چهاردهه پیش وقتی پدر تصمیم گرفت که سرزمین مادری خود را در افغانستان ترک کند و مهاجر شود، دلش به حرم سلطان خراسان خوش بود. به حرم مردی که ضامن آهوی بیابان است و او را امام مهربانی می‌دانست. پسرعمو‌های پدر، اما همه شان رفتند کشوری دیگر و من در روز‌های کودکی هروقت از پدر پرسیدم چرا مشهد را انتخاب کردی تنها یک پاسخ داشت: مشهد امام رضا (ع) دارد.
در طول این سال‌ها که مشهد و مردم شریفش با مهربانی میزبان هزاران مهاجر افغانستانی بوده اند که از خانه و کاشانه شان مهاجرت و سفره خود را با آن‌ها تقسیم کرده اند، مهاجران هم در روز‌های تلخ و شیرین در کنار برادران و خواهران هم زبان خود بودند. در بازار مشهد همیشه مهاجران افغانستانی امین صاحب کار ایرانی خود بودند و بسیاری از ایرانی‌ها دارو ندار خود را به افغانستانی‌ها سپردند و به آن‌ها اعتماد کردند. کارگران مهاجر افغانستانی در پروژه‌های بزرگ عمرانی این شهر کارگری کردند و انگار که خانه خودشان را آباد می‌کنند.
در کوچه‌ها و خیابان‌های مشهد همدلی ایرانی و افغانستانی نمود دیگری دارد و آن‌ها همسایگانی شدند که گاه از برادر به هم نزدیک ترند و محله گلشهر خود شاهدی بر این ادعاست. محله‌ای که هم زیستی مسالمت آمیز دو همسایه هم زبان با هم در طول چهاردهه گذشته حالا آن را به نماد مهمان نوازی ایرانیان تبدیل کرده و گلشهر به یکی از مکان‌های دیدنی مشهد تبدیل شده است. پسران و دختران دانش آموز افغانستانی در پشت میز‌های مدرسه در کنار دوستان ایرانی شان علم و معرفت را آموختند و ریشه تنومند رفاقت بعضی هایشان همچنان زنده است.
پدر حالا در دهه ششم زندگی که بیشتر از چهار دهه آن در ایران و مشهد گذشته سال‌ها ست که در مغازه کوچکی در یکی از بازار‌های مشهد خیاطی می‌کند. مغازه‌ای که محل کسب اوست و او سال‌ها ست صبح به صبح بعد از سلام به گنبد طلای آقا بسم ا... می‌گوید و کرکره مغازه را بالا می‌دهد. اما چند روزی است که نگرانی از پلمب مغازه پدر، او و صد‌ها پدر دیگر مهاجر افغانستانی را که سال هاست جیره خور کرامت امام مهربانی‌ها هستند، نگران کرده است.
نگران از اجرای قانون «ممنوعیت اشتغال مهاجران در بافت سه کیلومتری حرم رضوی» یعنی جایی که سال هاست مهاجران افغانستانی، عراقی و پاکستانی برای کسب روزی حلال در آنجا تلاش می‌کنند. مشهد شهر امام رضاست (ع)، شهر امام مهربانی ها، شهری که بدون مسافر و زائر معنایی ندارد و برکتش را از وجود حرم امام رضا (ع) گرفته است. مهاجران افغانستانی که سال‌ها پیش به مشهد آمده اند، همه امیدشان صاحب این حرم بوده و هست و حالا هم اطمینان دارند که او هوای مسافران غریب را دارد.