایی مرسوم فیلم‌های اجتماعی. یک جور درام روان‌شناختی با فضای پررمز و راز (که البته نیازی به آن نوشته‌ی توضیحی احتمالا تحمیلی در انتها ندارد). بخش انتهایی فیلم در ابتدا اضافی به نظر می‌رسد ولی غافلگیری‌های بسیار جذابی دارد. فیلمنامه را پیش‌تر خوانده بودم و اصلا فکر نمی‌کردم به فیلم خوبی بدل شود. خوشحالم این فیلمنامه ساخته شد و تصورم غلط از آب درآمد.
