حالا که مدیریت واحد شهری نداریم و بستر‌ها و زیرساخت‌های تحقق آن ممکن نیست، باید خودمان دست به کار شویم و با تعامل مناسب و افزایش حداکثری هماهنگی و هم افزایی، زمینه توسعه و پیشرفت شهر را فراهم آوریم. شهر‌ها امروز بستر کسب وکار و زندگی آحاد مردم هستند که با رونق و شکوفایی محیطی آن‌ها آرامش و رفاه برای شهروندان ایجاد می‌شود.
به تازگی در کلان شهر مشهد مقدس در تفاهم نامه‌ای سه جانبه بین «ارتش جمهوری اسلامی، شهرداری و آستان قدس رضوی» انتقال پادگان لشکر۷۷ ارتش ممکن شد. امری که در شورای عالی شهرسازی نیز تصویب و باعث می‌شود در عملیات اجرایی، نهصد هکتار از اراضی و املاک اطراف پادگان بازگشایی و منافع فراوانی برای شهروندان و توسعه شهر ایجاد شود.
این قبیل تفاهم‌ها و مشارکت‌ها بین سازمان‌های دولتی، نهاد‌های عمومی و سایر عناصر مربوط و مهم تأثیرگذار در یک شهر می‌تواند خبری خوب برای دستیابی به یک مدل ذهنی و هدف مشترک عمومی برای پیشرفت شهر باشد.
در چرخش‌های تحول آفرین سند چشم انداز جهان شهر برکت و کرامت، بر «مدیریت هماهنگ و تقسیم کار بین نهادی به جای مدیریت جزیره‌ای و برنامه‌های بخشی» تأکید شده است. امری مهم که بروز آن می‌تواند هدف چالشی ایجاد یکپارچگی و وحدت نظر و عمل را در فرایند‌های اداره شهر تا حد چشمگیری تحقق ببخشد.
هیچ ارگانی نمی‌تواند بدون درنظرگرفتن سهم و اثرات تصمیم دیگر نهاد‌ها اقدامی ویژه در شهر انجام دهد. در هر جامعه‌ای باتوجه به ساختار اقتصادی، اجتماعی و سیاسی‌ای که از آن بهره‌مند است، تعریف یا تلقی ویژه‌ای از مدیریت شهری وجود دارد، زیرا مشخصات و ساختار نهاد‌های قانونی اداره کننده شهر، از کشوری به کشور دیگر متفاوت است. علاوه بر این، دامنه اختیارات و نحوه انتصاب و انتخاب مدیران شهری نیز در کشور‌های مختلف متفاوت است.
در این میان، نکته مهم بهره مندی از مدل ذهنی مشترک و اراده عمومی و هم راستا در مسیر توسعه شهر است. در عصر حاضر شهر‌ها از دو نظر اهمیت یافته اند: اول به عنوان «مرکز تجمع گروهی از مردم» و دوم به عنوان «عمده‌ترین بازیگر نقش اقتصادی در سطح محلی و در سطح اقتصاد ملی».
برنامه ریزی دقیق و هماهنگی، سبب رشد اقتصادی، تثبیت سیاسی و افزایش مشارکت شهروندان در امور شهر‌ها می‌شود. اگر بخواهیم، قطعا می‌توانیم با وسعت نظر، انعطاف پذیری و آینده نگری توافقات گسترده‌ای از این جنس را به نفع شهر و شهروندان اتخاذ کنیم. چه بسیار گره‌هایی که در نظام شهر‌های مختلف کشور وجود دارد که می‌تواند بر اثر توافقی عاقلانه و مصلحت اندیشانه بین نهاد‌های عمومی محقق شود.